Zusje uit de struiken.

Hallo Katbladlezers, mag ik mij aan jullie voorstellen?
Mijn naam is Zusje en ik wil jullie graag vertellen wie ik ben en hoe mijn leventje verlopen is tot nu toe.



In het jaar van 2005 werd ik geboren, ergens in de struiken van Leiderdorp. Ik kan je niet zeggen wanneer het was en ook niet hoeveel zusjes of broertjes ik had, maar in elk geval 1 zusje en een moeder.
Op een dag in juli werden we ineens ontdekt. Iemand bracht ons eten! Sjonge, we wisten niet wat ons overkwam. Ons mam liet ons eerst ons buikje rond eten en daarna nam ze zelf.
Wat een geluk, dit gebeurde vanaf toen elke dag! Wel zijn we alledrie een keer in een grote ijzeren kooi gelokt, allemaal om beurten.
En daarna voelden we ons een beetje raar. We werden weer terug gezet, dat was wel fijn voor ons en op dat moment het beste. We bleken namelijk al 5 maanden te zijn en niet meer te socialiseren zeiden ze. Het mens dat ons eten bracht, bleef dat gelukkig doen.



Wij waren zoooo schuw, ze mocht niet in ons buurt komen, dan vluchtten we snel weg.
Maar ons mens hield vol en na een poosje gaf ze ons een naam. Moederpoes, Lapje en Zusje, Zusje dat ben ik.
Ik liet mij na ongeveer een jaar! voor het eerst aaien. Ik was de rustigste zei mijn mens. Een paar maandjes later was Lapje ook zover.
Wat gingen we van elkaar houden en wat was het voor mij lastig, om mijn langere haren goed te houden.. Lapje had dat probleem niet maar ik kreeg steeds meer klit.
Het was inmiddels mei 2008 en ik hoorde mijn mens er steeds over praten. Ze zei me, nog even volhouden, dan neem ik je mee. Ik wist niet wat dat betekende en toen ik die enge kooi weer zag, werd ik toch wel bang. Maar het lukte mijn mens om mij te pakken en ik werd pardoes in een ander hokje gestopt, niet wetende dat mijn leven vanaf dan voorgoed veranderen zou........

De volgende dag werd ik wakker in alweer een andere kooi, bench noemen ze dat geloof ik. Ik was heel bang maar toen hoorde ik de zachte stem, die ik zo goed ken! Ik liet mij aaien en kreeg warme dekentjes om mij heen.
Ik was ineens zo anders. Het voelde vreemd, waar was mijn haar? Maar ook voelde het fijn, ik had geen klitjes meer! (Zie foto hierboven.)

Ik at en dronk wat en keek om mij heen. Andere soortgenootjes kwamen bij mij snuffelen en iedere dag ging ik vooruit. Soms mocht ik uit de bench en na 2 weken ging ik er helemaal niet meer in. Mijn mens zegt, dat het wel af en toe heel moeilijk met mij was maar dat weet ik zelf niet meer precies.
Ik ben hier helemaal gewend en hoef nooit meer op de straat. Het gaat zo super met mij!
Daarom wilde ik dit jullie graag vertellen. Ik wordt hier de grootste knuffelschat genoemd en dat ik geniet, kunnen jullie aan de foto's zien.

Lapje, Moederpoes en Rooiertje krijgen nog steeds te eten en maken het goed.

Liefs van Zusje.

Bedankt voor dit ontroerende verhaal Nicolet! En wat een prachtige kat!