zondag 31 januari 2010

Snuitjes 'trip' in de sneeuw.


Snuitje:

Ik ben afgelopen zaterdag ook even buiten wezen kijken, het zag er zo mooi uit buiten ! Zo anders dan anders zal ik maar zeggen. Het leek wel of ik droomde, zo bijzonder zag alles er uit.




Ik liep als in trance door de tuin, na elke stap bleef ik een tijdje staan om alles in mij op te nemen...




Toen het uiteindelijk tot mij doordrong dat ik toch wel héééél koude voetkussentjes kreeg, draaide ik me om toch maar weer eens naar binnen te gaan. En toen zag ik een heel spoor lopen van gesmolten sneeuw....






Faffie:

Tja, van mij heeft ze dan weer niet van die mooie foto's kunnen maken, want ik wist van tevoren al dat die sneeuw veel te koud aan mijn poten was...ook al zegt ze nog zo tegen mij dat ik me niet aan moet stellen omdat ik toch een 'Bosmonster' ben.



Katja:

Daar bedoel ik dan mee dat hij een Noorse Boskat is met een vacht die heel goed bestand is tegen sneeuw en met veel haar tussen zijn voetkussentjes zodat hij eigenlijk veel beter tegen sneeuw zou moeten kunnen dan Snuitje. Maar Faffie is een watje...zo dat staat eindelijk ook zwart op wit.

vrijdag 29 januari 2010

Doorlopende voorstelling!



Na de dood van Bacchus (foto boven), die 19 jaar mijn maatje was, ben ik Garfield gadgets gaan sparen. Bacchus had een vergelijkbaar karakter, zoals u al eerder hebt kunnen lezen in het Leidsch Katblad. Voor Garfields loop ik rommelmarkten, (kinder)vrijmarkten e.d. af. Niet alleen voor Garfields hoor, dat ter geruststelling van eventuele psychiaters onder de lezers. Ook voor trappistenbierglazen en boeken over de natuur.





Op bovenstaande foto ziet u Garfield met een gestolen stuk kaas en doet hij alsof hij van niets weet. Het stuk kaas kreeg Bacchus op zijn 18e verjaardag, die ik uitgebreid gevierd heb. Maar daarover later meer! Ik ga niet gelijk al mijn kattenkruit verschieten. In het stuk kaas zit een pieper, Bacchus heeft er heerlijk mee gespeeld.
Ik heb een boek met uitspraken van Garfield, waarvan er enkele heel erg raak en waar zijn. En waar ik in de komende tijd nog wel meer uit wel meer uit zal putten voor de weekendbijlage.


Een ervan is de volgende: Katten hebben slapen tot een kunstvorm verheven. Met een tekening van Garfield (die ik niet plaats ivm Copyright) slapend naast een bordje: Slapende kat, doorlopende voorstelling.






Lapje slaapt.....



En als je naar de foto’s van Lapje en Poema kijkt, besef je hoe waar de opmerking is. Slapende katten. Het is net als werken. Ik kan er uren naar kijken.



Poema slaapt....

Hans.

Echt gebeurd!!!

Afgelopen nacht, de nacht van dinsdag op woensdag, kon ik de slaap niet vatten. Oorzaak: een stevige verkoudheid, waardoor het ademhalen, dus het in slaap vallen, werd bemoeilijkt. Ik heb het op mijn horloge nog 5 uur zien worden alvorens ik in slaap sukkelde. Ceesje lag lekker tegen me aan boven op het dekbed, Lapje ter hoogte van mijn knieën, zoals altijd.
Maar ik heb op mijn slaapkamer geen verwarming en ik slaap met het raam open. Je bent halve Fries of niet, nietwaar?!
Om 8 uur werd ik wakker en voelde wat raars in de palm van mijn hand. Het duurde even voor ik helemaal wakker was en om er achter te komen dat Ceesje haar voorpootjes helemaal in de palm van mijn hand had verborgen. Zoals ik vroeger wel eens wakker werd met een mensenmeisje. . . .
Ik heb me niet durven bewegen. Ik vond het veel te leuk! En zo kon ik toch nog lekker uitslapen. En me daarna ziek gemeld, want ik wil de grote dag op Naturalis niet missen door die verkoudheid. Daar is alles in de krant over te lezen.
Ach. Ouderdom komt met gebreken!



Hans.

Ik noem hem Beer...





Er is weer een nieuwe kat bij mij in de tuin sinds een maand. Ik weet niet hoe hij heet en hoe oud hij is maar ik noem hem Beer omdat hij zo'n lekker bol koppetje heeft, zodat ik hem automatisch Beer noem. Hij ziet er weldoorvoed uit dus ik neem aan dat hij ergens een baasje heeft. Maar ik zie hem continu in mijn tuin zitten en hij komt ook door het kattenluikje naar binnen om het eten van Mickey en Moppie (mijn 2 katers) op te eten. Hij slaapt zelfs 's nachts op een stoel in de gang.

Eerst was hij heel schuw maar ik kan/mag hem nu sinds 2 dagen aaien. Daar geniet hij erg van, hij knort er zelfs bij. Hij is heel relaxed naar mijn 2 katten. Als 1 van hen door het kattenluikje komt en Beer zit er vlakbij, kan hij er gewoon doorheen komen zonder dat er gemept wordt. Er is helemaal nog geen onvertogen woord gevallen. Mijn katten zijn ook tolerant naar hem.

Ik ben al naar de site van Amivedi gegaan om te kijken of iemand een zwarte kat kwijt is, maar helaas is dat niet zo. Nu ga ik maar in mijn buurt rondvragen of ergens iemand een kat mist. Mocht dat niet zo zijn, zal ik laten checken bij een dierenarts of hij een chip heeft. En zo niet, tsja dan weet ik het even niet. Ik vind het moeilijk om hem naar het asiel te brengen omdat uit onderzoek blijkt dat zwarte katten niet gewild zijn door mensen. (Dat was een tijdje terug te lezen op teletekst.) Dat gaat trouwens ook op voor zwarte honden. Zowel de zwarte kat als zwarte hond blijven het langst in het asiel en vinden dus het minst snel een nieuw baasje. Erg triest, vind ik. En ik hecht me al een beetje aan Beer en Beer een beetje aan mij dus het moet niet al te lang meer duren, anders ben ik misschien wel genoodzaakt om Beer een gouden mandje aan te bieden in mijn huis!

Ik zal binnenkort laten weten hoe het met Beer verder is gegaan!



Groeten,

Jacq.

zaterdag 23 januari 2010

Meisjes blijken toch jongens te zijn....



Hier weer wat foto's van Raya en Safi uit Orgiva, Espana. De blafbeesten zijn al helemaal gewend aan de twee nieuwe huisgenootjes. Ook in Orgiva is het behoorlijk koud geweest. Maar u kunt op bovenstaande foto zien: allemaal lekker bij de kachel!






Judith schrijft ons:
De eerste dag zon na een lange tijd. Spelen in de tuin, alhoewel ze gewoonlijk overdag buiten zijn, had ik nog niet een echt zonnig moment gehad om foto's te maken. 't Is heerlijk om ze te zien ravotten en... ook nog.. ik ben bij de dierenarts geweest en... ze zijn beiden jongens !!!! Que sorpresa!





De rode, Safi, is de knuffelaar. Hij laat zich graag en veel aaien. Safi is wat luier dan Raya en derhalve ook wat groter (dikker). Een heuse schootkat!





Raya is meer een jager en onrustiger. Ze zijn allebei erg nieuwsgierig maar Raya dus het meest!




Lekker ravotten in de tuin.




Wel Judith, bedankt maar weer voor deze foto's. Fijn dat ze bij de dierenarts zijn geweest en hun eerste APKtje hebben gehad, al noemen ze dat bij jullie in Spanje natuurlijk anders.

En we dachten eigenlijk al dat het ventjes waren, niet? En nu maar hopen dat de boze buurblafbeesten uit de buurt blijven! En de wilde zwijnen.... Brrrrrrrr, wij moeten er niet aan denken!

Tot de volgende keer!

dinsdag 19 januari 2010

Gezellig samen vogels kijken.














De winter is op zijn retour, eventjes misschien, maar de tuin is weer sneeuwvrij en ijsvrij en zodoende is er genoeg voedsel en water te vinden voor de wintervogels. Deze weten mijn tuin al jaren te vinden, ondanks de drie beroepsornithologen, met wie ik mijn huis deel. (Ornithologie is de studie van vogels, vogeldeskundigen heten ornithologen).

Het zijn twee hobby-ornithologen en een verzamelaar. Hoewel dat bij de wet verboden is, trekt hij zich daar niet veel van aan. Zulke individuen die de vogel- en jachtwet naast zich neerleggen, worden stropers genoemd. De hobby-vogelkijkers doen dat met hetzelfde enthousiasme als ik. En verder is de stroper gelukkig erg zwaar en zodoende niet zo snel. De meeste vogels weten aan hem te ontsnappen.

Ik heb al heel wat vragende blikken gehad als ik dit tegen mensen in mijn omgeving vertel, de meeste mensen kijken me aan of ze water zien branden. Maar sommigen schieten in de lach en antwoorden: “Je bedoelt met je huisgenoten je katten zeker ?” Bijna altijd zijn dit ook kattenliefhebbers. . .














Er zit een lekkere vette !

De spotters zijn Ceesje en Lapje, de jager (dat klinkt toch wel sympathieker) is Poema. Lapje voor het raam aan de straatkant, Ceesje in de keuken. Aan het niveau van het gemekker kan je horen wat voor vogel ze zien. Lapje mekkert zachtjes bij het zien van merels en spreeuwen en hard bij kauwen en kraaien. Meeuwen vindt ze maar niks.
Dat laatste is niet verwonderlijk. Als ik, zodra het warm is, op de studeerkamer achter de computer zit, zet ik het raam wagenwijd open. Op verzoek van Lapje en Ceesje, want zij willen altijd even het dak verkennen. Op een keer zat er een grote dikke zilvermeeuw. Dat vond Lapje wel interessant. Alleen vergiste ze zich in de meeuw, die vluchtte niet maar viel aan. Dat was de eerste keer en gelijk de laatste keer dat Lapje aandacht aan een meeuw heeft besteed! Ze wist niet hoe gauw ze naar binnen moest rennen, met de meeuw achter zich aan.
Ik ben me ook eens wild geschrokken. Ik zat rustig een verhaal te schrijven en op eens wordt er heel hard op het andere studeerkamerraam geklopt. Ik vloog tegen het plafond. Het was dezelfde zilvermeeuw, die ruzie kreeg met zijn spiegelbeeld. Iemand in ZIJN territorium, wegwezen jij!

Met Ceesje kan ik samen uren in de tuin turen. Ze waarschuwt me wanneer er veel vogels op de voederplank zitten. Bij haar geeft het volume van het gemekker niet de omvang van de vogel aan maar het aantal. Ik heb mijn camera met telelens gericht op de voederplank klaar staan en kan deze met een infrarood afstandsbediening bedienen. Dankzij Ceesje weet ik wanneer ik voorzichtig de keuken in moet sluipen.














Snel, voor ie weg is !















Denk aan de juiste instelling !

Overigens valt de oogst van de stroper(s?) wel mee. Ik vind hooguit drie keer per jaar een dode vogel (en/of muis) in de tuin voor de keukendeur of in huis. Meestal betreft het een Turkse tortel, een koolmees of een merel. Eén keer vond ik een winterkoninkje in mijn huis bij thuiskomst. Maar winterkoninkjes leven zo verborgen in dichte begroeiing dat ik er vanuit ga dat die al dood was voordat waarschijnlijk Poema haar meenam. Zoals ik al eerder heb geschreven in het Katblad, het verkeer is schadelijker!
De opstelling is met een heel oude camera met grote telelens, want ik had de digitale nodig voor de foto zelf! De duif is wel met de digitale gemaakt.

Hans

dinsdag 5 januari 2010

Blauwe oogjes in de sneeuw.

















Hoi,
hier weer een paar foto's van onze mooie Heidi. Ze houdt zoveel van sneeuw en kan daar uren in spelen.

















Ook achter sneeuwvlokjes aanrennen vindt ze leuk en natuurlijk met de andere katten ravotten in de sneeuw.

































Groetjes, Ute

zondag 3 januari 2010

Bericht uit Orgiva, Spanje.


Na een week begint de samenleving zich te normaliseren. De nieuwsgierigheid beiderzijds is groter dan de angst!


En zo komt het dat je zomaar ineens samen ergens naast elkaar ligt, op de grond, de bank of in een stoel.












Dank je wel Judith, voor deze leuke foto's van je nieuwe haarfabriekjes Raya (streepje) en Safi. Weet je trouwens al zeker of het allebei poesjes zijn? Dat moet je nu toch wel al kunnen zien, toch?

Mensengejammer

Oud en Nieuw met Lapje, 20 uur.
Tot de bevolkingsgroep waar ik voor de helft, van vaders kant, toe behoor, heeft Tacitus al geschreven: Frisia non cantat, de Friezen zingen niet (de Vlaamse kant is van mijn moeder, mijn grootouders van moeders kant kwamen uit Yeper).
Lapje lag lekker voor de kachel en stoorde zich in het geheel niet aan het geknal dat er al is in mijn straatje voor de kleine kinderen die nu naar bed gaan. Alleen bij heel harde knallen heft ze even haar hoofd op. Je ziet haar denken, ach. . . . .het zal wel. En stopt haar kopje nog bijna dieper de kachel in..
Maar om de tijd te doden terwijl ik op de visite wacht, luister ik naar de top 2000. Heerlijk, ben ik verzot op, maar ik zet het wel even uit bij minder leuke nummers. Om het gezellig te houden. Zojuist kwam een van lievelingsnummers voorbij. Het Dorp van Wim Sonneveld. Ik schalde het luid mee.
Maar, ik zing zo vals als een kraai, en dat is zachtjes uitgedrukt. Een vriend van me die klassiek musicus is, zei ooit over mij: ’Hans is de enige in mijn vrienden- en kennissenkring die in zijn eentje tweestemmig kan zingen’.
Het meebrullen werd Lapje te erg. Ze keek me aan met een verontwaardigde blik en vertrok naar de keuken – nog net niet naar buiten! - , waar ze buiten het gehoor van mijn zang was. Ze stond al voor het kattenluik en leek het me beter mijn gezang te staken. Toen het nummer afgelopen was kwam ze weer terug om voor de kachel te liggen. . . . . .

Poema kwijt en gevonden.




Ik was een paar dagen geleden Poema kwijt door het geknal. Zo weinig als Lapje zich er iets van aantrekt, zo verstopt Poema zich. Ik had een paar foto's gemaakt van mijn huisje, voor een collega'tje dat met haar man te koop staande huizen in mijn straat komt bekijken. Bij het bewerken vond ik Poema terug. Op een stoel, onder de tafel!
Hans.
En Hans, wij werden erg nieuwsgierig naar een witte plek onder een andere stoel; dat lijken ook wel kattenpootjes! Daarom hebben wij een stukje van je foto uitvergroot. Zijn het inderdaad kattenpootjes? En zo ja, van wie dan?