Faffie:
Nou, vandaag dan het vervolg van mijn verhaal over de Indringer, Loetje. Eerst doe ik er alvast maar een foto bij van mijzelf en Snuitje ten tijde van mijn verhaal, want ik begreep dat er vorige week enige verwarring optrad over wie nu precies wie was op de foto's. Links lig ik dus met mijn ogen dicht en rechts dat is Snuitje, mijn huisgenote. Deze foto is gemaakt voordat de Indringer ons naar de slaapkamer deed vertrekken. Zoals jullie zien bracht hij ons wel wat tot elkaar.
Waar was ik gebleven...oja, wij deden alsof wij hem niet zagen en hij deed ook alsof hij de enige kat was in ons huis...
Hij logeerde ongeveer een dag of vier bij ons toen er ineens wat verschrikkelijks gebeurde: de Indringer lag bij ons mens op schoot toen hij Snuitje zag lopen in de slaapkamer. We weten nog steeds niet wat hem precies bezielde...dacht hij opeens dat Snuitje een gevaarlijke indringster was...dacht hij dat zij een lekker hapje was en had hij honger ??? In ieder geval rende hij met een noodvaart op haar af en sprong bovenop haar. Een enorme kluwen 'kat' rolde over de grond, er kwam enorm gekrijs uit, toen ons mens hard schreeuwde zag Snuitje kans te ontsnappen en ze rende naar de keuken. De Indringer achtervolgde haar en besprong haar opnieuw. Uiteindelijk lukte het ons mens om de lijperd te laten stoppen. De keuken zat vol plukken haar van Snuitje en ook lag er overal plas, Snuitje zat er ook helemaal onder, ze had door haar eigen plas liggen rollen. Ik moet bekennen dat ikzelf ook helemaal in de war was, ik had ook al mijn haren overeind en blies zelfs tegen Snuitje (achteraf schaam ik mij daar wel voor).
Na nog een 'incident' besloot ze om de tussendeur tussen de slaap- en woonkamer voorlopig gesloten te houden. Snuitje en ik hadden de slaapkamer en badkamer en Loetje had de woonkamer en de tuin.
Ondanks al zijn misdragingen had hij ons mens zo 'om zijn pootje gewonden' dat ze nog allerlei pogingen heeft ondernomen om hem aan ons te laten wennen. Maar het was een hopeloos geval wat dat betreft. Eén week voordat er eindelijk plaats was voor hem in het asiel (hij heeft hier wel drie maanden gewoond !) lukte het hem weer om zich langs mijn mens heen te wurmen toen ze van de woonkamer naar de slaapkamer ging. Hij besprong mij en toen mijn mens hem weer teruggejaagd had en mij nakeek op verwondingen, ontdekte ze een perfect rond gaatje door het puntje van mijn oor. Zo ben ik dus aan mijn oorpiercing gekomen, mijn trofee van het laatste gevecht dat ik had met de Indringer.
Loetje heeft uiteindelijk maar vijf dagen in het asiel gezeten en heeft het nu fantastisch naar zijn zin bij zijn eigen twee mensen die hij helemaal voor zich alleen heeft!
Nou, vandaag dan het vervolg van mijn verhaal over de Indringer, Loetje. Eerst doe ik er alvast maar een foto bij van mijzelf en Snuitje ten tijde van mijn verhaal, want ik begreep dat er vorige week enige verwarring optrad over wie nu precies wie was op de foto's. Links lig ik dus met mijn ogen dicht en rechts dat is Snuitje, mijn huisgenote. Deze foto is gemaakt voordat de Indringer ons naar de slaapkamer deed vertrekken. Zoals jullie zien bracht hij ons wel wat tot elkaar.
Waar was ik gebleven...oja, wij deden alsof wij hem niet zagen en hij deed ook alsof hij de enige kat was in ons huis...
Hij logeerde ongeveer een dag of vier bij ons toen er ineens wat verschrikkelijks gebeurde: de Indringer lag bij ons mens op schoot toen hij Snuitje zag lopen in de slaapkamer. We weten nog steeds niet wat hem precies bezielde...dacht hij opeens dat Snuitje een gevaarlijke indringster was...dacht hij dat zij een lekker hapje was en had hij honger ??? In ieder geval rende hij met een noodvaart op haar af en sprong bovenop haar. Een enorme kluwen 'kat' rolde over de grond, er kwam enorm gekrijs uit, toen ons mens hard schreeuwde zag Snuitje kans te ontsnappen en ze rende naar de keuken. De Indringer achtervolgde haar en besprong haar opnieuw. Uiteindelijk lukte het ons mens om de lijperd te laten stoppen. De keuken zat vol plukken haar van Snuitje en ook lag er overal plas, Snuitje zat er ook helemaal onder, ze had door haar eigen plas liggen rollen. Ik moet bekennen dat ikzelf ook helemaal in de war was, ik had ook al mijn haren overeind en blies zelfs tegen Snuitje (achteraf schaam ik mij daar wel voor).
Na nog een 'incident' besloot ze om de tussendeur tussen de slaap- en woonkamer voorlopig gesloten te houden. Snuitje en ik hadden de slaapkamer en badkamer en Loetje had de woonkamer en de tuin.
Ondanks al zijn misdragingen had hij ons mens zo 'om zijn pootje gewonden' dat ze nog allerlei pogingen heeft ondernomen om hem aan ons te laten wennen. Maar het was een hopeloos geval wat dat betreft. Eén week voordat er eindelijk plaats was voor hem in het asiel (hij heeft hier wel drie maanden gewoond !) lukte het hem weer om zich langs mijn mens heen te wurmen toen ze van de woonkamer naar de slaapkamer ging. Hij besprong mij en toen mijn mens hem weer teruggejaagd had en mij nakeek op verwondingen, ontdekte ze een perfect rond gaatje door het puntje van mijn oor. Zo ben ik dus aan mijn oorpiercing gekomen, mijn trofee van het laatste gevecht dat ik had met de Indringer.
Loetje heeft uiteindelijk maar vijf dagen in het asiel gezeten en heeft het nu fantastisch naar zijn zin bij zijn eigen twee mensen die hij helemaal voor zich alleen heeft!
Katja.
4 opmerkingen:
Leuk geschreven, Katja!En mooie foto's ook. Eindelijk weten we hoe het met de oorpiercing zit....was er heel benieuwd naar!Aaitjes voor Snoetje en Faffie (zijn mooi allebei).En fijn natuurlijk dat 'de rebel' een goed huis heeft gevonden. Dus eind goed, al goed...
Wat een spanning! Fijn dat iedereen nu weer rustig en tevreden kan verder leven. En die oorpiercing zou ik koesteren, Faffie, het is een "oorlogswond", heel stoer, dus.
Wat een verhaal! Die indringer kon duidelijk beter met mensen omgaan dan met katten! Gelukkig is de rust weergekeerd in jullie huis. En fijn dat de indringer nu ook een goed mandje heeft gevonden.
Ik ben altijd blij met een verhaal met een happy end voor iedereen. Mooi vertelt en spannend.
Een reactie posten