Reddingslijnen bewijzen hun nut!

Wij kunnen u nog melden dat de verdronken kat waarschijnlijk dermate gewond was door een aanrijding o.i.d., dat hij de kracht niet meer had naar een touw te zwemmen en op de kade te klimmen. Dat is erg triest, maar daar doe je dan niets aan (als je er niet bij bent dus).

Zeer oude foto.....

Deze oude foto kregen wij van mevrouw Ciska Muller uit Leiden. Zij schreef ons:
Dit is Tasman, de kat (waarschijnlijk kater) van de ouders van mijn vader. Zij woonden aan de Oude Vest te Leiden. De oudere broer van mijn vader maakte de foto, en in 1895 maakte mijn vader (toen 12 jaar oud) een tekening n.a.v. een vergroting van de foto.

Dank u wel, mevrouw Ciska, dat u deze foto bij ons bracht voor plaatsing in het Leidsch Katblad. Meestal zie je wel blafbeesten op oude foto's, maar niet zo vaak katten. Die staan dan weer wel op vele schilderijen natuurlijk.
Misschien heeft u thuis ook nog zo'n leuke, zeer oude foto van een haarfabriek? Wij plaatsen 'm graag!

Faffie vertelt verder....

Faffie:
Nou, vandaag dan het vervolg van mijn verhaal over de Indringer, Loetje. Eerst doe ik er alvast maar een foto bij van mijzelf en Snuitje ten tijde van mijn verhaal, want ik begreep dat er vorige week enige verwarring optrad over wie nu precies wie was op de foto's. Links lig ik dus met mijn ogen dicht en rechts dat is Snuitje, mijn huisgenote. Deze foto is gemaakt voordat de Indringer ons naar de slaapkamer deed vertrekken. Zoals jullie zien bracht hij ons wel wat tot elkaar.
Waar was ik gebleven...oja, wij deden alsof wij hem niet zagen en hij deed ook alsof hij de enige kat was in ons huis...
Hij logeerde ongeveer een dag of vier bij ons toen er ineens wat verschrikkelijks gebeurde: de Indringer lag bij ons mens op schoot toen hij Snuitje zag lopen in de slaapkamer. We weten nog steeds niet wat hem precies bezielde...dacht hij opeens dat Snuitje een gevaarlijke indringster was...dacht hij dat zij een lekker hapje was en had hij honger ??? In ieder geval rende hij met een noodvaart op haar af en sprong bovenop haar. Een enorme kluwen 'kat' rolde over de grond, er kwam enorm gekrijs uit, toen ons mens hard schreeuwde zag Snuitje kans te ontsnappen en ze rende naar de keuken. De Indringer achtervolgde haar en besprong haar opnieuw. Uiteindelijk lukte het ons mens om de lijperd te laten stoppen. De keuken zat vol plukken haar van Snuitje en ook lag er overal plas, Snuitje zat er ook helemaal onder, ze had door haar eigen plas liggen rollen. Ik moet bekennen dat ikzelf ook helemaal in de war was, ik had ook al mijn haren overeind en blies zelfs tegen Snuitje (achteraf schaam ik mij daar wel voor).
Na nog een 'incident' besloot ze om de tussendeur tussen de slaap- en woonkamer voorlopig gesloten te houden. Snuitje en ik hadden de slaapkamer en badkamer en Loetje had de woonkamer en de tuin.
Ondanks al zijn misdragingen had hij ons mens zo 'om zijn pootje gewonden' dat ze nog allerlei pogingen heeft ondernomen om hem aan ons te laten wennen. Maar het was een hopeloos geval wat dat betreft. Eén week voordat er eindelijk plaats was voor hem in het asiel (hij heeft hier wel drie maanden gewoond !) lukte het hem weer om zich langs mijn mens heen te wurmen toen ze van de woonkamer naar de slaapkamer ging. Hij besprong mij en toen mijn mens hem weer teruggejaagd had en mij nakeek op verwondingen, ontdekte ze een perfect rond gaatje door het puntje van mijn oor. Zo ben ik dus aan mijn oorpiercing gekomen, mijn trofee van het laatste gevecht dat ik had met de Indringer.

Loetje heeft uiteindelijk maar vijf dagen in het asiel gezeten en heeft het nu fantastisch naar zijn zin bij zijn eigen twee mensen die hij helemaal voor zich alleen heeft!

Katja.

Carlos Stressless, oftewel Bart!

Bart 1


Bart 2

Bij de APK van Luna, toen wij even in de wachtkamer moesten eh... wachten, maakten wij kennis met Bart. Zijn mens beloofde ons wat foto's van Bart op te sturen omdat hij (Bart) op dat moment niet zo'n zin had in poseren. Mens Sjoerd hield zijn woord en mailde ons bovenstaande kiekjes.
Dit schreef Bart's mens Sjoerd:

Zoals afgesproken in de Dierenarts praktijk... two mooie foto's van Bart, de Brits Korthaar die van 1 hoog het balkon is afgedonderd en nu door het leven moet met 1 hoektand minder, maar hij maakt het erg goed. Bart maakt zijn naam waar: Stressless... altijd, ook al zijn het inentings-prikken. Bart1 is een foto van een jaartje geleden, hij is dan 2 jaar oud. Op foto Bart2 is hij 1 jaar oud. Bart is een Brits Korthaar, Black-silvertabby blotched. Vader: GR INT CH Silver Ramses van Elsdieck. Moeder: Piccolina van 't Rietveld.

Dank u wel mens Sjoerd! Erg interessant, uw Bart!

Faffie vertelt.....

op de foto: de Indringer....
Faffie:
Hoi allemaal, hier weer een berichtje van mij (weet u nog wel, van "Faffie in de tuin", 20 juni 2009).
Ik wil jullie vertellen over de indringer die wij vorig jaar in huis gehad hebben.
Het begon heel onschuldig : een straatschoffie uit de buurt kwam steeds bij ons in de tuin kijken of er wat te halen viel. Mijn mens vond hem heel zielig omdat hij telkens motorolie op zijn oren had, hij moest blijkbaar onder een auto slapen als het regende. En soms deed hij dan extra zielig door midden in de tuin te gaan liggen slapen... Mijn mens vatte het plan op om hem te vangen en naar het asiel te brengen. Goed plan vond ik, dan waren Snuitje en ik tenminste van hem af, want wij durfden eigenlijk niet zo goed meer naar buiten. Maar omdat het lente was zat het asiel vol en er zou pas in het najaar weer een plekje vrij komen.
Voordat Snuitje en ik doorhadden wat er toen gebeurde, was het beest "tijdelijk" bij ons ingetrokken (hij had inmiddels ook een operatie achter de rug, "zodat hij niet tegen de gordijnen zou gaan plassen in plaats van op de kattenbak"). Mijn mens had hem zelfs een naam gegeven: Loetje. Omdat hij lijp en link was ofzo. De eerste dagen deed hij net alsof hij ons niet zag en wij dus ook alsof we hem niet zagen, zo leek het nog een beetje alsof dit niet gebeurde. Wij hingen een beetje rond in de slaapkamer en hij vooral op de bank in de huiskamer, maar ook veel op de schoot van ons mens. Leuk vonden wij het niet, maar goed, wat doe je er aan, hè?
Hoe het verder ging vertel ik een volgende keer wel, anders wordt dit stukje te lang...dan vertel ik ook hoe ik aan mijn oorpiercing kom.

Heidepoesjes nu al beroemd!

Is dit geen schatje? Ja, hij/zij is nu al beroemd. Er heeft nl. al een artikel gestaan in de Telegraaf over het nestje van Wilma (zeg maar) en binnenkort komt er ook een televisieploegje om de kleintjes op bewegend beeld vast te leggen! Een hoop gedoe voor pleegma Wilma. Maar goed, we gaan even de andere foto's bekijken.



Dit rooie ventje mag er ook wezen. Ook al een ster dus. Dat belooft wat! Als ze maar niet naast hun eh........., laat maar zitten.



Ah gossie.........

Het seal point meisje heeft een knikstaartje, net als een van de zwarte, ook een meisje. In de bijlage van dit weekend meer info daarover.

En dit seal point ventje heeft al een nieuw huis! Zijn naam is Igor! Wij wensen Igor heel veel geluk toe en weten toevallig al dat hij een gouden mandje krijgt!

Oh, wat een lief, pluizig moppie! Nog even voor de duidelijkheid: op de heide gedumpt, heh?

Dit lekkere ding is verliefd op Wilma geworden. Jammer dat ze straks weer bij Wilma weg moet, maar dit schatje wordt dan vast en zeker verliefd op haar volgende mens, toch?

Wij, van de redactie, hebben besloten dat de dumper van deze schatten tenminste 10 jaar gevangenisstraf moet krijgen, of liever zelf gedumpt moet worden op een onbewoond eiland, zonder eten en drinken, zonder fruitbomen etc. En dat eiland moet dan ook nog een gemiddelde temperatuur hebben van 35 graden, zonder schaduw (heh?) en en en en....... pffffffffffffffffff.

Zo, dat wilden wij even kwijt.

Mede namens mevrouw Troy, Japekoppie en de Boez,

was getekend,

de Hoofdredacteur.

Wij hebben net van Wilma vernomen dat de tv-opnames niet doorgaan; dat zou dan vanmiddag nog hebben gemoeten en toen was Wilma niet beschikbaar. Maar goed ook, denken wij. Laat de heidepoesjes verder maar met rust. Bovendien staan ze toch al uitgebreid in onze krant!

Heidekittens met knikstaart

Omdat twee van de heidepoesjes een knikstaartje hebben (hoorden wij van Wilma), hebben wij direct naar wat info gezocht over dit verschijnsel. Het viel ons op dat deze (meestal erfelijke) afwijking veel genoemd wordt bij sites over raskatten. En dat ze dus daarom niet welkom zijn op tentoonstellingen. Nu houden wij sowieso niet zo van tentoonstellingen (maar ieder zijn meug en bovendien hebben wij vernomen dat er haarfabrieken bestaan die dat echt leuk vinden), maar het zet ons toch te denken. Deze kleine moppies zijn toch niet gedumpt omdat ze niet helemaal aan de eisen voldoen heh?
Trouwens, heeft u al het aantal staartwervels bij uw kat geteld???



Knikstaart
Onterecht worden knikstaarten en andere afwijkingen van een normaal gevormde staart door velen als een medisch probleem gezien. Bij katten, zowel raskatten als rasloze katten, komen van nature namelijk diverse variaties aan staartvormen voor. Het aantal staartwervels is bij katten variabel en kan oplopen van twintig tot dertig wervels (uitgezonderd kortstaartige rassen). Een verdikking, een knik of een korte(re) staart komt ook regelmatig voor in alle delen van de wereld, zowel onder raskatten als huiskatten. De staartwervels kunnen eveneens varieren in dikte. De diverse verschijningsvormen van de kattenstaart berusten soms op een enkel gen, zoals het M-gen bij de Manx, maar kan ook recessief vererven zoals bij de meeste kortstaartige rassen uit Azië. Knikjes en verdikkingen in de staartwervels bij katten die niet tot de kortstaartige rassen behoren, worden niet graag gezien . Dit omdat de rasstandaard van de meeste rassen vraagt om een volledig, normaal gevormde staart, en katten die hierin afwijken, scoren niet hoog op tentoonstelling.

Overgenomen van de site van Nancy Raymann

Persbericht (Telegraaf)

vr 24 juli

Hond redt gedumpte kittens op Hilversumse hei
HILVERSUM - Een hond heeft op de Hilversumse hei zes gedumpte kittens gered. Dat heeft dierenasiel Crailo vrijdag bekendgemaakt.
De katjes stonden ver van het pad op de hei in Hilversum achter een boom in een reismand. De hond was weggelopen bij zijn bazin en hield de wacht bij de kittens tot zij poolshoogte kwam nemen.
De hondeneigenaar bracht de kittens naar het asiel. „Weer een schandalige dumping door een dierenbeul”, zegt een woordvoerster van het dierenasiel. Volgens haar hebben de diertjes geluk gehad. „Met kleine dieren is het snel gebeurd zonder water en voeding.” Inmiddels gaat het weer goed met de poezen.
De katten zijn ondergebracht bij een van de gastgezinnen van dierenasiel Crailo. Daar kunnen ze bijkomen, worden ze ontwormd en ontvlooid. Als de diertjes groot genoeg zijn, gaat het dierenasiel op zoek naar een nieuwe eigenaar.

Aqui mist vier nagels.....

Gisteren was ik met Aquí naar de dierenarts: ze mist aan beide achterpoten elk de twee middelste nagels. En niet zomaar een stukje, nee, helemaal weg, afgescheurd, tot op een stompje na!
Normaliter, als je op het voetje drukt, schieten de nagels zó tevoorschijn. Hier (foto) drukt de assistente dus, en er zit niets behalve nattigheid en stompjes…

Ken jij dit? Weet jij een reden voor het met zulk geweld afscheuren?
Een aanrijding (wat de dierenarts opperde) is het waarschijnlijk niet geweest. Ik denk eerder aan een mis-sprong, waarbij ze zich krampachtig heeft vastgehouden en omhooggewerkt – of alsnog naar beneden is gegleden. Ook de nagels van de voorpoten gaven slijtage te zien.

Het duurt een paar weken voor het is geheeld. De vraag is, of er genoeg nagelcellen over zijn en of de nagels dan gaan teruggroeien. Ik zet haar nu iedere avond een paar minuten met de pootjes in de biotex, omdat de boel anders (nog verder) ontstoken raakt.

Raar he! Ik ben reuze benieuwd of jij of je lezers dit fenomeen ook kennen.

Groeten,
Aaf

Wij hebben een keer een verhaal gehoord over een kat die "gevangen" zat op een binnenplaatsje en langdurig heeft geprobeerd tegen een muurtje van steen op te klimmen. Dat ging ook ten koste van zijn nagels: erg bloederige klauwtjes....

Maar misschien heeft iemand nog een idee?

Ceesje, Lapje en Poema uit Leiden

Ik ben Ceesje, de zwart-witte strenge meesteres. 15 jaar oud. Ik ben absoluut de baas in huis en houd iedereen, inclusief mijn mens, onder de plak. Soms merk ik dat mijn mens dat nog leuk vind ook! Op de kist in de tuin kan ik alles binnen en buiten in de gaten houden, maar liefst zit ik binnen. ´s nachts ben ik dierlijker, dan slaap ik graag bij mijn mens op bed. Maar wel zo dat ik de deur in de gaten kan houden, anders komen die andere mormels er ook! Die sla ik natuurlijk de slaapkamer uit.





Ik ben Lapje, de lapjespoes. Ik ben een wees, ooit als kitten gevonden met met heel ernstige niesziekte en naar het asiel gebracht. Mijn linkeroog heeft een chronisch verstopte traanklier en die moet mijn mens regelmatig schoonmaken. Iets dat ik niet leuk niet vind. Dus heeft mijn mens in de loop der jaren mooie tatouages van me gekregen.
Maar verder ben ik heel lief, want ik heb al 14 jaar nu een heel fijn mandje.





Ik ben Poema, een goeie sul van een kater, al zeg ik het zelf. Ik woon buiten en kom alleen binnen om te eten, en om te slapen als het erg hard regent of het erg koud is.
Ik ben het maatje van Lapje, Ceesje houdt niet van me. Maar dat komt omdat ze ooit door een kater die er net zo uit ziet als ik is aangerand en daarna drie kittens kreeg. Maar ik was het echt niet, want ik woonde toen nog niet hier, ik ben met mijn elf jaar de jongste.



Interview door Hans, het mens van deze drie.

De kleine Prins

Ik ga zo weer lekker spelen, hoor!





Nee, ik ben nog lang niet moeahhhhhhhhhhh.....





Ik hoef echt nog niet te slahapen.................

zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.................

Zie het manneke nu eens lekker liggen te slapen. Op schoot ja!

Snap je nou dat ze hem toch niet wilden hebben? Omdat ze bang waren dat hij geen knuffelige schootkat zou worden!

Nee Wilma, wij snappen er ook helemaal niets van. Wat een dotje is deze kleine Prins. We zijn helemaal vertederd...

(Lees in lkb (de dagkrant dus) onder label "Wilma's opvang" wat hieraan vooraf ging.)

Funs weigert dieet

Ik ben een (ahum) Je Weet Wel Kater. Ik ben bij mijn mensen geboren en wordt op 29 juli 13 jaar. Niet echt piep, maar beslist niet oud. Ik help mee met de opvoeding van de meiden, Sieske en Snoebel dus.



Op het moment gaat het wat minder met me. Een ontsteking van de alvleesklier. Dat is een langdurige en soms ook pijnlijke geschiedenis. De dierenarts heeft tegen mijn mensen gezegd, dat het een kwestie is van een lange adem hebben. Ik kan weer helemaal beter worden en nog een aantal mooie jaren hebben.

Mijn mensen gaan ervoor. Samen geven mijn mensen me thuis de spuiten en infusen als ik die nodig heb. Dat vind ik ook niet echt leuk, maar het is beter dan steeds naar de dierenarts gaan. Daar wordt ik erg gestrest van. Het ruikt er raar naar blafbeesten en medicijnen.






Dieet eten weiger ik consequent. Ik word dus vaak per dag verwend met een extra lekker hapje. Dat vinden Sieske en Snoebel niet echt leuk. Ze willen steeds mee eten. Snoebel begint dan ook wat dik te worden.

De meiden zijn erg lief voor me. Ze liggen geregeld bij me in mijn favoriete mand en geven me dan een wasbeurt. Daar geniet ik van. Het opknappen gaat dus langzaam en op het moment heb ik een dipje. Het komt vast wel goed, met de liefdevolle zorg van mijn meiden en mijn mensen.

En wij wensen jullie daar veel succes mee en bij. Zet 'm op, Funs!!!

Het gevaar van zonnebrand!

Moustaki, onze vakantieliefde....


Een oortje van onze Mouzsch, reeds sporen van ernstige verbranding...

Jazeker, even een serieus onderwerp. Namelijk de gevaren van zonnebrand bij poezen met lichtgekleurde (rose) oren. De hoofdredacteur maakte daar voor het eerst kennis mee tijdens een bezoek aan een vriendin in Spanje, wonend in het dorpje Orgiva in de Alpujarras. Deze vriendin had een paar haarfabrieken rondlopen waaronder ook een witte. En Blanca's oren waren aangetast. Niet zomaar een beetje, nee, het leek alsof er hele happen uit waren en haar mens dacht dat dat door het vechten was gekomen. Ja, want het bloedde dus ook regelmatig.
Blanca lag vaak op het platte dak van het huis in de zon. Daar lag zij veilig want zo konden de honden niet bij haar komen. Maar die veiligheid bleek dus zeer betrekkelijk; de zon was haar grootste vijand!
Bij Moustaki (ons poezenvriendje op Lesbos) zagen wij ook al het begin van schade aan de oortjes. Moustaki, nog maar net een jaartje oud dus. En niemand die zijn oortjes insmeert....
Wij vroegen onze nieuwe redacteur meer informatie te zoeken over deze vorm van kanker.
Hieronder haar bijdrage.


Misschien kunnen de lezers het zich nu al niet echt meer voorstellen, maar nauwelijks meer dan een week geleden maakten wij ons nog zorgen over de oren van sommige van onze katten. En dan niet of ze door de harde wind misschien binnenstebuiten zouden waaien... Nee, de zon brandde toen aan de hemel, we waren zelf de hele dag aan het 'smeren' en we hadden gehoord dat katten met witte of erg dunbehaarde oren ook kans liepen op zonnebrand. En buiten dat dat natuurlijk op zich al erg pijnlijk voor ze kan zijn, kan herhaaldelijke verbranding van de oorschelpen leiden tot huidkanker! Dit kom vooral veel voor onder (zwerf-)katten in warme vakantielanden zoals Griekenland, Italie en Spanje, maar door de klimaatverandering ook steeds meer gewoon hier in Nederland. Oplossing: sunblock op de oortjes! Maar wel even de dierenarts vragen naar een geschikt middel, want veel stofjes in dit soort middelen voor 'menselijk' gebruik zijn niet echt gezond als de kat het oplikt. Vindt u het insmeren overdreven, lees dan maar eens het volgende artikel: http://www.dierenkliniek.com/web/index.php?page=Plaveiselcelcarcinoom_Kat. Ook als u het niet overdreven vindt trouwens best interessant!
Wilt u nog meer weten dan kunt u kijken op:

http://www.cat-world.com.au/SunburnInCats.htm en http://vetmedicine.about.com/od/diseasesandconditions/qt/petsunscreens.htm.

Japekoppie laat weten dat het met warm zomerweer sowieso veel lekkerder is om 's morgens vroeg of 's avonds op verkenningstocht te gaan en van 12.00 uur tot 16.00 uur siesta te houden!
Redacteur Katja.

Sam uit Amsterdam

Mag ik me even voorstellen? Ik ben Sammy oftewel Sam. Mijn zondagse naam is Samson en die gebruik ik alleen bij gelegenheden.
Ik woon in Amsterdam, samen met Leilah, Doortje, Joris en Tommy. Tja ik ben nu negen jaar en ik heb wel het een en ander achter de rug…. Mijn personeel, Trudi, heeft me destijds 7 jaar geleden op een bloedhete dag samen met Leilah uit het asiel in Oostzaan gehaald. Ze had alleen Doortje en Doortje was een beetje zielig alleen….. De eerste twee weken hebben ik en mijn zus Leilah doorgebracht onder de sofa….. We waren getraumatiseerd…. Hoe dat kwam? Nou dat heb ik verdrongen, maar van Trudi heb ik gehoord dat we in een tuin in de Bellamystraat gevonden zijn en dat we achtergelaten zijn, terwijl de familie verhuisd was.

Het is gelukkig allemaal goed gekomen; ik ben niet meer bang als er visite komt maar Leilah trekt zich wel terug, die houdt alleen van Trudi. Maar ik vind het ook lekker om kopjes van anderen te krijgen!
Tja ik was op honeymoon. Ik had namelijk suikerziekte gekregen door een prikje (red: prednison) maar die ziekte werden we weer de baas. Dat heet dan dus dat je op honeymoon gaat. Maar doordat we pas verhuisd zijn en ik een virusje heb opgelopen, heb ik de suikerziekte weer teruggekregen…..snik. Ik krijg nu 2 injecties insuline per dag en 2 of meer prikjes in mijn oortje. Daarna krijg ik wat lekkers om de pijn te verzachten. Ik houd niet van prikjes dus af en toe grom ik, maar ik blijf wel heel stil zitten.

Gelukkig is Trudi nu weer terug; ja ze was 6 dagen weg en toen ze terugkwam rook ze naar de dierenarts….. Trudi hoopt dat ik binnenkort weer op honeymoon mag, dat scheelt een hoop prikjes en gedoe.
Mijn foto’s: ik lag op de huiskamertafel, dat mag eigenlijk niet, maar dat was een luchtige plaats, het was nogal warm weet u……

Sieske

Sieske als eekhoorn(tje)


Sieske zit mooi te zijn....



Sieske heeft het echt niet gedaan!

Hallo allemaal
Mijn naam is Sieske. Ik ben een poes en woon in Venlo samen met mijn zus Snoebel en mijn adoptie vader/ kater Funs. Ook Sieske betekent in ons dialect schatje. Samen met mijn zusje Snoebel ben ik via Stichting Katimo geadopteerd. Ik ben als kitten erg ziek geweest, maar nu ben ik kerngezond. Ergens in juli wordt ik 2 jaar. Ik voel me best wel jarig vandaag, dus laten we maar een feestje bouwen.

Ach laten we er meteen maar een knalfuif van maken, want voor mij zijn alle dagen een feest. Ik begin te kwebbelen zodra ik mijn ogen open maak en ben altijd goed gehumeurd. Tussen mijn schoonheidsslaapjes door heb ik het errug druk.

Ik draaf door het huis als een jong veulen. Ondertussen kijk ik goed of er ergens iets staat waar ik mee kan spelen. Ik kan er niets aan doen dat er geregeld wat kapot gaat. Dat is de schuld van mijn mensen; zij zetten het zo neer dat het wel errug verleidelijk is om er niet mee te spelen en soms valt het dan zomaar kapot. Snoebel komt vaak kijken wat ik nu weer heb gedaan. Ík weet echt niet hoe dát nu weer gebeurd is. Zie de foto!

Funs en Snoebel spelen alleen maar met mij als ze hun gekke 5 minuten hebben. Ik hou het meer op 3 dolle dagen. Daarom vind ik het leuk als er opvangkittens zijn. Die houden ook van rennen en spelen. Samen met hen beleef ik dan gouden tijden. Wij zijn gastgezin voor Stichting Katimo, dus laat de nieuwe kittens maar komen.

Mijn grootste hobby is eten. Zodra ik iemand in de keuken hoor, ben ik er als de kippen bij. Alles wat maar even onbewaakt staat eet ik op en ik maak ook geregeld de bakjes van Snoebel en Funs leeg. Ik hoor u denken: ‘Hoe kan dat, zo’n rank en slank katje’. Omdat ik zo actief ben werk ik immers de hele dag aan mijn figuur.

Ik ben ook dol op hij-mensen. Als er bezoek komt gaat Snoebel eerst kijken of ze aardig zijn, pas daarna kom ik, maar áls ík eenmaal begin te knuffelen, weet ik van geen ophouden. U merkt het wel, ik kwebbel heel wat af de hele dag, ik zou nog uren door kunnen gaan. Ik moet me nu echter excuseren. Ons zij-mens staat klaar met de kam. Dat vind ik nóg leuker dan ondeugend zijn; een schoonheidsbehandeling. Mijn zwarte velletje moet immers mooi en glanzend blijven!

10 keer eten per dag!

Moppie in dromenland



Mickey in actiestand





Allebei lui

Allebei vereeuwigd

Hallo, wij zijn Moppie (9 jaar, wit/rood) en Mickey (3 jaar, die andere dus) en we wonen ook in Leiden.
We zijn allebei komen aanlopen (niet tegelijk, hoor!) bij het baasje omdat we merkten dat het fijn bij haar was en nog is… En van onze eerste mensen mochten we toen onze koffertjes pakken. We krijgen eten op niet geregelde tijden; soms wel 10 keer een kleine portie en toch ben ik, Moppie, 800 gram afgevallen (van 7.4 naar 6.6). Niet dat het mij wat uitmaakt, als ik maar te eten krijg!Het baasje heeft een kattenluik gemaakt zodat we altijd naar buiten kunnen (er is geen kattenbak binnen dus we moeten wel!) We zijn bijvoorbeeld niet jaloers op de redactiekatten die ’s avonds laat niet meer naar buiten mogen. Dat lijkt ons vreselijk! Het idee alleen al… Maar we kunnen allebei heel goed oversteken en letten daarbij echt wel op het verkeer. Dat weet het baasje want als ze de hond uitlaat, lopen wij vaak mee (over niet al te drukke straten dan, hè, en niet te ver van huis) en zij heeft gemerkt dat wij goed uit onze doppen kijken. En zij zegt dat onze vrijheid om te gaan en te staan waar wij maar willen het allerbelangrijkste is. En dat vinden wij dus ook!!! We liggen uiteraard ook graag in de tuin en zeker bij het erg warme weer lig ik, Moppie weer, languit in de schaduw. Ik moet natuurlijk wel goed uitkijken dat mijn oortjes niet verbranden want ik heb daar aanleg voor helaas. Verder zijn we niet erg goede vriendjes van elkaar, we gedogen elkaar de meeste tijd en soms maken we ruzie. Dat moet af en toe, hoor, dat is onze aard! En niet te vergeten… we zijn best wel beroemd! We zijn namelijk geschilderd en ons baasje is er erg blij met het resultaat. Soms kijkt ze meer naar het schilderij dan naar ons! Maar we zien wel dat wij goed gelukt zijn en we raden elke kat aan om ook te vragen om zo mooi geschilderd te worden. De redactie weet wie dat prima kan… (zie http://camerakwast.blogspot.com/ - red., de blog van peettante dus.)

Daag. Veel groetjes van Moppie en Mickey.

Snoebel, een bijzondere poes uit Venlo!

Snoebel, foto 1.


Snoebel, foto 2



Snoebel, foto 3.

Snoebel:
Hallo allemaal
Mijn naam is Snoebel, ik ben een poes en woon in Venlo samen met mijn zus Sieske en mijn adoptie vader/ kater Funs. In ons dialect betekent Snoebel schatje. Dat maakt meteen duidelijk hoe blij mijn mensen met me zijn. Ergens in juli wordt ik 2 jaar.
zie foto 1.
Mijn mensen weten niet precies wanneer, want ik ben geadopteerd via Stichting Katimo. Samen met mijn 2 broertjes en mijn zusje ben ik langs de kant van de weg gevonden, weggegooid om dood te gaan. Mijn broertjes zijn overleden, mijn zus Sieske is goed gezond, maar ik heb wat neurologische problemen.
Als ik ren ga ik scheef, zodat ik net zo’n leuk Disney figuurtje lijk. Soms val ik zomaar om en als geaaid wil worden door mijn mensen ga ik eerst liggen, anders zak ik door mijn achterpoten en dat vind ik niet leuk. Mijn nagels kan ik niet intrekken, maar dat hindert me niets, dan kan ik beter klimmen, hoewel ik dan vaker val. Mij maakt het niets uit, ik begin gewoon opnieuw.
Ik heb al een veelbewogen leven achter de rug, want in november 2008 heb ik een grote operatie gehad omdat ik een middenrifbreuk had. Ik ben wonderbaarlijk snel opgeknapt en echt niet zielig. Integendeel, ik ben een stoere levenslustige Limbo meid. Van dichtbij zie ik niet zo goed, maar veraf kijken kan ik prima. Gelukkig maar, want van nature ben ik erg nieuwsgierig en heb een paar leuke hobby’s.
zie foto 2.
Steeds als er iets nieuws komt, ben ik de eerste die het even onderzoekt of wij het wel in huis of in de tuin willen hebben. Ik ben degene die onze nieuwe fontein heeft goedgekeurd. Mijn mensen waren natuurlijk vreselijk opgelucht, want anders hadden ze weer een nieuwe moeten kopen.
zie foto 3.
Liggend spelen, want dan val ik niet om. Kruumel, het opvangkitten dat tijdelijk bij ons woonde mag wel meedoen. Ik ben een erg sociale meid.
Ik stoei graag met zus Sieske en knuffel graag met kater Funs. Vrouw mensen vind ik wel aardig, maar ik ben dol op man mensen. (Dus: zij-mensen en hij-mensen, voor het geval u het niet snapt - red.) Als stoere meid heb ik natuurlijk mijn charmes. Nu moet ik stoppen, want er komt net een hond langs waar ik ff kennis mee wil maken. (Blafbeest dus, voor het geval ..etc.)

Wat een mooi verhaal en wat heeft u na uw ellende toch weer een hoop geluk gehad, mevrouw Snoebel! Wij bedoelen dat u zo goed terecht bent gekomen!
Fijn dat u dit allemaal heeft willen vertellen. Zal best moeilijk zijn geweest het verleden weer op te rakelen..... Dank u wel.
De redactie.

Hoe zit het nou???

(foto: Snuitje toen zij nog niet steriel was. Dus....)

Snuitje:
Ik hoorde dat er naar aanleiding van mijn vorige stukje enige discussie is ontstaan over hoe dat nou precies zit met rode poezen en lapjeskaters... Wie is er nu wel of niet steriel ? En maakt het dan wat uit of een poes ook wit heeft ?
Nou, ik kan u daarover één ding vertellen: ik ben rood met wit én ik ben steriel...maar dat heeft dus niets met elkaar te maken, hè ?! Dat komt dus door een operatie...die steriliteit dan. Die kleur heb ik omdat mijn moeder rood met wit was en mijn vader rood schijnt het. Die heb ik nooit gekend, dus ik moet afgaan op de verhalen. Mijn moeder had trouwens lang haar, die heb ik dan weer niet van haar geërfd, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Maar als u er meer over wilt lezen, over die rode poezen en lapjeskaters, dan heeft het Leidsch Katblad voor u het volgende artikel gevonden: http://www.sablok.nl/weetjesdoc/kleurvererving.htm

Wij bedanken onze nieuwe redacteur Katja voor deze bijdrage!
Ook interessant is trouwens de reactie van Annemieke onder "Snuitje tussen de geraniums", het stukje over de reis van de kleuren over het poezenlichaam in de eerste fase (in de buik van de moeder). Moet u ook even lezen! Bedankt Annemiek!
Maar nu melden wij dat wij thans de discussie over dit onderwerp hierbij sluiten. Want je kunt wel aan de gang blijven, heh? Die rooie haarfabrieken laten we nu maar even met rust dus.
De hoofdredacteur.

Molly uit Lesbos doet het goed in Den Haag!

Molly uit Lesbos


Molly bij haar nieuwe huisgenoten


Hier een berichtje van reisgenoot Molly uit Lesbos. Het was wel even schrikken toen ze aan haar 2 nieuwe huisgenoten werd voorgesteld! Gelukkig na 2 dagen geen geblaas meer, ze eet, slaapt en speelt veel en groeit als kool! We zijn zo blij dat we haar hebben meegenomen en kunnen het eenieder aanraden. Groetjes, Alex en Babette uit Den Haag.

Bob en Bill hebben een balkon

Dit zijn Bill en Bob op het balkon.



Dit is Bob!



En dit is Bill!

Bob is ruim 10 jaar en, hij kwam als kleine kitten bij ons wonen, hij was geboren op een volkstuin en helemaal niet gewend aan mensen. Een half jaar na zijn komst kwam Bill ook in huis. Hij was zo klein en grappig dat Bob helmaal vergat om bang te zijn en gelijk met hem ging spelen.
Bob houdt het allermeest van de oudste jongen (mens) hier in huis; die kan alles met hem doen.
Bill is veel avontuurlijker dan Bob, vindt eigenlijk niks eng en gaat meestal gelijk bij nieuw bezoek op schoot want alle schoten moeten uit geprobeerd en alle aandacht is heerlijk!
Zij vinden het erg fijn op het balkon waarop de hele dag de zon schijnt. 's Morgens vroeg, wanneer de zon opkomt, proberen ze de eerste stralen te vangen om vervolgens uiteindelijk languit in de schaduw lekker te gaan pitten, pff, warm!
We hebben ons balkon wel afgezet met kippengaas want beide lieverds begrepen maar niet dat je makkelijk van 2 hoog naar beneden kan donderen. Bob hing vorig jaar aan de buitenkant van het balkon en ik kon hem nog net in zijn nekvel grijpen ....

(Ingestuurd door Inge!)