Geen goed einde...

Arme Nico…
Ik heb een tijdje geleden verteld over Nico (de rode kater) in de bijlage van het lkb. Hij was weggelopen van huis omdat zijn baasje een puppy in huis had gehaald, en Nico dat helemaal niet op prijs stelde.
Nico lag meestal in een reismand in mijn voortuin maar de afgelopen maanden had hij zich verplaatst naar mijn achtertuin en heb ik de reismand ook daarheen gebracht. Hij kwam zelfs af en toe binnen om even te gaan liggen en een hapje te eten. Maar hij moest niets van mijn katers, Mickey en Moppie, hebben. Hij jaagde ze gewoon het huis uit! Ook al was hij dan 17 jaar met een mank pootje, hij stond zijn mannetje. Het viel me op dat hij erg veel dronk en zijn achterkantje zat vol met poep die in zijn haren was blijven vastzitten (hij kon zich niet meer goed schoonhouden), dus het leek me een goed idee om de dierenbescherming in te schakelen zodat Nico op hun kosten naar de dierenarts kon. Na veel telefoontjes wilden ze wel langskomen en kijken wat ze voor Nico konden doen, maar ze wilden ook kijken of het baasje met Nico naar de dierenarts wilde (en ze dus zelf voor de kosten zou opdraaien). Ik heb ook het baasje geprobeerd te bellen en ben naar haar huis gegaan maar dat leverde niets op (nam telefoon niet op en deed de deur niet open). Ik zat ermee omdat ik, naast dat ik over Nico’s gezondheid inzat, me ook zorgen maakte over het steeds kouder wordende weer. Maar afgelopen dinsdag kwam Nico niet meer naar zijn hokje (’s ochtends had ik hem nog eten gegeven, geborsteld en geaaid) en de volgende dag ook niet. Ik ben hem gaan zoeken in de buurt, steeds in zijn hokje gekeken of hij er al weer was maar Nico was nergens meer te vinden. Afgelopen donderdag kwam de overbuurman naar me toe en vertelde dat er een rode kat dood was gevonden onder een auto verderop in de straat. Ik schrok me rot! Het kon bijna niet anders dan dat het Nico moest zijn. O, nee! Ik ben meteen in de buurt gaan vragen of mensen meer info hadden. Er was 1 vrouw die een foto gemaakt had van de rode kat en ze zou hem volgende week aan me geven. Ze dacht dat de dierenambulance hem had meegenomen dus ik daar heen bellen. Maar hij bleek opgehaald te zijn door de gemeente reiniging en daar was hij nog. Door de staking van afgelopen woensdag was hij nog niet opgehaald door het destructiebedrijf….gelukkig maar! Ik heb het baasje gebeld en warempel ze nam op! Ze was er stuk van en wilde weten of het echt Nico was en zo ja, gaan ophalen om hem in de tuin te begraven. Daarvoor zou ze langs komen bij mij met Nico (als hij het was dan). Later belde ze mij om te vertellen dat het inderdaad Nico was geweest en dat ze hem al had begraven bij haar moeder in de tuin. Dat vond ik wel moeilijk want ik had hem graag nog even gezien. Maar goed, het zij zo. Ik hoopte eigenlijk dat Nico een natuurlijke dood was gestorven maar ze vertelde dat hij hoogstwaarschijnlijk door een auto is aangereden want zijn koppetje zat onder het bloed…. Ze vertelde verder dat ze hem indertijd had gekregen toen hij 3 jaar was, dat hij veel ongelukken in zijn leventje heeft gehad: 2 gebroken pootjes, gescheurd oor, ontsteking in zijn nek en nagels van achterpootje afgescheurd. Dat hij een vechtersbaas was en vaak met schrammen thuis kwam. Toen hij een keer gillend thuis kwam met achterpootje in erg rare stand, zei de dierenarts dat ze het pootje moesten amputeren. Maar dat wilde ze niet en ze is naar Den Haag (orthopeed) gegaan en die heeft het pootje kunnen redden. (Vandaar dus de pen in zijn achterpoot). Ik vond het fijn om te horen dat ze veel voor hem heeft gedaan, alleen erg jammer dat ze dat de laatste tijd niet meer heeft gedaan. Ik vond het niet veel zin meer hebben om haar dat nog in te wrijven. Het was duidelijk dat ze Nico's dood heel erg vond.
Ik ben blij dat ik Nico nog een redelijk goed leven heb kunnen geven, maar het is en blijft zeer triest dat hij op deze manier aan zijn einde is gekomen. Ik ben verdrietig. Arme Nico. Rust maar zacht, lieve Nico....

Jacq.