woensdag 26 januari 2011

Kattengedrag van Belle, Sacha en Blondie

In december waren wij op bezoek bij mens Carin, de (bijna-)kattengedragsdeskundige voor wie velen van u een paar maanden terug nog een vragenlijst hebben ingevuld over hoe uw katten u begroeten....
Carin heeft zelf ook 3 haarfabrieken, en die hebben wij natuurlijk gefotografeerd en gadegeslagen!

Belle onderzoekt de tas van mevrouw Katblad, want daar zitten natuurlijk luchtjes aan van de reporters en ze wil er zeker van zijn dat er niet nog een haarfabriek haar huis binnenkomt!

Carin woont in een zeer ruime flat en heeft daar zelfs een aparte kattenkamer ingericht. Verder hebben de katten uiteraard nog meer ruimte tot hun beschikking, maar als Carin thuis is (en visite heeft) komen zij toch graag - en nieuwsgierig - in de huiskamer, die vol met kattenspeeltjes ligt.
Op ons verzoek schreef zij zelf een verhaal over haar katten, en dat vindt u hieronder afgedrukt.
Carin moet nog 1 examen doen en dan mag ze zich een echte kattengedragsdeskundige noemen! Heeft u trouwens het resultaat van haar onderzoek naar “begroetingsgedrag” nog niet ontvangen, wij sturen het u graag toe (in een pdf-bestand).
Dank je wel Carin voor je gastvrijheid, en heel veel succes met dat allerlaatste examen!!!


Belle speelt graag en kan daarbij heel fel zijn! Op deze foto’s wordt er met een stok met veertjes in de rondte gezwaaid en Belle maait met veel plezier met haar klauwtjes naar die namaak-vogeltjes!


Belle werd op 2-5-2006 geboren en is vanaf juni 2007 bij mij in huis. Ik had na lang nadenken (toch vaker thuis zijn, het gebonden zijn met vakanties dus meer regelen etc.) besloten dat ik toch een kat wilde. Dus ben ik op internet alle foto’s van asiels gaan bekijken. Toen ik de foto van Belle zag, was ik meteen weg van haar. Ze verbleef in een asiel in Rotterdam. Ik ging naar Rotterdam, pakte haar op om even te knuffelen en één van de medewerkers was erg verbaasd dat Belle dat toe liet, want ze was een agressieve dame gebleken (zou ook in de beschrijving gestaan hebben maar daarin heb ik niets terug kunnen vinden). En doordat ze zo agressief was zat ze ook al een aantal maanden in het asiel; niemand wilde haar namelijk hebben. Ik heb haar meegenomen en het bleek inderdaad een dame te zijn met een gebruiksaanwijzing. In het begin waren mijn handen overdekt met krabben. Maar gelukkig is ze een heel stuk bijgekomen! Ik kan haar nu oppakken, aaien en knuffelen en tja, soms wil ze dat niet en dan begint ze te mopperen, ga je toch door dan krijg je er van langs!

Sacha kijkt hoe de anderen achter de veertjes aanhuppelen en wacht haar beurt af.
Als je moe bent is dit natuurlijk het beste plekje om even uit te rusten!
Sacha is 15 mei 2008 geboren en vanaf september 2008 bij mij in huis. Sacha heb ik via de stichting “Dieren Onder Dak”. Er waren toen - als ik me goed herinner - 15 kittens in een doos langs de snelweg gevonden (van drie moeders), en Sacha was daar één van. Ze was in huis bij een opvanggezin, samen met nog 6 andere uit die groep kittens. Ik heb aangegeven dat ik er graag een kat bij wilde, maar dat Belle een geval apart was en dat ik, als het niet zou lukken, dit kitten weer wilde terug brengen. Dat vond de opvangdame goed, maar dan moest ik wel alles doen wat zij aangaf ten aanzien van de introductie, oftewel de kennismaking van beide katten met elkaar. Ik heb samen met haar gekeken naar welk karakter het best bij Belle zou passen. Angstig moest het poesje zeker niet zijn, maar te nadrukkelijk aanwezig ook niet. Ik heb toen voor Sacha gekozen, en zij werd later bij me thuis gebracht.
Ik moest haar voorlopig in een bench in een aparte kamer laten (en Belle daar beslist niet bij in de buurt laten komen). Ik heb alles gedaan wat de dame gezegd heeft en uiteindelijk konden de twee poezen samen in huis leven. Het zijn helaas geen beste maatjes geworden, maar ze accepteren elkaar wel.
Blondie en Sacha proberen te bepalen waar de veertjes nu weer langs zullen vliegen!

Blondie heeft erg veel ruimte nodig als ze op jacht is!
Blondie werd op 08 juni 2010 geboren en is vanaf september 2010 bij mij in huis. Samen met collega’s hadden we een fotoclubje opgericht en eens in de 8 weken gaan we ergens heen om foto’s te maken. Fred (werkt als vrijwilliger bij het asiel) had ons uitgenodigd omdat hij “opvangmoeder” voor 9 kittens was en het hem leuk leek om deze kittens te fotograferen. Dat moet je dus nooit doen want de verleiding is vervolgens erg groot om er één mee te nemen (dit is echt de laatste!). Blondie viel op omdat alles wat ze deed verkeerd ging. Sprong ze op een stoel dan was dat net niet ver genoeg waardoor ze op de grond terecht kwam (vandaar dat ik haar dus ook Blondie genoemd heb). Toen ze 12 weken was kon ik haar ophalen en heb ik haar ook weer voorzichtig (middels bench) bij de anderen geïntroduceerd. Inmiddels is Blondie met zowel Sacha als Belle dikke maatjes. Sacha had het er in het begin best moeilijk mee, maar uiteindelijk is het toch goed gekomen!

Waar is die pluk veren nou gebleven?

Effe uitrusten. Heel even maar.....
Iedereen krijgt de beurt met de vliegende veren. En dan kijken de anderen geduldig toe....

dinsdag 25 januari 2011

Paalzitten

Vriendin (van mevrouw Katblad) Judith, die al sinds 1984 in Orgiva in de Alpujarras (Spanje) woont, stuurde ons deze foto van haar kat Safi toe. De foto werd genomen door haar nichtje Meike.
Judith heeft vroeger ook in Leiden gewoond en was docente tekenen en handvaardigheid aan dezelfde middelbare school waar mevrouw Katblad destijds ook werkte. Toen het leerlingenaantal terugliep en zij sowieso het onderwijs zat was, besloot Judith naar Spanje te verhuizen, en daar bouwde ze een nieuw bestaan op.
Judith heeft tenslotte haar eigen huis gebouwd en heeft er een flink stuk land bij, waarop behalve sinaasappel- en citroenbomen, vooral olijfbomen staan. Binnenkort kunnen wij dus weer de beste olijfolie (uit de molen) die bestaat verwachten! Maar dat terzijde.
Judith had in Leiden al twee haarfabrieken, en dat waren van die theemutsen, u kent dat soort wel. In Spanje echter ging men heel anders met poezenbeesten om. Ze waren vooral bedoeld om muizen enzo te vangen, en van het inenten van katten tegen de bekende ziektes was nauwelijks sprake. Dus toen mevrouw Katblad een keer bij Judith logeerde en met haar meeging naar de dierenarts voor de behandeling van een blafbeest, antwoordde zij op de vraag van de dierenarts “heeft u ook een huisdier in Holanda?” dat zij op dat moment een kat had (Mientje) van 18 jaren oud. Wel, de dierenarts geloofde daar dus helemaal niets van, want poezen werden hoogstens een jaar of zes, en dan nog moest je (of de poes) geluk hebben. Ja maar, vertelde mevrouw Katblad toen, in Holanda gaan wij anders met onze huisdieren om. Wij laten ze elk jaar inenten tegen kattenziekte etc., en verder krijgen onze katten speciaal kattenvoer en doen we aan vlooienbestrijding en ontwormen! De dierenarts was perplex door deze mededeling..... Gelukkig is ondertussen wat dat betreft ook in Spanje heel veel veranderd. De meeste katten worden gesteriliseerd of gecastreerd, ze krijgen (als hun mensen daar attent op zijn) eveneens injecties tegen de meest voorkomende kattenziekten en ze hoeven niet meer met de pot mee te eten of hun eigen eten te vangen, maar krijgen volwaardige brokken en er is tegenwoordig ook allerlei verantwoord blikvoer te krijgen.

Toch is het leven daar voor poezen gevaarlijker dan hier. Ze hebben (als ze in een dorp of op het platteland wonen) een groter territorium, en kunnen worden aangevallen door wilde honden of vossen (zelfs hier en daar wolven of wilde zwijnen). Ze hebben meer vrijheid, dat wel. En dat geldt trouwens ook voor de blafbeesten. Zo is Judith al een paar honden kwijtgeraakt; gewoon niet meer thuisgekomen nadat ze op sjouw waren gegaan. En poezen kunnen dus ook zomaar verdwijnen. Mevrouw Katblad moet er niet aan denken wanneer zulke dingen zouden kunnen gebeuren met haar reporters, maar Judith heeft ondertussen geleerd daarmee om te gaan. Niet dat zij niet verdrietig is als er één van haar dieren zomaar verdwijnt en niet meer terugkomt, maar het hoort bij het leven op het platteland waar af en toe ook “wilde dieren” in de buurt rondzwerven en hun slag slaan.

En Judith, die in december weer eens in de Katbladstraat op de redactie kwam logeren, is elke keer weer verbaasd over de afmetingen van onze haarfabrieken! En toen mevrouw Katblad vertelde dat zij vond dat Japekop wat aan de magere kant was, riep Judith: WAT? Die DIKKERD??? Gelukkig kwam de dikkerd niet bij haar op bed slapen, maar mevrouw Troy (met haar 4 kilo) was al zwaar genoeg!

Mevrouw Katblad

woensdag 5 januari 2011

Sylvester

Lieve (dieren)vrienden,

Op 3 januari 2011 heb ik met veel pijn in mijn hart afscheid moeten nemen van onze lieve, gekke, eigenzinnige en aanhankelijke poes Sylvester. Ze is 16 jaar en 5 maanden bij ons geweest, en ze wordt nu al ontzettend gemist.

Mireille
(ook namens 'oude' en 'nieuwe' huisgenoten van Sylvester)

zondag 2 januari 2011

Japekop in TIME Magazine !


Ingestuurd door B. Felten

zaterdag 1 januari 2011

Hoe Poema Oudjaar doorbracht...


Vandaag begonnen mijn buren in mijn straatje al vroeg met vuurwerk afsteken, hetgeen Poema er toe bracht om lekker in een veilige koker te gaan liggen, iets dat hij anders nooit doet.
















Lapje ligt onder een tafeltje naast de kachel. Maar het geeft hem blijkbaar een veilig gevoel. 

Cees trekt zich nergens iets van aan en ligt voor de kachel.

Ik zelf zit al met brandende ogen en een sniffende neus (fijnstof !).
Mvgr,
Hans