Ter herinnering aan Loetje (a.k.a. Tijger).

Loetje, 'mijn zwerfkatertje', zoals ik hem altijd noemde, is er niet meer...

Loetje, die vorig jaar drie maanden bij mij woonde en uiteindelijk een fantastisch huis kreeg met zijn eigen twee mensen, die helemaal verliefd op hem waren. Ze noemden hem Tijger en hij was zo gek op hen en zij op hem...

Gisteren (donderdag 29/10) kreeg ik een e-mail van zijn mensen : "Tijger is gisteravond doodgereden". Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gehuild (en als dat wel zo is heb ik het verdrongen).

Lieve Loetje (oftewel Tijger), hier zijn mijn herinneringen aan jou...

Je eerste tijd hier rond mijn huis:
Ik zag je voor het eerst in april 2008. Je was toen, denk ik, een maand of elf. Je kwam op het kattenkruid af in mijn tuin, zoals wel meer buurt- en zwerfkatten. Ik probeerde je te lokken met wat voer. Je zat vaak onder de motorolie, want je sliep onder auto's in de buurt. In het begin was je schuw, maar later kon ik je telkens even aaien; ik moest wel erg opletten, want na een paar aaitjes haalde je uit of beet je in mijn hand. Maar toch, telkens kreeg je meer vertrouwen. Ik vond je leuk, maar kon geen derde kat nemen bij mijn twee oude beestjes. Ik wilde je proberen te vangen om via het asiel een huisje voor je te zoeken, maar het asiel zat overvol. En ik wist ook niet of je het wel uit zou houden in een huis, je zwierf immers al zo lang.

Je eerste nacht hier thuis:
Ik had je de nacht voor je castratie in de badkamer opgesloten (als je buiten bleef zou je de volgende dag misschien niet 'nuchter' zijn of ik zou je niet op tijd voor de 'afspraak' kunnen vangen). Je raakte helemaal in paniek in de badkamer, sprong bijna twee meter hoog tegen de muren op. Ik ging bij je zitten op de grond en je vleide je tegen mij aan, je kopje vlak bij mijn hoofd. Ik heb er maar een klapstoeltje bij gehaald en heb bijna de hele nacht met je tegen mij aan gezeten.

Je besloot dat je hier wilde wonen.
Na je castratie verbleef je nog een nacht met mij in de badkamer. Daarna zette ik je weer in de tuin. Het was zomer. Mijn idee was je te voeren in de tuin tot er een plekje in het asiel vrij kwam. Maar daar was je het niet mee eens. Je bleef zielig voor het raam miauwen, net zolang tot ik het niet meer aan kon horen en je even binnen liet in de kamer. Je sprong op de bank en plofte neer. Zodra ik ging zitten kroop je op schoot en was er niet meer af te 'slaan'. Je negeerde Snuitje en Faffie en zij trokken zich terug in de slaapkamer.
Ik heb nog geprobeerd je weer buiten te zetten, maar je bleef urenlang zielig zitten miauwen voor mijn raam. Je mocht bij ons blijven tot er plek was in het asiel, maar na een paar dagen begon je Snuitje en Faffie aan te vallen... dus moest ik jullie apart houden. Als ik ging werken, zette ik je buiten zodat Faffie en Snuitje het rijk alleen hadden. Jij maakte de buurt onveilig, maar zodra ik thuis kwam zat je voor het raam. Op een ochtend toen ik naar mijn werk ging, rende je wel honderd meter keihard achter mijn fiets aan toen ik de straat uitreed, ik keerde om en je rende weer achter mij aan tot bij mijn huis en ik liet je naar binnen. Overal waar ik ging, liep je achter mij aan. Je wilde alleen nog naar buiten als ik meeging, ging ik weer naar binnen, ging jij ook weer mee.

Je eigen huis.
Je woonde drie maanden hier toen ik bericht kreeg dat er plek voor je was in het asiel. Wat was het moeilijk je daar achter te laten (maar wat waren Faffie en Snuitje opgelucht). Ik voelde me een verrader.
Je hebt er gelukkig maar vijf dagen gezeten, toen kwamen hele lieve mensen die je helemaal voor jou alleen had.
Het is alweer meer dan een jaar geleden dat je hier was, maar je hebt een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Ik zal je nooit vergeten.

Katja.