Grote veranderingen in het asiel

Zowel Joris als Maarten hebben inmiddels het asiel verlaten.
Joris is gaan samenwonen met een meneer (die trouwens, net als Het Katblad, ook een adoptiehok in het asiel sponsort).
Maarten woont bij een moeder en dochter, samen met een hondje en een andere kat, Kees, die zij een aantal jaar geleden uit het asiel adopteerden.

Ook Waggel (die trouwens een poes is en geen kater, zoals ik dacht toen ik het bericht gekoppeld aan deze link schreef), oud bewoonster van ons adoptiehok in de ziekenboeg, is eindelijk verhuisd naar haar nieuwe huis (zij bleef wat langer omdat ze eerst goed moest herstellen van het trekken van bijna haar hele gebitje). Haar nieuwe mensen stuurden een berichtje naar de facebook van Stevenshage.
Zo is maar weer eens bewezen dat ook de wat oudere en krakkemikkige katten heel goed terecht kunnen komen.

Deze drie katten boften alledrie dubbel: ze hebben niet alleen nu een fijn eigen huis, maar konden ook net op tijd het asiel verlaten vlak voor 'de grote verhuizing' naar de tijdelijke opvang:

Eén van de tijdelijke kattenhallen (met een adoptiehok van Het Leidsch Katblad)
is hier bijna gereed voor de verhuizing van de katten.
Inmiddels zijn alle katten nu 'overgeplaatst'.

Men is deze week eindelijk begonnen met het slopen van het grootste deel van het asiel (alleen de hondenkennels blijven staan). Op de plek van de centrale hal en alle kattenkamers en -hallen wordt het komende jaar een heel nieuw asiel gebouwd. Wie geïnteresseerd is in meer 'verbouwingsfoto's' (of tot nu toe verhuisfoto's en sloopfoto's) met maar eens wat rondkijken op de facebook van het asiel.

Katja

Daar komt Swiebertje

Twee weken geleden kreeg ik de vraag van een vriend van me of ik iemand wist die een zwerver, Swiebertje geheten, die bij zijn zoon Wim was komen aanlopen, wilde opvangen. Ik zei meteen: "Ik heb geen katten meer, dus hij mag bij mij komen". Vorige week is hij bij mij gebracht. Een veel te dikke kater van 10 jaar. Hij woonde bij Wim in een doos in het portiek. Wim had geprobeerd om hem in huis op te nemen, maar dat ging niet met zijn eigen katten. Met het oog op de komende winter heb ik over mijn hart gestreken en gezegd:"Laat hem maar bij mij komen".

Hij zit nu een week bij mij en hij blijkt een enorme uitdaging te zijn. Hij is al helemaal gewend en helemaal zindelijk. De eerste avond rook ik dat hij ergens gepoept had, maar ik kon niks vinden. Omdat hij de eerste nacht boven had gezeten, dacht ik: "Laat ik de lege katttenbak van vulling voorzien". Tot mijn grote verrassing lag zijn Grote Boodschap, met hoofdletters, in de lege kattenbak.

 

Hij is heel aanhankelijk als je hem zelf met rust laat, aan zijn lijf geen polonaise! Wil je hem optillen of even terugsturen naar binnen, begint ie te blazen, bijten en met zijn poten te slaan. Blijkbaar is hij in het verleden zwaar mishandeld.

Maar Swieb is inmiddels aardig ingeburgerd bij me. Ik heb in het begin van de week lopen vloeken:"Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald?". Maar de aanblik van een diep in slaap genietend katertje voor de kachel doet me wegsmelten. Na mijn verkeersongeluk moet ik zelf zeker een jaar revalideren. Swieber moet ook revalideren, maar dan geestelijk. Ik geef hem die kans, al zal ik veel geduld moeten tonen.

 

 

 

 

 

 

Over één ding hoef ik me geen zorgen te maken. Of eigenlijk juist wel. Hij heeft een ongebreidelde eetlust!

Hans

De verhuizing

Beste Mevr. Katblad,

Ik bevind me sinds enkele dagen al in een zeer depressieve stemming.
Ik snap het niet want onze vorige verhuizing greep me niet zo aan. Mijn mens zegt dat dat komt omdat we toen in dezelfde straat bleven. Het was zomer en we waren erg snel klaar met de verhuizing. Maar nu zitten we al weken in de bende. Dozen en steeds meer dozen. Er verdwijnen ineens meubels als ik even weg ben. Verkocht zegt mijn mens dan. We gaan fris en fruitig met nieuwe dingen in het nieuwe huis wonen. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik ben erg gehecht aan de spullen. Ook al mocht ik er niet op of in zitten en alleen maar naar kijken. Mijn eigen spullen gaan wel mee. Maar ja, dat is toch niet hetzelfde. Het wordt een kale boel hier en dat duurt nog tot half december. Aan wat er dan gaat gebeuren ....ik wil er niet aan denken. Ik verkeer dus veel buiten de deur. Maar het is koud en regent veel. Daar heb ik dus ook niks aan.

Ik was erg ontroerd door de adviezen nadat u mijn brief geplaatst had. En daar zit wel wat in allemaal. Mijn buurvrouw had een hond die ook veel lekkere happen kreeg. Die was 12 kilo te zwaar en best wel jong toen zij dit jaar ingeslapen moest worden. De blaffert en ik waren wel geen vrienden maar ik vond het wel een triest eind. Sinds die tijd krijg ik al die happen van de buurvrouw. Ik dacht er verder niet over na. U heeft mij de ogen geopend. Niet dat ik mezelf te dik vind ofzo. Maar ik ben wel veel dikker dan vorig jaar. Ik kan niet meer zo makkelijk over de schutting komen.
In het nieuwe huis hebben we geen schutting zegt mijn mens. Een heg, struiken en een hek. Dat klinkt ook wel leuk eigenlijk. Want om nou elke keer met mijn dikke buik over de schutting te schuren is ook niet je dat.

Ik heb dan ook besloten mijn verzet te staken en mee te gaan. Ik moet er niet aan denken om als een kat in de goot te eindigen. Dat heb ik al eens meegemaakt en dat was gewoon een rotleven. Mijn mens kan daar nog enorm kwaad over worden. Hoe iemand het flikt om zo'n lieverd als ik ben dat aan te doen. Ik heb het dus eigenlijk wel getroffen hier. Er woont hier maar 1 kat die bij haar geboren is. Het evenbeeld van uw Mevr. Troy. En ik ben altijd jaloers op die Janus.Want hij heeft niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Mijn mens maakt wel eens een grapje over haar verzameling gevonden voorwerpen. Maar dit vind ik zeer ongepast. Daar kunnen wij ook allemaal niks aan doen, hè.

Ik lig de laatste week veel in de hondenmand tussen de 2 Blafferts in. Dat is een nieuw probeersel van me. Ik vind er veel troost zo.

Ik kan u helaas nog geen foto sturen. Ik zie er droevig uit en mijn haar wil ook niet goed zitten. Zo kan ik me nattuurlijk niet vertonen als u me wilt voorstellen als uw razende reporter. Dat zou een verkeerd beeld van mij geven.
Ik ben van nature een zeer vrolijke en vriendelijke kat met een buitengewoon sociale inborst. Dat zou nu niet te zien zijn op een foto.
Alles hangt zogezegd. Als u begrijpt wat ik bedoel.

Het is droog. Ik ga maar weer eens buiten kijken of daar nog wel alles klopt.


Met vr.gr., Bram

Stand van zaken in onze 'schuilhutten'

Sinds de laatste update en de leegstand van Myla's hok is zijn er weer de nodige interne verhuizingen geweest tussen adoptiehokken, quarantaines en de kattenhallen.

Allereerst wat betreft het hok in de ziekenboeg: tijdens de laatste update zat Keizer hier net. Hij is vlak daarna verhuisd naar een hok in een quarantainekamertje waar nog wat andere katten zitten met lichte niesziekte. Hij komt op het eerste gezicht wat verlegen over, maar als je hem gaat kroelen dan geeft hij zich helemaal gewonnen en weet hij van geen ophouden meer. Op zijn plaats in de ziekenboeg zit nu Joris. Hij heeft ook lichte niesziekte.

Joris is heel erg onder de indruk van alles wat hem overkomen is en hij vindt het ook erg spannend in het asiel. Ik heb hem een keer verzorgd, maar hij blijft dan op zijn plankje zitten en zodra je een beweging in zijn richting maakt begint hij te blazen en als je niet snel genoeg ophoudt wil hij ook nog wel eens uithalen.

 

Toch schijnt hij naar mensen die hij beter kent (asielmedewerkers) af en toe al wel wat meer toenadering te zoeken.  (Deze foto maakte ik door op slinkse wijze schuin door de tralies heen te fotograferen.)

 

Nog even terugkomend op een eerdere logé van dit hok: Waggel. Per abuis had ik het in het voorgaande bericht over 'hij'. Ik heb de afgelopen maanden de volste overtuiging gehad dat Waggel een oude kater was, maar nadat 'hij' vorige week een gebitssanering had ondergaan (zie facebook van het dierenasiel), kwam Waggel eindelijk ook op de plaatsingslijst van het asiel te staan (met filmpje!) en daar las ik tot mijn grote verbazing dat het een poes is. Zij is inmiddels ook besproken, blijft alleen nog even in het asiel om zeker te weten dat zij goed herstelt van de operatie.

 

Dan over het adoptiehok nr 14 in de kattenhallen (Myla's hok): daarin zit nu Maarten (ook met filmpje op de plaatsingslijst).

 

Hier op deze foto's liep hij los in het buitenhok. Hij liet zich niet makkelijk fotograferen omdat hij beurtelings te dicht bij het hekwerk kwam en zich dan weer omkeerde om de andere katten die losliepen (op dat moment vier) achterna te zitten.

Op deze foto is hij in dubio: 'ik was op weg naar het hek omdat ik geroepen werd, maar daar komt iemand door het luikje en die wil ik ook te grazen nemen'. Zelfs zijn poten wijzen elk een andere kant op...

 

Katja

Ingezonden brief van Bram

Beste mevr. Katblad,

Ik heb dringend uw hulp nodig. Zoals u weet gaan we binnenkort verhuizen. Daar was ik al niet blij mee. Maar nu gaat het echt bij me doordringen wat verhuizen precies inhoudt.

Ik had wel een vaag idee maar dit is VERSCHRIKKELIJK!!!!

Mijn mens is nu met een paar buurtmensen hierover aan de praat . En daar sta ik regelmatig bij want ik moet op de hoogte blijven nietwaar? Nu was ze zaterdag op de koffie bij een bejaarde buurvrouw en ik zat buiten bij het keukenraam. Deze buurvrouw is voor mijn mens een soort van 2de moeder en voor mij een luxerestaurant. Dit hebben we voor mijn mens een beetje geheim kunnen houden omdat ik z.g. te dik ben. De mensen zaten dus te praten over elkaar missen en ver weg wonen en komen logeren. Toen hoorde ik mijn naam noemen dus lette ik extra goed op. Toen vertelde de buurvrouw dat ik daar altijd door het keukenraam stukken vis en kip krijg. En dat ik zo mooi in de gaten had als zij vlees aan het bakken was. En dat ik dan bij dat keukenraam ging zitten slijmen tot ik wat kreeg. Daar keek mijn mens wel van op en was er niet heel erg blij mee. En weet je wat ze zei????!!! Mooi, dat is dan mooi afgelopen na de verhuizing!!!!! Toen drong het pas echt tot me door. IK RAAK MIJN LEKKERE HAPPEN KWIJT. HELP. Ik pik dit niet!!! Ik ga staken. Ik ga niet mee. Ik heb besloten een actie te starten. En ik ga een petitie aanbieden. Ik roep zoveel mogelijk medestanders om de anti-verhuispetitie te ondertekenen op. Mevr.Katblad u heeft altijd oog voor een kat in nood. HELP ME!

M.vr.gr.,
Bram

Nou Bram, wat een verhaal…

Om te beginnen moet ik je zeggen dat ik heel erg met je te doen heb. Maar daar heb je niks aan.

Daarom heb ik effe de zaken (en mogelijkheden) voor je op een rijtje gezet.

Ter overweging:

1. Als je niet mee gaat met je mens, raak je ook al je andere huisgenoten kwijt. En die ga je vast en zeker missen, al denk je nu misschien van niet. En natuurlijk zul je je mens ook heel erg missen.
2. Als je achterblijft, heb je geen huis meer, want daar komen andere mensen in. En ga er maar vanuit dat ze jou buiten de deur houden. En bedenk ook dat het winter gaat worden, compleet met sneeuw en ijs. Misschien bevries je wel, als je daar ergens buiten zit te kleumen.
3. Die buurvrouw is dus bejaard. Die kan ook niet voor je zorgen. Misschien gaat ze binnenkort wel naar een bejaardenhuis en dan heb je helemaal niemand meer. En ook niks meer te eten, helemaal niks. Dat zou rampzalig zijn, heh? (Of je moet willen gaan jagen en leven van muizen en vogeltjes enzo.) Je zou ook vlooien krijgen, want geen mens meer dat je zo goed verzorgt als je huidige mens. Dan gaat de buurt denken dat je een zwerver bent, komen ze je vangen en ga je naar het asiel. En dan moet je maar weer afwachten waar je tenslotte terecht komt en heb je helemaal spijt als haren op je borst dat je niet bent meegegaan.
4. Dan heb je bovendien niemand meer die je verhalen opschrijft. Niemand die je zo goed begrijpt als je eigen mens. Geen contact meer met het Katblad. Wordt je leven wel erg leeg…

 

Het kan natuurlijk ook zo gaan:

1. De bejaarde buurvrouw neemt je in huis. Je krijgt dan elke dag allerlei heerlijke gerechten en groeit helemaal dicht en word je ziek.
2. Of er blijft een kippenbotje of vissengraat in je strot steken. Dan moet je met spoed worden geopereerd omdat je niks meer kan eten of drinken en veel pijn hebt. Moet je dagenlang aan een infuus, en dan is het nog de vraag of je er weer helemaal bovenop komt.
3. En je mist je oude huisgenoten nog meer…

Maar het kan ook zo:

1. Je vermant je, slaat je door alle problemen heen en je houdt je gedeisd tot alles voorbij is. Nepeta of valeriaan wil daarbij nog wel eens helpen.
2. Als je in je nieuwe huis bent aangekomen, ga je helpen met de inrichting ervan. Geef aan waar je voerbakje komt te staan en wat de beste plek is voor kattenbakken, zorg ervoor dat je het beste slaapplekje in huis claimt en verken het huis zorgvuldig. Daar heb je minstens een maand of twee voor nodig. Dat komt dan goed uit, want ondertussen is het winter, weet je nog? Dus dan kun je maar het beste in de buurt van de kachel blijven. Bovendien moet je eerst het huis helemaal kennen voor je buiten aan de gang kunt gaan.
3. Daarna kun je voorzichtig beginnen met het verkennen van je nieuwe buitengebied. Begin gelijk met het markeren van belangrijke plekken en maak je mens duidelijk dat er vlakbij het huis een flink aantal potten met verse Nepeta moeten worden neergezet. Begin ook direct met het wegjagen van ongewenste soortgenoten want ze moeten wel leren wat jouw territorium is, heh? Nou en of. En als het voorjaar is, ben je helemaal gewend aan je nieuwe huis en je nieuwe omgeving.
4. Schrijf je bevindingen (met hulp van je mens) van je af en stuur ze op naar het Katblad. Dat heet een win-winsituatie.

Nou Bram, het is nu verder aan jou.

We wensen je heel veel wijsheid toe bij het maken van je keuze!

Sterkte!

Namens de redactie,

Mevrouw Katblad.

Bob en Iwan bij de tandarts

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het verhaal van Bob:

Bob was een dikke anderhalve maand geleden niet zo lekker en daarom brachten we een bezoekje aan onze dierenarts. Vlak voor vertrek van huis zag ik dat zijn wang wat dik was en bij de dierenarts werd geconstateerd dat bij Bob een bovenhoektand met wortel en al verdwenen was! Verder had hij een gaatje in een kies en was zijn gebit weer aan een reiniging toe. Ik maakte een afspraak om hem anderhalve week later te laten opereren, vlak voordat zijn antibioticakuur ten einde zou zijn.

Een aantal kattenvriendinnen die ik ken via een kattenforum raadden mij aan contact op te nemen met Dr. Knaake, een veterinair specialist in tanden. Ik dacht dat hij alleen in Wageningen praktijk hield, maar gelukkig werkt hij ook twee dagen per week in het gebouw van de dierenambulance in Den Haag, een heel stuk dichterbij!
Omdat Bob steeds terugkerende gebitsproblemen had en onze dierenarts geen röntgenapparatuur heeft om te kunnen zien wat er mogelijk onder zijn nog overgebleven tanden en kiezen was achtergebleven, besloot ik een afspraak voor Bob te maken bij deze specialist. Bob was wel nog vier maanden daarvoor bij de dierenarts geweest en toen, na wat tandsteen wegkrabben, was zijn gebit in orde bevonden. 

Omdat ik geen auto heb en de praktijk niet per openbaar vervoer bereikbaar is, heb ik Ina gevraagd om ons te rijden. Gelukkig wilde ze dat doen, en daardoor kon ze ook gelijk Iwan's gebitsproblemen met deze ontzettend aardige dierenarts bespreken. Hij wilde vervolgens Iwan ook graag zien en tenslotte zijn Bob en Iwan op 1 november allebei geopereerd door dr. Knaake.

Bob heeft nu nog één bovenhoektandje en wat kiesjes over.
Bob was erg zielig na de operatie en mocht alleen gekookte kipfilet, runderpoulet en gekookte koolvis eten. Gelukkig vindt hij kip erg lekker en de poulet ging er gemengd met de kip ook goed in.
Na een paar dagen met goede pijnstilling knapte hij rap op.
Afgelopen vrijdag moesten Bob en Iwan op na-controle komen en de arts was tevreden.
De bekkies van onze katten zijn bijna genezen, het zag er gelukkig allemaal rustig uit.

Inge

Het verhaal van Iwan:

Door Inge kwamen wij dus ook bij dierentandarts Dr. Knaake terecht.
Omdat Iwan nog steeds, ook na het verwijderen van al zijn kiezen, ontstekingen in zijn bek bleef houden, waarvoor hij elke 3 weken een prednison-injectie nodig had, heb ik Dr. Knaake gevraagd of hij er iets in zag om Iwan te onderzoeken en eventueel te behandelen. De tandarts vertelde dat er bij het verwijderen van kiezen bijna altijd wortelresten in de kaak achterblijven, omdat de dierenarts de apparatuur niet heeft om duidelijke foto's van de kaken te maken. Hij wilde Iwan graag zien en als uit de foto's bleek dat er inderdaad nog resten aanwezig waren, wilde hij Iwan behandelen, met de hoop dat hij dan zonder prednison zou kunnen.
Er werd een afspraak gemaakt voor Bob en Iwan op dezelfde dag, zodat we niet telkens heen en weer hoefden te rijden.

 

Nadat we de jongens in de behandelkamer hadden achtergelaten gingen wij naar huis, we zouden een telefoontje krijgen als ze opgehaald konden worden, dat zou wel ongeveer 3 a 4 uur duren.

En zolang duurde het inderdaad.
Iwan en Bob kregen nog wat pijnstilling en Inge en Jaap en ik kregen een papier met instructies en wat medicijnen mee en toen gingen we weer terug naar Leiden.

Iwan was, net als Bob, best zielig na de operatie; hij moest dezelfde dag nog wat eten, maar helaas lustte hij geen van de door de dokter opgegeven opties. Toen hebben we hem maar wat gourmet gegeven, waar hij een paar kleine hapjes van nam. De volgende dag mocht hij nog niet naar buiten, maar als dat wel had gemogen had het niet uitgemaakt, hij bleef lekker bij de kachel liggen en gelijk had hij.
Toen hij ging overgeven van de pijnstilling zijn we daar maar mee gestopt, toen ging het beter met hem, hij at iets meer en hij keek iets minder zielig. Hij heeft nu alleen nog maar 2 onderhoektanden over, verder is zijn bek leeg. Toch kreeg hij het voor elkaar om na 10 dagen weer droge brokjes weg te krijgen.
Het gaat nu, na de controle, goed met Iwan, hij is weer aardig opgeknapt; nu maar afwachten of hij geen prednison meer nodig heeft. We hebben goede hoop, zijn bek zag er rustig uit.

Wij zijn erg blij dat Inge ons bij deze dierenspecialist heeft gebracht.
Dankzij haar heeft Iwan nu weer een kans op een medicijnvrij leven.

Ina

Bill en Sookie

Vaste Katblad-lezeres Gea zond het volgende bericht voor de bijlage:

 

Goedemorgen mevrouw Katblad,

 

In de bijlage twee foto's van onze nieuwe huisgenoten. De rode is Bill, de andere Sookie. Ze zetten elke dag een grote stap vooruit. Sookie vindt het al heerlijk om geaaid te worden en ik mag haar zelfs heel even optillen. Bovendien vindt ze hond Whoopi erg leuk.

Bill is veel afwachtender, maar heel af en toe mag ik hem (of haar, dat is nog niet duidelijk) een aaitje geven. Hij is wel heel nieuwsgierig.

Ze wonen sinds donderdagavond bij ons. Het leukste is dat ze zo geweldig samen kunnen spelen.

 

Warme groet uit een koud en regenachtig Pieterburen,

Gea

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mogelijk nieuwe correspondent gescout voor de bijlage!

Voor wie dit nog niet gelezen had bij de reacties op Boez' column:

Anoniem zei...
Een bericht namens Bram. Boez zou zo mijn tweelingbroer kunnen zijn. Ik probeer hier ook de boel te runnen sinds onze ouwe Kees overleden is. En dat is echt geen kleinigheid hoor. Vooral omdat de andere 3 katten hierin niet mee gaan. Ik ga altijd mee wandelen als de honden uitgelaten worden en spring dan op de rollator als we erg ver gaan. Dat is makkelijk en ik kan recht tegen mijn vrouw opstaan om te eisen geaaid te worden. Een foto van mij hoef ik niet te laten zien want ik lijk sprekend op Boez. Ook hier wordt gezegd dat ik te dik ben en krijg ik minder eten. Maar ik vreet gewoon de hondenbrokken op. Wat denken ze wel. Ik wens Boez veel sterkte met zijn nieuwe rol. Hier wordt ik aan alle kanten tegengewerkt. Vooral door de vrouw. Die zegt altijd: Ik betaal hier de huur en ben dus de Baas. Geschreven door Cisca in opdracht van Bram.

Katja zei (...)even een berichtje aan Bram (en Cisca): misschien kunnen jullie een keer iets insturen, met foto's, voor de bijlage! Want Bram kan leuk dicteren zo te zien.

Anoniem zei...
@ Katja van Bram.
Persoonlijk wil ik graag in de krant komen. Tegenwoordig wordt elke onbenul ergens beroemd mee. Het probleem is dat we hier weer eens tegen een verhuizing aan zitten te kijken. Het is hier een enorme bende met dozen enzo en alles is van de plaats. Ik ben behoorlijk uit mijn doen dus. Schrik overal van en als ik alleen al aan een nieuw dorp denk word ik echt onpasselijk. Nu ben ik de baas van de buurt en ik moet daar van onder af beginnen. Mijn mens zegt geen tijd te hebben voor een foto ofzo. Ik moet het maar zelf regelen als ik dat wil.
Maar ik laat wel van mij horen nog. Zo ben ik ook wel weer.
Groeten van Bram (die erg zielig is)

Sterkte in je nieuwe buurt. En met de verhuizing. We zijn benieuwd naar je berichten!

redactie bijlage

Leeg adoptiehok?

Afgelopen zaterdag zag ik tot mijn grote vreugde leegstand in het 'Leidsch Katblad-adoptiehok' in asiel Stevenshage. Wat was er namelijk aan de hand? Tadaaaa!!!  Groot nieuws:







foto's: dierentehuis Stevenshage

Myla is verhuisd!!!

Ze heeft afgelopen vrijdag (1 november, twee weken na haar eenjarig jubileum in het asiel) eindelijk een huis helemaal voor zich alleen gekregen, dat wil zeggen zonder andere katten, natuurlijk wel met haar 'eigen' mensen. Eindelijk mensen bij wie ze lekker zichzelf kan zijn: een kat met een duidelijke eigen wil, die niet houdt van optillen, op schoot zitten en dat soort 'onzin', die haar eigen gang gaat, erg aktief is en graag naar buiten op avontuur gaat (wat ze natuurlijk pas mag als ze aan haar nieuwe huis gewend is).





Katja

Update van onze schuilhutten in het asiel

Na de vorige update, over Vliegje, zijn er al weer drie 'passanten' geweest in ons adoptiehok in de ziekenboeg van asiel Stevenshage. De eerste kat was er te slecht aan toe en is wegens een tumor in zijn bekje ingeslapen.

Daarna kwam Waggel. Waggel had voordat hij in de ziekenboeg terecht kwam al enige tijd in de quarantaine doorgebracht. Toen hij het asiel binnenkwam stond hij niet echt stevig op zijn poten, vandaar de naam. Het is een lieve, wat oudere kater, die veel van knuffelen houdt. Helaas bleek hij na een tijdje ook niesziekte te hebben (dat heerst nogal op het moment) en daarom heeft hij toen enige tijd in de ziekenboeg doorgebracht.

Nu is hij weer verhuisd naar een aparte kamer in de quarantaine waar een aantal lotgenoten zit (allen hebben zij niesziekte maar zijn er niet echt heel ziek van).

Voor hem in de plaats is Keizer in de ziekenboeg gekomen. Over hem hopenlijk een volgende keer meer (tot nu toe zag ik alleen een zwarte kat die zich probeert te verstoppen achter zijn kattenbak).

 

En wat betreft het andere door het Leidsch Katblad geadopteerde hok: Myla (bewoonster van hok 14 in de kattenhal, die al in veel van de 'asiel-updates' genoemd is) heeft afgelopen zondag de twijfelachtige eer gehad haar eenjarig jubileum mee te maken in asiel Stevenshage.

 

foto: asiel Stevenshage

 

 

Katja

Nog een paar laatste foto's

Wilma

De magie van een pauwenveer...

Vanavond (3 oktober was dat al, red.) heeft dit kleine moppie visite gehad en volgende week vrijdag gaat hij verhuizen naar zijn gouden mandje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wilma

Korte update over het asiel

Nadat Spider een paar weken geleden 'ons' sponsorhok in de ziekenboeg verliet, nam Vliegje er zijn intrek.
Vliegje, een op zestien jaar oud geschatte cyperse kater, zat al een paar weken in het asiel. Mensen hadden hem in hun tuin zien liggen, verzwakt, vol vlooien en het ergste: in zijn vacht werden honderden vliegeneitjes gevonden. Hij is dus ternauwernood aan een vreselijk einde ontsnapt, had geen dag later gevonden moeten worden. Men is in het asiel urenlang bezig geweest zijn vacht weer schoon te krijgen. 'Vliegje' bleek een ontzettend lieve ouwe vrijkous te zijn. Vlak voordat hij klaar was om 'geplaatst' te worden, liep hij helaas niesziekte op, vandaar dat hij nog even in de ziekenboeg heeft doorgebracht, in het LKB-adoptiehok. Afgelopen week is hij naar zijn nieuwe huis gegaan, iemand was op zoek naar een kat die graag op schoot zat. Dus Vliegje is met zijn neus in de boter gevallen. In dit (aanklikbare) stukje op de facebook van Stevenshage staat een portret van Vliegje.

Katja

Wild kitten bij Wilma?

Deze kleine man heeft wekenlang op straat geleefd. Ik schat zijn leeftijd op een week of acht.

Gelijk al nieuwsgierig.

Direct in de etensbak duiken. Af en toe kokken van gulzigheid.

Er was gezegd dat hij wild zou zijn.

Iets zegt mij dat dat wel mee valt.

Ohhhhh, wat is dit lekker ...

De vachtkleur is niet zwart maar smoke zo te zien...

 

Wilma

 

 

Afscheid van Lapje

Afscheid van mijn laatste lieveling.

 

Hoewel het voor mij niet als een verrassing kwam, heb ik vorige week zaterdag toch nog plotseling afscheid moeten nemen van Lapje, 18 en een half jaar oud. Ik werd in de nacht wakker en hoorde een vreemd geluid. Lapje was door haar achterpoten gezakt en kon niet meer opstaan. Ze lag op het parket rondjes te draaien. Dus direct zaterdag naar de dierenarts om te horen dat er niets meer aan te doen was. Gelukkig had ik mezelf er helemaal op voorbereid. Ik was zo trots op de lieverd, die al meer dan een jaar doof en blind was en zich toch uitstekend kon redden, de kattenbak incluis.

Bedankt Lapje, voor al die fijne jaren!

 

 

Lapje een paar jaar geleden

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zal zeker een nieuwe kat nemen. Maar ik moet eerst tot rust komen. Mede omdat ik een lichamelijk ongemak heb dat eerst moet herstellen. Ik wil twee katten uit het asiel, die samen geplaatst moeten worden, die conclusie heb ik al wel getrokken.

 

Hans

Kat in kat

 

Ingestuurd door Inge

XXL?

Hallo mevrouw poezenkrant en mama van broertje Boez,

vol afschuw hebben wij (personeel en ik en de andere poezels) het verhaal van mevrouw TT gelezen en willen u en de andere haarfabrieken hiermee condoleren.

Hier in Leiderdorp gaat alles zijn gang...

Ik las net het bericht van Cera en haar XL maatje...

Ik ben ondertussen uitgegroeid tot een XXL...geen idee hoe het komt. Ik ga toch echt achter elk vliegbeestje aan hier in huis, eten doe ik geloof ik niet al te veel en toch raak ik die extra zeg maar XX niet kwijt. Als ik zo de foto's van mijn broertje zie, is hij ook nog mooi slank.

Ondanks mijn protesten heeft het personeel toch wat foto's van mij toegevoegd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dikke knuffel en poot voor mijn broertje en voor u!

Skyler

De terugkeer van Indi

Anderhalve maand geleden plaatste mevrouw Katblad een oproep in het Katblad om uit te kijken naar de vermiste kater Indi, die in de buurt van de Katbladbuurt woont.
Gisteren ontving zij het volgende prachtige verhaal van de baasjes van Indi:

'Hij is op vakantie', zei Noa (11 jaar). 'Je zult zien dat als wij weer terug zijn hij ook weer naar huis komt.' Op 24 juli verdween Indi van de Middelstegracht. Hoopvol bleef Noa, maar steeds meer twijfels naarmate de tijd verstreek. Zaterdag 7 september kwam Indi weer naar huis. Met een lange reis achter de rug, sterk vermagerd, maar gezond. En zo blij dat hij zijn baasjes weer ziet, dat hij eten krijgt als hij er om vraagt en weer een schone kattenbak heeft.

Vorige week belde de dierenambulance Alkmaar. Ze hadden een magere kat gevonden. Op basis van zijn chip konden ze hem traceren. Indi zat op de tribune van de plaatselijke voetbalvereniging in Zuid Scharwoude. Hij liet zich makkelijk aanhalen en stortte zich op alles wat eetbaar was. Zoals de gehaktbal die hem werd voorgeschoteld. De spelers hebben toen de dierenambulance maar gebeld. Mooie kat, wel mager, niet bang. Eigenlijk een reden om niet uit te rijden. Er zijn wel meer magere katten en dat betekent nog niets, zeiden de ambulancedames. Toch maar even uit principe gekeken of Indi een chip had, je weet het nooit. Daarna ging het snel en een paar uur later was Indi weer thuis op de Middelstegracht in Leiden. De dierenambulance zei dat dit wel heel bijzonder is. Meestal hebben ze slechter nieuws voor de baasjes.

 

In het eerste weekje thuis heeft Indi vooral geslapen. En langzaam komt er een beetje meer beeld van wat er is gebeurd. Indi heeft een scheef pootje. Het doet geen pijn meer en hij springt ermee. Waarschijnlijk heeft hij in het begin van zijn reis vastgezeten met zijn poot, en misschien zelfs gebroken. We denken dat hij daarna een paar weken zich schuil heeft gehouden om zijn pootje te laten genezen.

 

Nu is de vakantie voorbij. Geen geslaap meer onder auto's, geschooier bij vuilnisbakken of wegduiken voor grote honden. Geen stiekeme ritjes meer in vrachtwagens naar onbekende oorden. Het is tijd om weer geknuffeld te worden!!
Bastiaan

 

 

 

 

 

Wat een hartverwarmend verhaal. Goed voor het moreel te lezen dat een vermissing ook zo kan aflopen! (red.)

Onze schuilhutten in het asiel

Er heeft al een tijdje niets in de bijlage gestaan over de door Het Katblad geadopteerde hokken in asiel Stevenshage, of liever gezegd over de bewoners van die hokken. Even een korte update: nadat Tjerk eind juli de ziekenboeg verliet om bij zijn nieuwe mensen in te trekken, hebben er nog drie katten voor korte tijd in de 'Katblad-schuilhut' gewoond.
Ergens in augustus heeft er enkele dagen een doodzieke magere oude zwerfkat in gezeten, als ik het me goed herinner cypers-wit. Deze kat is ingeslapen. Daarna eind september heeft Poezekind er enige tijd doorgebracht. Deze kater zat al een tijdje in een van de hallen met plaatsbare katten toen er daar niesziekte uitbrak, na een week waarin er daardoor tijdelijk geen katten geplaatst konden worden, had niemand meer verschijnselen behalve Poezekind. Daarom mocht hij toen in de ziekenboeg verder uitzieken. Na korte tijd is hij van daaruit naar een nieuw huis gegaan.

Dit is een foto die ik van hem maakte met het idee het 'de volgende keer' wel opnieuw te proberen, maar die volgende keer was hij gelukkig al verhuisd.

In de ziekenboeg is op het moment 'noodverlichting' omdat de tl-armatuur kapot is en wegens de verbouwing van het asiel binnenkort nu even niet vervangen wordt.

Vorige week zat Spider in het hokje. Ik kon haar ook niet fotograferen omdat zij weggekropen zat achter de kattenbak (voor andere foto's klik haar naam aan). Spider was zelf niet ziek, maar kwam uit een huis met een andere kat die niesziekte had, daarom waren zij voor de zekerheid beiden in de ziekenboeg gezet, Spider in het Katblad-hok. Inmiddels zit Spider in de gewone quarantaine en zij is al besproken, dus zal binnenkort, na haar sterilisatie,  naar haar nieuwe huis vertrekken.

 

Arme Myla (kijk even onderaan dit bericht ) zit nu al bijna een jaar in het asiel en vanaf begin dit jaar in Katblad-adoptiehok nr. 14 in de kattenhal.

 

Katja

I am the best not fat cat

Van onze correspondent in Nieuw Zeeland ontvingen wij deze foto's:

 

De hoofdpersoon is Oliver, alias Ollie, ook wel genoemd Olliebol, hij woont sinds kort bij mijn zus en zwager in Wellington. Ollie is erg lief, hij komt graag op schoot liggen, vooral als het koud is en zijn mensen een kruik op hun benen leggen. Ollie gaat dan op de kruik liggen om zo te doen aan watermanagement.

Zoals u kunt zien is Ollie niet alleen erg lief, hij is ook enorm lui. En wat hij heeft gekregen aan schoonheid is hem afgenomen aan intelligentie, maar dat wordt prima gecompenseerd door zijn aanhankelijke liefde.

Oliver kan uren staren naar een doucheputje, dat vindt hij helemaal geweldig; als hij vochtig binnenkomt en het is buiten zonnig en droog dan weten zijn mensen waar hij weer heeft gezeten.

Ollie is niet dik, wel heeft hij zware botten en een erg dikke vacht. Als de zon schijnt en het is lekker warm (op het ogenblik is het winter bij hem, dus nu even niet) ligt hij graag buiten in de zon te genieten.

Ollie zou zomaar familie kunnen zijn van Iwan, en via zijn mensen is hij dat ook. Via de webcam heb ik hem ook zelf gesproken, hij vindt dat hij het erg heeft getroffen bij zijn nieuwe mensen. Hij wenst iedereen in Nederland een fijne zomer toe, hij verlangt ook naar wat warmer weer, al heeft hij niet veel last van de kou met zijn dikke vacht en de kruiken van zijn zij-mens.

 

Ina

Insluiper?

Lapje is een matige eter. Ze zal nooit haar bakje helemaal leegeten. Op zo een hoge leeftijd, 19 jaar, heb je niet veel meer nodig. Vreemd is het dan ook dat ik onlangs alle bakjes ’s ochtends helemaal schoon vond. Dat is helemaal niks voor haar. Ik vermoed dat er ’s nachts een insluiper is die er voor zorgt dat de bakjes schoon opgeleverd worden. De buren hebben sinds kort een jong katje van een jaar dat inmiddels maar buiten mag. Maar er sluipt ook regelmatig een witte kater rond, waarvan ik al eerder een foto heb gestuurd. Een van de twee zal de boosdoener zijn. Terwijl ik dit schrijf, als voorbereiding op uitgebreid tafelen straks met mijn collega’s (Japekoppie: lamsbout!) ligt Lapje lekker naast me te slapen op de bank.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hans

Tjerk verhuisd!

Tjerk, de enorme lieverd die een paar weken in Het Leidsch Katblad-sponsorhok in de ziekenboeg doorbracht, is afgelopen donderdag al geplaatst.
Zijn toekomstige nieuwe mensen waren op zoek naar een kater die het leuk vond om geknuffeld te worden (hun vorige kat was niet erg op aandacht gesteld geweest). Nadat ze beide kattenhallen bezocht hadden en een beetje teleurgesteld naar buiten kwamen, omdat daar niet echt een beestje bij had gezeten waarmee het klikte, liet de kattenverzorgster hen kennismaken met Tjerk. Tjerk was tot het laatst 'bewaard' omdat hij nog in de ziekenboeg zat en na een bezoek aan hem zouden de kattenhallen niet meer bezocht kunnen worden
 

Tjerk trok waarschijnlijk zijn allerzieligste gezicht (eerlijk gezegd kon hij niet echt anders).

En daarna heeft hij (waarschijnlijk) geshowd dat hij echt, echt, echt wel veel van knuffelen hield. Zijn nieuwe mensen waren onmiddellijk verkocht en hij mocht mee naar een nieuw huis met een tuin.

Sommige katten kunnen zichzelf erg goed 'verkopen'.

 

Helaas zijn er ook veel die dat veel minder goed lukt, zoals bijvoorbeeld Myla die nu alweer meer dan een half jaar in schuilhut nr 14 in de kattenhallen zit...

Edit 3/8/2013: ze blijkt al vanaf oktober 2012 in Stevenshage te zitten (zat er dus al een paar maanden voordat ze in 'onze' schuilhut terecht kwam). Dit lees ik net op de facebook-pagina van Stevenshage.(onderstaande foto door Marlies, van Stevenshage)

 

 

 

Katja