donderdag 27 februari 2014

Hoogste punt bereikt!


foto van facebook Stevenshage
De verbouwing van asiel Stevenshage gaat voorspoedig: gisteren is het hoogste punt bereikt!
Op de foto hiernaast wordt de vlag van Stevenshage op het dak geplant.




















Ook al schiet de verbouwing goed op, de katten zitten natuurlijk nog steeds in het tijdelijke asiel en dat zal ook nog een hele tijd zo blijven. In 'ons' adoptiehok in de kattenhallen zat de laatste tijd Simba. Ik heb haar nooit ontmoet, omdat ik de afgelopen maanden alleen in de quarantaines heb geholpen en zij is de afgelopen week geplaatst.

Ons hok in de quarantaineafdeling wordt momenteel bewoond door Dicky. Ik heb hem al een paar keer kort ontmoet, maar nog niet echt veel tijd voor hem gehad helaas. Als ik zijn hokje schoonmaak dan springt hij wel even uit het hok, maar erg lang vermaakt hij zich niet buiten de hokken, hij springt er snel weer in. Misschien hoopt hij dat er dan weer een nieuw bakje eten voor hem klaar staat?

Katja

maandag 24 februari 2014

Swieb bij de dierenarts


Vandaag is Swiebertje met Mevr. Katblad en mij naar de dierenarts geweest. Dat was een eenvoudig uitstapje. Hij liet zich zo in het mandje stoppen en heeft onderweg geen kik laten horen. Dat was met Ceesje, Lapje en Poema wel anders!
 
Ook bij de dierenarts gedroeg hij zich voorbeeldig. Hij liet zich zonder krabben, blazen of slaan behandelen. Hij is goed op gewicht, 5 kilo. Wel had hij vlooien, niet verwonderlijk voor een zwerver. Ook is er een kies erg slecht, daar moet hij voor behandeld gaan worden. Verder is hij in puike conditie.
Thuis gekomen heeft hij even met de Nepeta muis die hij van mevrouw Katblad kreeg gespeeld, maar al snel gaf ie aan dat er wat in zijn voerbakje moest komen! Daar heb ik maar aan toegegeven, als beloning voor zijn goed gedrag.
 
Hans

zaterdag 15 februari 2014

Onderonsje tussen Iwan en Caja

Iwan en Caja lagen zo schattig samen op de bank, daar moest ik wel foto's van maken.
 

Vooral de foto waarop Iwan naar Caja kijkt vonden wij erg leuk, Caja kijkt nog terug ook, net of ze overleggen of ze wel samen op de foto willen.

Iwan is vanochtend via de deur beneden de tuin in gegaan en pas om 16 uur hebben we hem weer binnen gelaten, toen begon hij te mauwen.
Ik geloof dat hij niet meer weet hoe hij boven moet komen of misschien durft hij niet meer achter de schuur langs.
Iwan moest helemaal bijkomen toen hij weer in de kamer was, hij was ook nat geworden, Caja ging snel bij hem liggen om voor hem te zorgen.
Ze blijft Iwans verpleegster.

groetjes,
Ina

donderdag 13 februari 2014

Meer over Mimi

Ik krijg acuut last van een 'writer's block' zodra ik wat over Mimi wil schrijven...
Terwijl ik wel beloofd had dat binnenkort te doen. Daarom nu eerst maar eens wat foto's:
 
4e dag
9e dag
22e dag
23e dag
34e dag
37e dag (gisteren)
Ik zal hier wat dingen op een rijtje zetten (dan ben ik in ieder geval aan de nieuwsgierigheid van wat lezers tegemoet gekomen):
-Mimi is ongeveer 17 jaar.
-Ze heeft de afgelopen 8 jaar bij mijn oude buurvrouw gewoond.
-Al een jaar of vijf ging ik met Mimi naar de dierenarts voor vaccinaties, omdat de buurvrouw daarvoor te slecht ter been was.
-Mimi heeft al een paar keer in de bijlage gestaan: hierhier, hier (bovenste 2 foto's) en natuurlijk de afgelopen weken hier en hier).
-De buurvrouw is begin januari overleden.
-Ik heb Mimi zolang in huis genomen om af te wachten of nog iemand een nieuw huis voor haar wist.
-Eigenlijk zou ik Mimi naar het asiel brengen als dat niet lukte.
-Mimi blijkt nierfalen te hebben en heeft nu medicijnen en nierdieet (voor zover het lukt haar dat te laten eten, ze krijgt ook nog gewoon voer).
-Ze weegt maar 2,6 kilo (maar dat is al een hele tijd zo).
-Ik heb besloten Mimi bij mij en Rissa te laten wonen, mits Mimi en Rissa elkaar leren verdragen.
-Dat laatste wil nog steeds niet erg lukken, ondanks dat ik het heel voorzichtig aanpak en Mimi nog een groot deel van de dag gescheiden van Rissa zit.
-Mimi durft wel steeds beter het huis te verkennen op de momenten dat Rissa slaapt, of in een andere kamer zit.
-Rissa lijkt over het algemeen genomen redelijk relaxt onder de situatie.
-Ze is ook meestal goed 'af te leiden' met eten of een spelletje.
-Op sommige momenten staart ze ineens intens naar Mimi en loopt dan snel naar haar toe en wil haar bespringen of meppen.
-Als ik snel genoeg ben kan ik haar dan afleiden, maar af en toe ben ik te laat.
-Dus heeft Rissa naar Mimi gemept, en Mimi reageert met blazen en grauwen.
-Volgens 'kattengedragskundigen' op internet gaat de introductie niet goed of te snel als katten gaan vechten, maar ook fixeren c.q. fel blazen en grommen zijn tekenen van te hoge spanning.
-Als je katten de 'confrontatie laat aangaan' zou je het vredig samenleven voorgoed kunnen verpesten (met als gevolg in mijn geval Mimi alsnog naar het asiel te moeten brengen, want definitief gescheiden houden is in mijn kleine huis eigenlijk geen optie).
-Ik las ergens dat de introductie van een volwassen kat bij een andere volwassen kat wel tot 6 weken kon duren, dus daarom probeerde ik mij nog niet teveel zorgen te maken.
-Nu we op 5,5 week 'zitten' en Rissa gisteren bijna van achter bovenop een nietsvermoedende Mimi sprong (die eindelijk eens op haar gemak buiten haar 'badkamer' op een kleedje onder mijn buro de andere kant op zat te kijken), begin ik me toch weer meer zorgen te maken.
-Sommige katten schijnen namelijk echt niet met anderen samen te kunnen leven.
-En eigenlijk hadden ze dat bij het asiel over Rissa ook gezegd, maar omdat ze zo relaxt lijkt en zelf niet blaast en gromt of haren op zet, twijfelde ik of het misschien toch goed kon komen.
-Zolang de spanning tussen beide katten niet erger wordt en één of beiden echt duidelijke tekenen van stress gaan vertonen ook buiten de momenten dat ze echt met elkaar geconfonteerd worden, ga ik maar gewoon verder met te proberen ze positieve associaties met elkaar te laten krijgen (lekker eten, leuk spelen etc. op de momenten dat ze elkaar zien).
 
Katja 
 
Naschrift 16 februari: Ik heb de moed nog niet opgegeven hoor, en zo'n voorbeeld als dat van Mirjam (in de reacties) geeft me extra vertrouwen.
Ik heb inderdaad vanaf het begin een feliway stekker gehad (die nu trouwens wel bijna leeg is, dus zal nog maar weer een navulling halen).
Gisteren en vandaag heb ik ze stukjes rauw vlees zitten voeren, waarop ze op een gegeven moment ca. 50 cm uit elkaar zaten te eten, zonder een onvertogen blik of geluid.
Heb daarna de deur weer dichtgedaan om het goeie moment niet te verpesten. Maar ben nu bezig een systeem (haakje ofzo) te maken dat de deur permanent op een kier kan zonder dat ze elkaar echt kunnen aanvallen (beetje laat maar beter laat dan nooit). Het systeem met het hekje dat ik een paar weken geleden had gemaakt vergde toch continu toezicht omdat Rissa weliswaar er niet overheen kon (ze kan niet springen wegens artrose) maar wel uitvallen naar Mimi kon doen. En Mimi's slaapplek is al en paar weken niet meer naast die tussendeur maar ertegenover.
Verder kan Mimi grote delen van de dag aan de andere kant de badkamer uit naar de hal en naar de zolder boven, waar ze ook vaak ligt te slapen, maar waar ik haar ook regelmatig over de zolder hoor galopperen als ze loopt te pingelen met haar kattenkruidspeeltje.
 

donderdag 6 februari 2014

Snork is er niet meer...

Hoi mevrouw Katblad,

Een paar jaar terug vertelde Snork in de bijlage van het Leidsch Katblad
over hoe hij samen met Doezel bij mij kwam wonen.

Nu heb ik een heel triest bericht: Snork is er niet meer.
Vorige week donderdagochtend was hij sloom, maar at nog wel zijn snoepjes en brokjes. Vrijdagochtend was hij weer zo sloom, hij kon gelukkig snel bij de dierenarts terecht.
Om nou een heel zielig verhaal wat in te korten: hij bleek ernstige bloedarmoede te hebben. Hij maakte nog wel zelf rode bloedlichaampjes aan, maar iets in zijn lijfje zag deze als de vijand en brak ze af.
Zondagochtend was het heel erg, zelfs wandelen naar de waterfontein was te inspannend, hij moet er eerst bij gaan liggen voordat hij weer wat kracht had om een heel klein beetje te drinken. Ik mocht hem weer naar de dierenarts brengen waar hij de zuurstofkooi in ging. Dit deed hem wel goed begreep ik van de dierenarts. En toch ... hij is 's avonds overleden. Hij had al een hartruisje, en zijn hartje kon het harde werken niet meer aan.

Snork was zo'n lieverd .... Doezel en ik missen hem vreselijk :(

Groetjes
Sandra

Wij wensen Sandra (en Doezel natuurlijk) heel veel sterkte met het verdriet om het plotselinge verlies van Snork!

woensdag 5 februari 2014

Leuk is anders...



Vandaag op de facebook van Rissa's dierenarts.
Rissa snapt niet dat 7 personen dit leuk vinden, want dat was het namelijk helemaal niet. Katja vindt het daarentegen wel weer leuk dat Rissa op de foto is gezet...
















Later vandaag: lekker weer thuis. Dat is leuk.
Met een kies er uit. Dat is dan weer minder leuk.















Katja

Iwan is niet de enige


Iwan is niet de enige met een scheef bekkie: ook Mimi ziet er sinds de dierenarts haar loszittende hoektand verwijderde af en toe uit alsof ze ze niet allemaal op een rijtje heeft. Vooral als ze dan ook nog eens met haar kopje door de aarde heeft liggen rollen (vanwege opkomend kattenkruid. Dit was in de lente twee jaar geleden hoor! Dat men niet denkt dat de natuur zo van slag is dat de tulpen nu al staan te bloeien in mijn tuin).




Binnenkort meer nieuws over Mimi.

Katja

dinsdag 4 februari 2014

Bram the Man is on the road again


Op de foto is Janus te zien. Mijn huisgenoot en een enorme pantoffelheld. Ik kan hem dus goed de baas. Tot we hier kwamen wonen. Zoals u weet, ben ik de eerste weken niet naar buiten geweest. Ik moest nog overal van bijkomen en was danig verzwakt door het afvallen. Deze Janus ging wel de hort op toen we weer naar buiten mochten. En hij vond het helemaal geweldig. Hij bleef naar binnen en naar buiten klepperen met spannende verhalen. Nou, hij deed maar. Ik was te zwak, slap, ziek en zielig. Ik bleef wel voor het raam zitten. Maar toen ging ook die Dove Witte naar buiten. En die afgekeurde (schijn-)heilige birmaan Lotje ging ook af en toe buiten spelen. Het toppunt was wel dat die Janus mee ging een rondje lopen met de blafferts uit laten. Dat deed hij vroeger ook wel eens. Maar nu zat hij al bij de deur klaar als het de tijd was om te lopen. En toen had ik er ineens genoeg van. Wat gebeurde hier allemaal?? Die Janus had het voor elkaar om ook op bed te mogen slapen zo af en toe. Terwijl dat eerst alleen voor mij bedoeld was. Dus schoot ik een week geleden 's avonds mee de deur uit om de blafferts uit te laten. Het was ijskoud en regende pijpestelen!!  Die slapJanus vond het te koud om naar buiten te gaan. En daar had hij wel een punt eigenlijk. Maar goed, ik kon niet meer terug want mijn mens liep gewoon door met de blafferts. Ik ben dus met de moed der wanhoop er achteraan gerend want het was best eng. Ik heb er niet veel van mee gekregen die eerste keer. En POEH, wat was ik blij dat we weer veilig binnen in huis waren.

Maar goed, dat is nu verleden tijd. Ik ga nu naar buiten wanneer ik er zin heb. Mijn eerste vechtpartij zit er alweer op. Want er schijnen er een paar in de buurt te denken dat ze de baas zijn omdat ze hier al langer wonen. Nou dan kennen ze Bram the Man nog niet. Dat wordt wel lachen als het beter weer wordt. Dan moet ik een voor- en een achtertuin bewaken. Tot nu gaat dat nog wel, want de buurtgenoten zitten nog veel binnen met de kou. Er stond er laatst wel 1 aan de achterdeur. En mijn mens stond nog met hem te slijmen ook. Iets van: 'Wat heb je een lief bekkie'. Het moet toch niet gekker worden zeg. Dat zal nog wat worden als we kattenluik krijgen. Dat soort figuren deinzen er niet voor terug om naar binnen te komen misschien.

Het wordt dus hoog tijd dat ik mezelf weer in een goede geestelijke en lichamelijke conditie krijg. Want er is veel werk aan de winkel in dit buurtje. Ik hoef er niet op te rekenen dat ik hier lekkere happen van een buurvrouw krijg. Een buurvrouw heeft zo'n vogelvoerhuisje in de tuin. Dat ruikt interessant. Maar de buurvrouw geeft tikken tegen het raam als ik dat wil onderzoeken. Ze wil dat niet hebben. Het zit er dus niet in dat ik daar wat kan bietsen, denk ik.
 
En terwijl ik dit allemaal dicteerde ging ineens de bel. Er kwam een hele grote vent binnen om over de tuin opknappen te praten. Nou, er werden heel wat plannen gemaakt zo te horen. Gaat weer alles veranderen!! Mooie boel zeg!!
Ik was er zo van geschrokken dat ik achter de bank was gaan zitten. Nee, ik ben niet labiel. Ik ben emotioneel flexibel. En ik ben ook geen pantoffelheld zoals die Janus. Ik ben gewoon nog wat uit mijn doen van alles denk ik. Maaaar, ik ben weer veel buiten. Dus on the road again!!
 
Bram