Mobieltjes.

Vannacht hoorde ik een klap in de woonkamer en iets dat heen en weer getrapt werd. Vanochtend was mijn mobieltje weg. Ik zag alleen dat het statief van mijn fototoestel op een andere plek lag, dus ik dacht: ze hebben het statief weggeschopt! Maar wel weg mobiel.... Eerst naar de ene kroeg waar ik als laatste was en een vriend een SMS-je gestuurd heb, daarna naar de andere waar ik heb gezeten, vervolgens naar Woo Ping waar ik eten had gehaald, maar nergens had men mijn mobiel gevonden. Om 5 uur kreeg ik het idee om mijn buurvrouw te vragen mijn nummer te bellen. En ja hoor, onder een tafeltje op een plek waar ik nooit kom, ging mijn telefoon af. De Lapjespoes, de dader (toen het gebeurde was de kater buiten en lag Ceesje op bed) keek me aan alsof ze water zag branden. Ik? Heb ik dat gedaan!!!??? Ja dus! Ergens ligt er ook nog een USB-stick, maar die kan je niet bellen.....

Hans.

Toen de Boez nog klein was (nog niet zoooo lang geleden), nam hij regelmatig onze mobiel te grazen. Dit oude model (we hebben ondertussen een nieuwe) sprong open als het op de grond viel en dan donderde de sim-kaart eruit. Het "kastje" vonden wij altijd direct terug maar de sim-kaart en het klepje dat de boel bijelkaar moest houden, daar moesten wij immer heel lang naar zoeken. En helaas, we konden die kaart ook echt niet bellen! Wij gaan trouwens nooit voor vijf uur naar de kroeg, Hans!!! Al drinken wij soms wel eens een glaasje wijn bij de lunch, eerlijk is eerlijk! Maar dat terzijde...
De redactie.

Fout kleedje?

Januari 2009:

Ik had wat restjes wol verwerkt tot een niet heel mooi, maar wel heel lekker kleedje voor de katten. Dat dacht ik tenminste...
Wat was hier aan de hand?

Snuitje: Ik zeg niets...
Faffie: Hoezo, is er wat dan?

Ik wil wel eens weten of de lezers van het Katblad kunnen raden waarom het kleedje (in eerste instantie) niet beviel. Ik ben er zelf na deze demonstratieve 'acties' van S&F wel achter gekomen!


Groetjes,
Katja



Wij vinden het een mooi kleedje! En snappen dus het probeem van de haarfabrieken echt niet...

Pieper wil nieuwe krabpaal niet.

De nieuwe krabpaal...



We hebben een nieuwe krabpaal. Onze mensen dachten ons (mij en mijn broer Elrond) een plezier mee te doen, maar ik zie deze krabpaal niet zo zitten. Hij kleurt namelijk niet zo goed bij mijn vacht, terwijl de vorige dat wel deed. Elrond heeft er minder problemen mee, en gebruikt de nieuwe paal. Maar mannen hebben altijd minder kleurgevoel dan vrouwen (bij katten dus - met het kleurgevoel van mensen houd ik me niet bezig).




De oude krabpaal...



Omdat het dus geen gezicht is, die nieuwe paal, gebruik ik de oude paal nog. Ook al zit hij niet meer vast, maar ligt hij in de woonkamer. Kijjkt u eens hoe mooi dat kleurt bij mijn vacht! Het gaat een beetje lastig zo met een "liggende paal" maar het lukt best hoor!






Pieper blijft oude krabpaal bewaken...


Het hij-mens heeft al laten vallen dat de doos en krabpaal binnenkort verdwijnen. Ik ben het daar niet mee eens en voer een stil protest. Zolang ik hier zit zullen de de paal en doos niet verwijderen, denkt u ook niet?


Wel Pieper, wij vrezen het ergste. Mensen snappen dat soort dingen namelijk niet...

De redactie.

De buitenfamilie van Zusje.

Lapje speelt.....



Hallo lezers van het Katblad,

Hier ben ik weer met een "vervolgverhaaltje" op mijn eerdere vertelsels van Zusje. Zusje's familie woont namelijk nog altijd buiten en wordt nu al zo'n drieënhalf jaar door mij gevoerd. De buitenfamilie bestaat uit Lapje (zij is een zusje van Zusje), Moederpoes (de moeder van Lapje en Zusje) en Rooiertje. Rooiertje zou de vader kunnen zijn maar het kan ook heel goed zijn, dat Rooiertje een jaar eerder geboren is dan Lapje en Zusje en dat het dus een ouder broertje is...






"Moepsie" (moederpoes)...


Lapje is de enige die ik buiten kan aaien, en voor het zover was heeft het zeker één tot anderhalf jaar geduurd. Ze is een hele lieve poes. Als ik aankom, met fiets of auto, heeft ze dat razendsnel door en komt meteen tevoorschijn. Ze geeft dan zachte miauwtjes, strijkt langs mijn benen en gaat heerlijk liggen rollen op de straat of de aarde. Terwijl ik eten voor ze in bakjes doe, komt Rooiertje onder het bosje zitten en Moederpoes komt aangelopen vanaf haar wachtplekje bij een boom. Als ik klaar ben, krijgen ze elk op hun eigen plekje te eten en daarna krijgen ze harde brokjes en verdunde kattenmelk.




Rooiertje...


Als Lapje klaar is met eten, is het knuffeltijd voor Lapje. Ze wil dan graag wat aaitjes krijgen, komt heerlijk bij mij kroelen en vaak wil ze dan ook nog wat spelen op haar manier. Met een takje, een kastanje of mijn vingers. En ook: verstoppertje achter de boom of nageltjes scherpen aan mijn fietstassen.
Moederpoes komt steeds in de buurt en ik hou goede hoop haar ooit ook te kunnen aaien. Moederpoes vindt het leuk als ik brokjes naar haar gooi. Zij gaat er dan achteraan en graait ze met haar pootje naar zich toe. Rooiertje blijft op afstand, soms zie ik dat hij zich heerlijk gaat zitten wassen, maar ik moet niet te lang kijken... want dan gaat hij weg :)

De buitenkatjes horen er voor mij helemaal bij. Ik zou ze voor geen goud willen missen maar het is een hard bestaan. Zij hebben geluk dat ik op hun pad gekomen ben, maar de plek waar ze verblijven is inmiddels al vaak veranderd. Eerst werd er volop gebouwd en later waren opeens alle bosjes weggekapt! Gelukkig zijn er na een paar weken nieuwe bosjes geplant maar het was wel even schrikken. Ook hadden ze een stiekem neergezet schuilhokje, dat 3 maanden geleden, plots is weggehaald. En nu binnenkort, zal de slaapplek van Lapje verdwijnen..
Mochten er lezers zijn die, net als ik, buitenkatjes verzorgen of iemand kennen die dit doet, dan zou ik daar graag mee in contact komen. Je kunt mij mailen op catswoman@gmail.com



Nicolet.

New kits in town - vervolg

Snoebel ziet er gevaarlijk uit maar krenkt de kits geen haartje......



De kits hebben natuurlijk namen gekregen. Het rode katertje hebben we Guus genoemd, het Cypertje heet Wieske en het Schilpadje heet nu Juulke. Ze zijn eerst een weekje boven geweest, want ze blijven snotteren en hebben toch een kuurtje nodig. Bovendien kunnen ze Sieske en Snoebel aansteken. De verrassing is dan ook groot voor Sieske en Snoebel als na een week eindelijk de deur van 'hun speelkamer' opengaat. Ze zijn totaal verbijsterd. Sieske gaat er vandoor en Snoebel blijft verstijfd in de deuropening staan. Mijn dames zijn niet blij met de 'indringers' en vooral Snoebel blijft snauwen en blazen. Ze doet de kittens niets, maar ziet er wel vervaarlijk uit.






Guus voor vertrek naar zijn "gouden mandje"...


Dat verandert maar langzaam als de kittens 3 dagen later met bench en al naar beneden worden verplaatst. Als we thuis zijn mag het drietal vrij in de kamer rondlopen. Snoebel blijft snauwerig en blaast veel, maar het drietal trekt er zich niets van aan. Schijnbaar zijn ze buiten wel het een en ander gewend. Ze dollen en rennen en Sieske weet het nog niet: Zal ze meedoen of samen met haar zus het grut afsnauwen. Sieske blijft natuurlijk Sieske en al snel draaft ze vrolijk mee. Het is weer een dolle boel, maar tot nu toe is de schade beperkt tot 2 wijnglazen. Natuurlijk is het Sieske die ze breekt en dan volkomen onschuldig zit te kijken.





Juulke op haar favoriete slaapplekje....



De kits voelen zich lekker en vooral Guus is een enorme kroelkont. Op 4 september krijgen ze hun eerste enting en de dag erna komen ze met foto op de site van Katimo (www.Stichtingkatimo.nl ). Mijn verbijstering is dan ook groot als op 6 september de telefoon gaat. Er is een nieuwe blikopener voor Guus. Ze heeft al vaker gezegd: "Ik wil een rode kater en dan noem ik hem Guus". Ze klinkt ideaal en heeft ruime ervaring met katten. Ze komt Guus dezelfde dag nog halen. Wieske en Juulke lijken het een paar uurtjes vreemd te vinden, maar al spoedig spelen ze weer samen met Sieske.





Wieske heeft overal in huis favoriete plekjes.....


Ondertussen zijn we alweer een paar weken verder. Snoebel en Sieske zijn aan de 'indringers' gewend en spelen mee of houden toezicht onder het spelen. Bij Snoebel gaat het nog niet allemaal van harte. Wieske doet het goed. Zij is een enorme knuffel en als ze ook maar denkt dat ze geknuffeld gaat worden, gaat haar motortje luid aan. Ze vindt het heerlijk om te kroelen en draait zich in alle bochten zodat ieder plekje heerlijk gekrabbeld wordt. Zij is helemaal klaar voor een nieuwe blikopener. Juulke blijft wat mensenschuw. Ze laat zich pakken, maar niet van harte, maar als ze lang genoeg wordt gekroeld, gaat ook haar motortje voorzichtig aan. Zij heeft een blikopener nodig die bereid is om heel veel liefde en tijd in haar te investeren.






Juulke en Wieske spelen onder toeziend oog van Snoebel en Sieske....

Guus is ondertussen al bijna 3 weken bij zijn nieuwe blikopener, en heeft daar echt zijn gouden mandje. Hij is enorm aanhalig, dol op zijn zij-mens en doet niets liever dan 's avonds bij haar op schoot liggen. Aanstaande woensdag ontmoeten we Guus bij de dierenarts, want dan krijgen de 'new kits in town' hun tweede inenting. Wat zal het leuk zijn om Guus weer te zien!



Thea.

Moedig en gevaarlijk!

Hallo mensen,
Ik wil jullie even laten zien hoe moedig ik ben!

Hier in de kamer hebben ze boomstammen, zo een soort klimboom. Volgens mij hebben mijn mensen die alleen voor mij gemaakt. Kijkt maar hoe hoog ik al kan en ik ben helemaal niet bang! Mijn grote broer en zussen hebben het mij voorgedaan. Knap he ?
Tot de volgende keer,


kopjes van Heidi.

Goed nieuws...

Goed nieuws, al zijn we er nog lang niet.

De gemeente Texel gaat wederom met de Dierenbescherming en Partij van de Dieren om de tafel zitten om over een diervriendelijke oplossing te praten.
De heer R. van Oeveren gaat in gesprek met de Gemeente Texel.
De Partij van de Dieren is er nu blijkbaar goed van doordrongen dat dit politiek moet worden aangepakt.
Helaas zal het zo wezen dat met de Faunawet en de toestemming van Prov. Staten in de hand, het SBB en NP wel moeilijk, zo niet onmogelijk te stoppen zijn, en het voor de katten die nu in het duingebied leven wel te laat zal zijn.
Maar we blijven de hoop hebben dat binnen 2 jaar deze primitieve wet zal verdwijnen en dat, net als in de rest van West-Europa , het verboden zal worden om op verwilderde en/of huiskatten te schieten/doden.

Met vr. groet en bedankt voor het plaatsen van al mijn stukjes, zonder Leidsch Katblad's hulp hadden we het zeker niet zo ver gered.


Linda Bakker.

Ei met spek.

Laatst had ik afgesproken met een goeie studievriend van me, Peter, om een biertje te drinken en in de stad uit eten te gaan . Hoewel hij een rasleidenaar is maar thans in Almere woonachtig, zien we elkaar hooguit één keer per jaar. Hoe en waarom weet ik niet meer, maar het gesprek ging op een gegeven moment over katten en het Katblad.
Oh ja, hij vertelde dat zowel zijn vrouw en een van zijn zonen een jong katje hadden genomen. Waarop ik zei dat hij het Leidsch Katblad eens moest opzoeken, omdat ik daar ook wel eens een stukje in publiceer. .
En waarop vervolgens zijn repliek was, herinner je dat Ei met Spek nog?

Met een gezamenlijke vriend gingen we in 1977 een dagje foto's maken. We hadden toen alledrie fotografie als hobby. Ik had mijn beide vrienden uitgenodigd om bij mij een Engels ontbijt te komen eten voor we op pad gingen - een andere hobby van me is namelijk koken.

Mijn studentenkamer was in het achterhuis van een groot grachtenpand aan de Nieuwe Rijn. De kamer zelf was klein, 3,20 bij 3,20 meter! Maar wel heel knus. Ik woonde er met mijn rode kater, Bacchus. Bacchus kwam uit een nest van een andere studievriend van me, van slagerij van der Zon, nog steeds een begrip in Leiden.
De kater was zodoende erg verwend in zijn prille jeugd en dat heeft hij me al die jaren dat hij bij me was goed laten weten. Nog steeds ben ik wild van rode katers en spaar ik naar aanleiding van hem Garfield gadgets, hij had ook zo een verwend karakter en was zeker zo lui en inventief tegelijk!

Ik was in de keuken eieren met spek aan het bakken en bracht de eerste naar Peter. Terwijl ik naar beneden liep voor de volgende, hoor ik ". . .verdomme!!!!!". Ik rende weer naar boven om nog net een rode flits uit het raam te zien springen met iets in zijn bek dat er uitzag als een ei met spek. Mijn vriend Peter zei dat hij vanaf mijn bed, waar die op lag in één sprong met zijn linkerpoot het gebakken ei van het brood wegriste en het open raam uit sprong, om op veilige afstand op het dak het ei met spek met smaak naar binnen te werken.
Hij keek even naar me om.
Ik heb nog nooit eerder zo een triomfantelijke blik in de ogen van een kater gezien, en later ook nooit meer.

Spek en eieren had ik gelukkig genoeg in huis.

ps. Bacchus is in goede gezondheid 19 jaar geworden, op de foto is hij 6 maanden!

Ballonnenpret.

Elrond:
Het hij-mens heeft een cadeau voor ons gekocht! Eigenlijk was het geloof ik bedoeld als cadeau voor het zij-mens, want die schijnt van ballonnen te houden, maar zeg nou zelf, dit is toch ideaal katten speelgoed? Er hangt zelfs iets aan dat heel leuk gaat bewegen als ik er tegenaan tik! Geweldig. Helaas zijn de meeste foto's niet gelukt, omdat ik teveel bewoog (aldus het zij-mens), maar ik heb me kostelijk vermaakt.
Pieper kwam ook even kijken, maar zag de lol er niet echt van in. Moet ze zelf weten natuurlijk.
En mijn mensen hadden het erover dat ik op vogels aan het jagen was, maar dat snap ik niet zo goed...

Ons antwoord op mail uit vorig bericht

Geachte Heer van Oeveren,

Wij hebben uw mail aan dhr. de Vos inzake het afschieten van katten op Texel mogen ontvangen. In deze mail legt u uit dat uw partij weinig kan doen tegen deze kattenmoord (de actie zou moeten plaatsvinden door actiegroepen e.d.) en dat uw "Inspanningen achter de schermen" nog niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd. U bericht tevens dat het streven van uw partij is om de positie van de dieren "structureel te verbeteren".

Het is ons duidelijk geworden dat er in augustus van 2008 al kamervragen werden gesteld door uw partij over het afschieten van verwilderde katten in het algemeen.
Graag willen wij van u weten of u tevreden was met deze antwoorden (dat kan bijna niet!), en tevens of u op politiek vlak het daarbij gelaten heeft, of dat u iets probeert te bereiken m.b.t. een VERBOD op het afschieten van katten. Daarover kunnen wij namelijk niets vinden.

Wij vinden het verder erg jammer dat wij in de krant (Leidsch Dagblad afgelopen week) wel hebben kunnen lezen (op de voorpagina) dat uw partij een verbod wil op "Paardenmarkten", maar dat het afschieten van ca. 50 katten op Texel door u niet breed wordt uitgemeten in de (landelijke) pers. Wij vinden het eveneens jammer dat u, zoals u zelf zegt, weliswaar werkt achter de schermen, maar dat u niet, als partij, in het openbaar en voor een groot publiek keihard protesteert tegen dit soort vreselijk dierenleed. Juist in deze situatie zou u zich flink kunnen profileren en zo de harten van kiezers (heel veel kattenfans!) kunnen veroveren.

Met vriendelijke groet,
namens redactie en lezers
van
http://leidschkatblad.blogspot.com/
Annemarie Kemp.

Vervolg zaak Texel.

Ingekomen brief van dhr. Dick de Vos van de Partij voor de Dieren.

Geachte mevrouw Kemp,

Hierbij treft u het antwoord aan van de heer Van Oeveren, statenlid namens de Partij voor de Dieren in Noord-Holland.
Ik realiseer me dat dit voor u niet het gewenste antwoord is, echter deze aangelegenheid ligt bij de provincie; vanuit het hoogheemraadschap Rijnland kan ik de misstanden niet aan de orde stellen. Heeft u verdere vragen, dan kunt u die het beste rechtstreeks aan de heer Van Oeveren stellen.
Met vriendelijke groet,
Dick de Vos
Partij voor de Dieren
voorzitter werkgroep Zuid-Holland

De brief van dhr. van Oeveren:

Beste Dick,
Het is voor ons, als fractie van de Partij voor de Dieren in Noord-Holland, vanzelfsprekend dat wij zo snel mogelijk in actie komen als wij op de hoogte worden gesteld of een ernstige aanwijzing van 'onrecht' voor dieren. Dat geldt ook voor de aanwijzing die de provincie heeft afgegeven om verwilderde katten op Texel af te schieten. Onze activiteiten zijn niet algemeen bekend en daarom lijkt het misschien dat wij niets zouden ondernemen. Maar schijn bedriegt: Wij zijn van deze zaak al enige tijd op de hoogte en sindsdien bezig om zoveel mogelijk onheil voor de katten te voorkomen. In deze affaire hebben wij contact (gehad) met de ambtenaren van de provincie, medewerkers van Staatsbosbeheer en andere partijen. Wij zijn van mening dat het afschieten van verwilderde katten, zoals in deze situatie, niets oplost en alleen maar onnodig dierenleed veroorzaakt. Hoewel wij niet wars zijn van publiciteit, hebben wij er in deze kwestie voor gekozen te proberen ons doel (het voorkomen van het doden van de katten) te bereiken langs diplomatieke weg - we zijn immers geen actiegroep, maar een fractie van een politieke partij. Helaas moeten wij constateren dat onze 'inspanningen achter de schermen' nog niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd. Wel hebben wij contact met andere partijen, waaronder de Dierenbescherming, die deze zaak in de media hebben gebracht. Het ligt niet op onze weg als fractie acties voor te bereiden of uit te voeren (hoewel het een aantrekkelijke gedachte is, want niemand van ons neemt dierenleed voor lief). Wij proberen de positie van dieren structureel in de Noord-Hollandse politiek te verbeteren, terwijl andere partijen actief zijn op andere terreinen. En dat heeft, zoals ook in dit geval, soms tandenknarsen tot gevolg. Maar zo zien wij de taakverdeling tussen de verschillende organisaties, in de overtuiging dat die op langere termijn het meest effectief en duidelijk is. Ondertussen moeten wij vertrouwen op de openlijke inzet van andere, niet-politieke organisaties of actiegroepen om, als dat nodig is, ter plekke iets te organiseren. Dat neemt niet weg dat wij desgevraagd aan de media onze mening willen laten weten over deze zeer onverkwikkelijke zaak.

Met vriendelijke groet,
fractie Partij voor de Dieren in de provincie Noord-Holland
Rob van Oeveren
voorzitter.

Zusje uit de struiken.

Hallo Katbladlezers, mag ik mij aan jullie voorstellen?
Mijn naam is Zusje en ik wil jullie graag vertellen wie ik ben en hoe mijn leventje verlopen is tot nu toe.



In het jaar van 2005 werd ik geboren, ergens in de struiken van Leiderdorp. Ik kan je niet zeggen wanneer het was en ook niet hoeveel zusjes of broertjes ik had, maar in elk geval 1 zusje en een moeder.
Op een dag in juli werden we ineens ontdekt. Iemand bracht ons eten! Sjonge, we wisten niet wat ons overkwam. Ons mam liet ons eerst ons buikje rond eten en daarna nam ze zelf.
Wat een geluk, dit gebeurde vanaf toen elke dag! Wel zijn we alledrie een keer in een grote ijzeren kooi gelokt, allemaal om beurten.
En daarna voelden we ons een beetje raar. We werden weer terug gezet, dat was wel fijn voor ons en op dat moment het beste. We bleken namelijk al 5 maanden te zijn en niet meer te socialiseren zeiden ze. Het mens dat ons eten bracht, bleef dat gelukkig doen.



Wij waren zoooo schuw, ze mocht niet in ons buurt komen, dan vluchtten we snel weg.
Maar ons mens hield vol en na een poosje gaf ze ons een naam. Moederpoes, Lapje en Zusje, Zusje dat ben ik.
Ik liet mij na ongeveer een jaar! voor het eerst aaien. Ik was de rustigste zei mijn mens. Een paar maandjes later was Lapje ook zover.
Wat gingen we van elkaar houden en wat was het voor mij lastig, om mijn langere haren goed te houden.. Lapje had dat probleem niet maar ik kreeg steeds meer klit.
Het was inmiddels mei 2008 en ik hoorde mijn mens er steeds over praten. Ze zei me, nog even volhouden, dan neem ik je mee. Ik wist niet wat dat betekende en toen ik die enge kooi weer zag, werd ik toch wel bang. Maar het lukte mijn mens om mij te pakken en ik werd pardoes in een ander hokje gestopt, niet wetende dat mijn leven vanaf dan voorgoed veranderen zou........

De volgende dag werd ik wakker in alweer een andere kooi, bench noemen ze dat geloof ik. Ik was heel bang maar toen hoorde ik de zachte stem, die ik zo goed ken! Ik liet mij aaien en kreeg warme dekentjes om mij heen.
Ik was ineens zo anders. Het voelde vreemd, waar was mijn haar? Maar ook voelde het fijn, ik had geen klitjes meer! (Zie foto hierboven.)

Ik at en dronk wat en keek om mij heen. Andere soortgenootjes kwamen bij mij snuffelen en iedere dag ging ik vooruit. Soms mocht ik uit de bench en na 2 weken ging ik er helemaal niet meer in. Mijn mens zegt, dat het wel af en toe heel moeilijk met mij was maar dat weet ik zelf niet meer precies.
Ik ben hier helemaal gewend en hoef nooit meer op de straat. Het gaat zo super met mij!
Daarom wilde ik dit jullie graag vertellen. Ik wordt hier de grootste knuffelschat genoemd en dat ik geniet, kunnen jullie aan de foto's zien.

Lapje, Moederpoes en Rooiertje krijgen nog steeds te eten en maken het goed.

Liefs van Zusje.

Bedankt voor dit ontroerende verhaal Nicolet! En wat een prachtige kat!

Heidi vermaakt zich in de ren.

Hallo ,
Hier ben ik weer, Heidi, een van de heidepoesjes dus.
Ben ik niet mooi ??? Mijn mensen zijn heel trots op mij en noemen mij een chocoladekoppie.
Ik heb het zo erg naar mijn zin hier bij mijn mensen en ooms en tantes! Mijn mensen vinden mij heel erg lief en ik speel heel vaak in de ren met mijn kattenvriendjes.
En ik wil de groeten doen aan de andere heidepoesjes en hoop dat ze het allemaal zo leuk hebben als ik.
Spin....spin....spin.....tot de volgende keer!

Dank uw wel voor uw bericht, Ute! Fijn te horen en zien dat Heidi zich zo goed vermaakt in de ren. Dat is heel wat anders dan in een bakkie op de Hilversumse heide te moeten zitten, heh? We zijn blij dat alle heidepoesjes zo goed terecht zijn gekomen en blijven ze graag volgen!

Bram en Bommel(tje)

(lekker bij de "Baas" op schoot)


Nieuw personeel voor Heidepoesjes/katertjes Bram en Bommel!

Dinsdag 25 augustus jl was het dan eindelijk zover, het nieuwe personeel voor Bram en Bommel diende zich aan.
Natuurlijk waren er al een aantal verkennende ontmoetingen geweest bij Wilma, maar op deze dag zou dan toch het personeel aan de beide katertjes worden overgedragen.
Ook omdat het nieuwe personeel al bekend was in Crailo waren de formaliteiten vlot geregeld en kon de reis beginnen.
De bestemming in Huizen werd al bewoond door een kater van 16 en een poesje van 12 en 2 labrador reuen van 7, dus was het natuurlijk best spannend om te zien hoe er van alle kanten zou worden gereageerd.
Dat ging uitstekend. De al aanwezige kater en poes bleven boven en de beide labradors gedroegen zich voorbeeldig, geen geren of geblaf naar ons, de nieuwe bewoners, maar slechts een voorzichtig, op afstand, kijken.
Bram en Bommel waren ook wat terughoudend, want die twee grote bruine jongens zijn absoluut indrukwekkend en je moet natuurlijk eerst even de 'kat uit de boom kijken'.
Vooral Bram liet overigens al na korte tijd zijn ondernemingszin zien door op ontdekkingsreis te gaan en de hele benedenverdieping te controleren.
's Avonds waren beiden natuurlijk moe van de toch wel vermoeiende dag en vonden al gauw de schoot van het Baasje (zo noemt het mannelijke personeelslid zichzelf (wij weten beter !!) en brachten een groot deel van de avond op zijn schoot door.

Aangezien er op de bovenverdieping een geheel eigen slaapkamer voor deze jongens is ingericht werden zij na verloop van tijd naar hun slaapkamer gebracht met de uitdrukkelijke raad om toch vooral goed te slapen en uit te rusten.
Zij hebben dat goed in onze oren geknoopt en zijn vrij vlot onder zeil gegaan.
De daarna volgende dagen zijn besteed aan verdere ontdekking van de nieuwe woonomgeving en alles wat daar verder nog leeft en woont.


(Er valt heel wat te ontdekken)

Dat gaat uitzonderlijk goed, Bram en Bommel voelen zich duidelijk thuis en wennen ook al goed aan de overige bewoners, hoewel vooral de oudere kater en poes bij voorkeur op afstand blijven.
Beide Labradors worden gedoogd en mogen zo nu en dan een voorzichtige toenadering doen. Het zal ons verbazen als er niet gauw bij elkaar in de mand wordt slapen.
Al met al is het verbluffend hoe snel beide katertjes zich de binnenomgeving eigen maken en zich kunnen vermaken.



(ook hier kun je heerlijk gaan liggen)

Bram schept er een genoegen in om zijn broer Bommel achterna te zitten en, op momenten dat Bommel even niet oplet, hem te bespringen.
Al met al een lust voor het oog van het nieuwe personeel om te zien hoe levendig en vrolijk deze twee mannetjes door het leven gaan.
Na een wat vervelende start op de heide kunnen zij nu genieten van een omgeving waarin ze wel welkom en gewenst zijn.
Over een paar maandjes, als ze helemaal zijn gewend aan omgeving en medebewoners en zijn "geholpen" krijgen ze natuurlijk de kans om ook de wijdere omgeving buitenshuis te gaan verkennen en wij weten zeker dat ook daar nog wel het één en ander is te ontdekken.

(Ben benieuwd wat daar buiten allemaal te vinden is)

Groeten van het personeel van Bram en Bommel.

Dank u wel voor dit mooie verhaal; wij vinden het erg fijn om te horen dat het dus erg goed gaat met Bram en Bommel!

De redactie.

Bommel aan het woord.

Bommel ligt op de kast te wachten.



Bommel wordt in zijn oor geprikt.





Het is alweer klaar, hoor!

Even een berichtje van heer Bommel zelf:

Mijn mens laat me maar niet met rust, ze zit te vaak aan mijn oor te friemelen met een prikpennetje. Ik ben wel eens op dat ding gaan liggen zodat ze hem niet kon vinden, maar ze heeft er twee! Af en toe neem ik een beetje wraak en ga lekker met mijn kop schudden en wat er dan gebeurt, begrijpen jullie vast wel. Ik zal niet in bloederige details treden want dit is niet een fris verhaal, en als heer van stand hoor je dit soort zaken binnenshuis te houden.

Ze zegt overigens dat ik een grote jongen ben en dat ik goed meewerk. Ze heeft me ook verteld dat ik het goed doe op die Lantus en dat mijn waarden behoorlijk gezakt zijn van boven de 20 tot op dit moment tussen de 3.3 en de 5.3.... Wat dat precies betekent weet ik niet, maar goed, als zij het maar wel weet! Ik wil heel graag mijn eigen vertrouwde brokjes maar die krijg ik niet; ik krijg van dat natvoer en dat zint me niet zo. Maar ja, je went eraan en het is toch ook wel lekker nu ze het een beetje opwarmt. En tot mijn grote vreugde kwam de laatste dagen mijn mens opeens met extra bakjes voer aanzetten. Ze zegt dat ik laag zit. Nou ik zit niet laag, ik zit altijd op mijn kastje maar mogen eten is natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd, als u begrijpt wat ik bedoel.

Over oren gesproken: Luna wast regelmatig mijn oortjes en ook dat laat ik toe, ondanks dat ze een nogal ruw tongetje heeft en jullie begrijpen wel dat mijn oortjes wat gevoelig zijn. Nu dat is het dan voor dit moment, ik ga weer slapen.

Amicale groet van heer Bommel.

Heidepoesje Kees, de Madame.

Kees in Amsterdam

Sinds vorige week woont Kees bij ons. Kees is een van de heidepoesjes. En niet zo maar één. Madame houdt als echte diva erg van knuffelen, slapen, knuffelen, slapen en knuffelen. En tussen het slapen en knuffelen door is ze een behoorlijke dondersteen. Het begon al in de auto; zo'n reistas, das veel te klein. Dus miauwen en miauwen, tussen door even slapen en weer verder miauwen. Dus we waren al een beetje voorbereid, maar thuis had ze ons helemaal op de kast (of onder de kast). We waren nog geen twee minuten thuis en mevrouw was nergens meer te vinden. Niet onder de bank, niet onder de kast, niet in de kast, niet in de bijkamer, niet in de badkamer. Maar waar dan wel?
In geluidsbox. Helemaal ingegraven. En de geluidsbox heeft maar 'n hele kleine ingang. Dus eruit komen was wat lastig. Erg lastig. Toen met boormachine de hele box uit elkaar om Kees rustig kennis te laten maken met haar omgeving. En dat wilde ze wel, maar wel samen. Zodra wij gingen zitten zat ze bij ons op schoot. Maar samen op handen en voeten door het huis heen was wel het einde. Dus zo hebben wij zelf ook weer eens gekeken waar we nodig moeten stofzuigen.

Maar zoals gezegd, Kees houdt van knuffelen, slapen (veel slapen) en spelen. Per dag worden de speeltjes groter. Eerst waren alleen de muisjes in trek, inmiddels is de gehele bank haar speelpartner. En ze begint te voetballen. Wel een stoere sport voor zo'n mooie dame. Want mooi is ze. Als ze in de zon zit is haar vacht een waar kleurenspel. Vooral haar bef, buik en pootjes zijn een bijzondere combinatie van wit, grijs en zwart. Het ene moment is ze pikzwart en het andere moment een pantertje. De toefjes haar in haar oren en tussen haar pootjes maken het helemaal af. Zo zijn we ook op haar naam gekomen: een erg mooie dame, die houdt van zonnen en knuffelen, met veel haar en stoere streken. Kennen jullie Kees Flodder nog?
Precies. En we zijn blij te merken dat Kees het naar haar zin heeft bij ons, onze kleine, mooie dondersteen die steeds op schoot kruipt. We hopen dat het haar broertjes en zusjes ook zo goed vergaat. Want wie zet nou zulke mooie en lieve kittens op de hei? Daar zijn ze veel te bijzonder voor!

Groetjes Thijs en Sigrid

Dank u wel voor dit leuke verhaal en de mooie foto's. Wij hopen op een vervolg!

De redactie.

Rooie donderstralen.

Pieper: Hallo lezers van het katblad. Ik ben Pieper, de zus van Iwan. Mijn broer (Elrond) en ik hebben al eens in het echte katblad gestaan. Ik heb nu eindelijk mijn mensen bereid gevonden om wat foto's van ons te nemen voor de bijlage. Die onderste foto is van Elrond. Hij lijkt op zijn vader, die had ook van die streepjes (Loki - woonde vroeger bij Iwans mensen, maar had helaas ernstige nierproblemen en is niet meer). Ik lijk meer op mijn moeder (Rory, woonde vroeger bij mijn mensen, maar is "de hort op"), al ben ik wel wat lichter van kleur en heb ik langer haar.
Vroeger hield ik niet zo van mensen en aandacht, maar inmiddels ben ik best gehecht geraakt aan mijn mensen. Vooral 's nachts wil ik graag op schoot in bed voor een portie aai. Elrond wil juist graag op schoot als de mensen op de bank zitten. Dat vult elkaar dus mooi aan.
Op deze foto's is het niet zo goed te zien, maar we zijn een stuk kleiner dan Iwan, en ook een stuk slanker (sorry broer). Verder kunt u als u goed kijkt zien dat ik een plekje bij mijn ogen heb. Dat heb ik zelf gedaan toen ik jeuk had - mijn mensen moeten er vooral vanaf blijven. Onlangs heeft het hij-mens het schoongemaakt - nergens voor nodig en heeel vervelend!



Elrond:

Pieper is een beetje arrogant. Maar ik weet nog wel een mooi verhaal over haar naam. Toen ze heel klein was kroop ze altijd uit het nest. Geen idee waarom ze dat deed, misschien omdat ze het enige meisje uit het nest was. Maar dan begon ze heel hard te piepen en dan ging onze moeder (Rory) naar haar toe en dan was het goed. Maar dan liet ze mij en mijn broers natuurlijk alleen, dus dan begonnen wij te schreeuwen. Dus toen hebben mijn mensen een doos gebouwd waar iedereen in paste en niet uit kon klimmen. Maar toen Pieper (die inmiddels vanwege haar gekrijs de naam Pieper had gekregen) 5 weken oud was, ontdekte ze hoe ze uit de doos kon klimmen en begon alles weer van voren af aan. Dus de naam Pieper is blijven steken. En zoals mijn mensen vaak zeggen heeft ze ook wel iets weg van een aardappel. Nee, dan mijn naam...dat is natuurlijk een hele andere orde van grote!

Dank u wel mevrouw Annemiek, voor dit leuke verhaal. En inderdaad, broer Iwan is wat aan de zware kant maar verder lijken ze toch wel erg veel op elkaar!
De redactie.

Expositie kattenkunst

Pim, nog steeds in onze gedachten.

Het was vorig najaar. Het was nog lekker weer en we konden zomaar weer eens aan de buitentafel eten. De mensen van Pim waren op vakantie; Pim zocht de gezelligheid op en kwam bij ons aan tafel zitten. Pim was ons topmodel. Lange tijd was hij Pestkop en streed om de macht in de Katbladstraat met Storm. Maar opeens werd Pim milder, voelde niet meer zoveel voor machtsvertoon en zocht vooral de nabijheid van mensen. Wij gingen mosselen eten en Pim was daarbij. Hij vond het reuze gezellig. En wij ook.



En terwijl Japekop en mevrouw Troy hun neus ophaalden voor de mosseltjes die werden opgediend, toonde Pim zijn dankbaarheid en genoot van wat hem werd aangeboden.
Pim was toen ons topmodel. Hij poseerde vaak voor ons maar het was hem vooral te doen om de gezelligheid en de aaien. Hij kon urenlang tevreden in onze vensterbank liggen dutten, en had vrede gesloten met alle katten uit de katbladstraat.



Ja, Pim had vooral veel aandacht nodig. Hij was waarschijnlijk toen al ziek maar dat wisten wij niet. Wie had kunnen denken dat een kat van nog geen 5 jaar oud zo ernstig ziek kon worden?Wij genoten van zijn gezelschap en hij van het onze. Ja, zijn gedrag was veranderd, maar hij at graag mee en er was geen reden om te denken dat hij wat mankeerde. Hij was bovendien onze kat niet dus wij vonden het alleen maar leuk dat hij ons vaker opzocht en hunkerde naar onze nabijheid, aaien en aandacht. Zijn mensen merkten ook niets op; zij waren vaak op vakantie en Pim redde zich wel, dachten zij.
In september zag Pim er nog best puik uit. Het zou daarna nog een maand duren voor het duidelijk werd dat hij stervende was. En niemand had iets gemerkt of gezien.
Pim had ontstekingen in zijn bek, aan zijn tanden. Doordat deze ontstekingen niet werden opgemerkt, konden de bacteriën zijn nieren aantasten. Hij viel af, maar ook daar werd geen aandacht aan geschonken, immers: Pim viel wel vaker af in de zomermaanden. Toen tenslotte werd ontdekt dat hij echt erg ziek was, was het eigenlijk al te laat; medicijnen konden hem niet meer helpen.
Wij hebben in ons archief vele mooie foto's van Pim. Hij was indertijd ons topmodel. Zo nu en dan bekijken we nog zijn foto's en vragen wij ons af of we zijn dood niet hadden kunnen voorkomen. Maar het is nou eenmaal gegaan zoals het is gegaan.

Sex, drugs en R&R.

In 1965 vertrok een van mijn zusjes naar Amerika voor een stage aan de Standford University in San Francisco. Daar leerde ze haar echtgenoot kennen, met wie ze nu al meer dan 40 jaar gelukkig getrouwd is. Op een gegeven moment is ze met haar gezin, man en twee zonen, naar Colorado verhuisd en ging wonen in het plaatsje Nederland (echt waar!!!!!!) bij Boulder. Ze werkte op de Universiteit van Boulder. In Nederland is een beroemde opnamestudio, de Caribou Ranch (o.a. bekend van Chicago Transit Authority). Daar kwam een groep platen opnemen, Buffalo Springfield. Enkele leden van de groep gingen ook in Nederland wonen. De groep bestond uit onder meer Stephen Stills, Neil Young en Richie Furey. De laatste werd mijn zusje haar directe buurman. Dat wil zeggen, tussen het huis van de Fureys en dat van mijn zusje en zwager lag een volle kilometer bos!
Mijn zusje en de Fureys, man, vrouw, twee kinderen en 9 (!) katten werden dikke vrienden. Als Buffalo Springfield ergens moest optreden dan moest er voor de 9 katten gezorgd worden! Dat deed mijn zusje. Met de auto eerst de berg af en vervolgens de oprijlaan naar het huis van de Fureys bergop.

In 1974 gingen mijn ouders bij mijn zusje op bezoek. Mijn moeder kwam en maand later thuis met de mededeling: "Hans, ik heb een beroemde popzanger ontmoet, met 9 katten, . . ."
Nou komt het!. . .
"En het is nog een aardige jongen ook!" , zei mijn moeder!


Buiten het verhaal: ((((Ik heb twee LP's van Richie Furey met handtekening!
Popzangers. . . . Tja. Voor mijn ouders was dat Sex, Drugs en Rock'n Roll!))))



Hans.

Het slechtste in de mens....

Wij durven er nu pas mee naar buiten te komen.... Ja, want het was te vreselijk om te vertellen en wij hebben maandenlang daarna last gehad van nachtmerries en angstaanvallen. Wat was het geval?

Wij hadden bezoek van een niet nader bekend te maken persoon. Zij (ja het was een zij, maar meer vertellen wij niet) had al eerder laten blijken dat zij verliefd was op onze Boez (die toen nauwelijks twee maandjes bij ons was), en dus waren wij gealarmeerd en erg oplettend als zij bij ons op visite kwam.

Gelukkig kregen wij de tip van pleegmoeder (van de Boez) Wilma, dat wij het beste de tassen konden controleren wanneer de verdachte persoon ons pand wilde verlaten. Het niet nader bij de naam genoemde persoon kwam namelijk altijd binnen met flinke tassen waarin zij heel veel goederen kon vervoeren, en dan nog van formaat ook.

Op een dag gedroeg de persoon zich erg nerveus en had erg veel haast om door onze voordeur naar buiten treden, en op dat moment herinnerden wij ons de tip van Wilma. Wij vroegen vervolgens de verdachte om haar tassen te openen. Nee, in de handtas waren wij niet geïnteresseerd, maar die mooie, kleurige boodschappen tas wilden wij wel even inzien.....

Onze ingeving was juist geweest. Bij het openen van de tas ontwaarden wij onze eigen Boez, nota bene tussen de pakjes sigaretten in. Toen wij de verdachte aan een eerstegraad verhoor onderwierpen, gaf zij toe voornemens geweest te zijn onze Boez te ontvoeren. Nee, niet voor losgeld maar gewoon voor de heb.

Omdat de dame in kwestie eveneens peettante is van de redactiekatten, hebben wij verder geen stappen ondernomen richting justitie, maar hebben wij haar vergeven voor haar ondoordachte daad en haar laten beloven nooit meer een dergelijke actie te ondernemen. Ondertussen is onze Boez trouwens ook te zwaar geworden, en zou peettante zich alleen maar een breuk tillen, mocht zij weer op de gedachte komen.
Maar naar aanleiding van deze gebeurtenis willen wij wel de mensen die een klein haarfabriekje in huis nemen het volgende aanraden:
Controleer elke tas voor uw bezoek uw huis verlaat. Vertrouw helemaal niemand, hoe goed uw relatie met de betreffende persoon ook is. Want kleine haarfabriekjes halen nu eenmaal het slechtste in de mens naar boven.....

Het spinraadsel

In juni was er bij ons op Naturalis de 'Het Klokhuis' vragendag. Kinderen mochten vragen insturen en meer dan 30 wetenschappers zaten paraat om de vragen te beantwoorden. De vragen waren van te voren ingestuurd, zodat we de antwoorden konden voorbereiden. Drie kinderen hadden gevraagd: "Hoe spinnen katten". Als kattenfreak kreeg ik die toegespeeld. Het is het allerbest bewaarde geheim uit het dierenrijk. Vraag het maar eens aan Harremans, Cera, aan Japekop, aan de Boez of zelfs maar aan Storm. Ze kijken je aan en zeggen: "dat gaan we niet verklappen. De eerste kat die dat vertelt wordt gelijk door alle andere katten in de hele wereld gelyncht. Dat is geheim en dat geheim nemen wij mee van onze geboorte mee tot in ons graf. Er is geen mens die mag weten hoe wij dat doen.".
Er is ook nog nooit een kat geweest die het verteld heeft. We weten dat er 3-4 organen bij betrokken zijn: het ademhalingssysteem, de stembanden (miauworgaan) en het maag-darmsysteem, als klankkast. De vierde? De kat die dat vertelt gaat dood. Letterlijk. Want dat kan alleen onderzocht worden door een spinnende kat open te snijden. En dan gaat ie dood! Zonder zijn geheim te verklappen!!!!
Alle katten spinnen. Grote katten (leeuwen, tijgers etc - ik heb het ooit gehoord in Artis, heel indrukwekkend!) spinnen alleen bij uitademen, Kleine katten (biologisch gesproken het genus Felis (of Felix, maar dat is een foute schrijfwijze) ook bij inademen, zodat een een continue geluid voorbrengen. En juist door dat continue is het zo een raadsel, want je hoort bij een spinnende kat niet of ze in- of uitadement! Dus er moet een vierde orgaan bij betrokken zijn!
Een spinnende kat lijkt qua geluid te inademen en te uitademen, maar helemaal synchroon is het niet. Bovendien, we weten wel welke 3 organen er bij betrokken zijn, maar niet hoe! Want een kat met zijn maag vol spint net zo hard als een hongerige kat, terwijl resonantie van de klankkast 'maag' bij een hongerige kat groter moet zijn en dat is niet zo!!!!
Katten blijven raadsels. Gelukkig maar!

Hans