Sorbo's story in een notendop.

Boomportret van Sorbo


Eind maart 2003 heb ik een wit-met- beetje rode kater uit het asiel gehaald, nadat mijn vorige poes doodgereden was.
Sorbo was niet mijn eerste keus, integendeel. We waren al drie asiels afgeweest, maar in die periode was er niet heel veel keuze en toen we bij het vierde asiel kwamen, was ik het eigenlijk helemaal zat. Ik wilde heel graag weer een poes, een cypertje, net zo als een eerdere poes die ik had gehad. Ik was helemaal gek op die poes geweest, maar een tumor maakte een eind aan haar leven. Loesje was ongeveer 10 jaar geworden. Maar zo als dat wel vaker gaat: je komt voor een poes en komt met een kater terug!




Sorbo met hond


Ik had mijn oog op een cyperse poes laten vallen, maar deze poes was zo nerveus dat ze zich niet liet vangen. De knullige aanpak van een medewerkster van het asiel zorgde er voor dat de kat nog gestresster werd, waardoor ik riep : "doe die wit-rooie maar".
De wit-rooie, die al een tijd bij mijn vader had zitten slijmen, werd in zijn kleverige nekvel gepakt en in de reismand gedeponeerd.
De kat was dus eigenlijk wit, met een beetje rood, maar daar was het meer grijs-rood en zeer plakkerig. Ook zat zijn kop vol schrammen en miste hij een stukje oor.
Men vertelde dat deze kat gevonden was in een container, daarbij een stukje oor was kwijtgeraakt en dat men hem al drie keer schoongeschrobd had en ze hem nu met rust wilden laten. Het laatste restje teer en viezigheid in zijn staart zou er uit moeten slijten.
En zo ben ik op zijn naam gekomen: Sorbo.
De eerste dagen thuis lag hij alleen onder tafel als een witte dweil: Sorbo. Een hulp in huis bleek hij overigens niet te zijn, integendeel, als geen ander bezat hij de kunst om precies op het juiste moment voor je voeten te lopen, zodat je voortdurend nog-net-niet over hem struikelde.





"Scarface"...


Nadat Sorbo gewend was en vanaf de flat, door het trappenhuis, mee naar beneden mocht, herontdekte hij zijn vrijheid. Hij ontpopte zich als snel tot de schrik van de buurt. Andere katten in en om de flat stoven weg als ze hem zagen, maar ook honden waren bang voor Sorbo, want daar moest hij niks van hebben. Mocht u in de buurt een hond (je) zien met een mooi litteken op de neus, is dat misschien wel een poottekening van Sorbo.
Een goede jager is Sorbo ook, hoewel dat nu wel minder is nu hij in het bejaardentehuis verblijft. Muizen vangen deed hij veel. Dan is het een voordeel als je bovenin een flat woont, want nu werden de muizen bij mijn fiets gelegd of aan bewoners op de begane grond geschonken!
Dat Sorbo van een potje knokken hield, was hem ook aan te zien. Menig abces heeft zijn lijf gesierd. Zo ook die ene keer nadat ik net de telefoon op de haak had gelegd en mijn zus had verteld dat Sorbo het prima naar zijn zin had.
Want plotseling viel me iets op onder Sorb's staart. Het leek wel een gezwel dat opengesprongen was en het zag er akelig uit. Dienstdoende dierenarts gebeld en met een medeflatbewoner naar de dierenarts gereden. De dienstdoende dierenarts vreesde een kwaadaardige tumor en ik moest de volgende ochtend een biopsie laten nemen bij Sorbo's eigen dokter.
Zij vreesde ook het ergste. Twee dagen wachten op de uitslag en de kat binnenhouden. Wat mij opviel was dat meneer zich absoluut niet ziek gedroeg. Hij wilde naar buiten, at goed, dronk goed en met zijn behoefte was ook niks mis. Na twee dagen kreeg ik de uitslag dat ze niks konden vinden, maar men vertrouwde het niet en om Sorbo beter te kunnen onderzoeken op tumoren moest er dieper in het weefsel gesneden worden. Sorbo moest dan onder narcose gebracht worden. Een hele kunst om een notoire vreetzak nuchter te houden, maar het was gelukt. De volgende ochtend bracht ik Sorbo weer naar zijn dokter en aan het einde van de middag kwam het (voor mij) verlossende telefoontje: er was geen tumor gevonden. Echter, voor Sorbo was de lijdensweg nog niet afgelopen...




Sorbo met veldmuis


Nadat ik samen met een vriendin Sorbo opgehaald had, viel me al gelijk iets merkwaardigs op: ik zag zijn anus niet meer. Alles zat dicht genaaid. Ik vertelde het aan die vriendin. Ik hoor het me nog roepen: "Ze hebben Sorbo helemaal dichtgenaaid!", waarop zij antwoordde: "Zo stom zullen ze toch niet zijn..."
Om een lang verhaal kort te maken: zo stom waren ze wel. Op vrijdagmiddag Sorbo opgehaald en op zondagochtend de dienstdoende dierenarts gebeld, want de poep kon niet langs de hechtingen. De dienstdoende dierenarts heeft toen twee hechtingen verwijderd en de inmiddels flink ingedikte keutels naar buiten kunnen krijgen. Poes en eigenaar waren opgelucht, maar oh, oh, maandag zou ik eens die sukkel bellen die Sorbo dichtgenaaid had.




Sorbo in boom


Het bleek een co-assistent te zijn die Sorbo gehecht had. De man bleef zijn onschuld vol houden: hij had niks fout gedaan. "Wat een stuk arrogantie, ben jij", dacht ik toen. Vervolgens heb ik hem de volle lading gegeven en verteld dat ik de kosten wel op hem zou gaan verhalen, afgezien nog van het leed dat de kat was aangedaan. Immers een fout maken kan altijd, maar als je je fouten niet wil erkennen, is het pas echt zorgelijk.
Een week later toen ik de hechtingen moest laten verwijderen was de co-assistent verdwenen, ik hoorde dat hij ontslagen was...




Sorbo in boom (2)


Gelukkig heeft Sorbo geen trauma's meer overgehouden aan dit avontuur, en tot begin 2008 was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toen pakten zich donkere wolken samen boven de flat. Op dezelfde verdieping waar ik woonde, woonde ook een jongen met agressief gedrag. Drank- en drugsgebruik maakten hem tot een ongeleid projectiel. Vanaf dat moment begonnen de bedreigingen, pesterijen en intimidaties tegen mij en mijn kat. Toen hij zelfs met doodsbedreigingen kwam, was de maat vol. Vanaf dat moment heb ik er voor gekozen dat Sorbo naar een ander adres moest. Dat is dus een bejaardenhuis geworden. Bij mijn ouders vermaakt hij zich prima, met nog twee bejaarde katers, heeft hij vrije in- en uitloop en een fantastische tuin om zomers te luieren en de vele mussen te bestuderen. Zelfs ijsvogel stond dat jaar op het menu. Hopenlijk wordt dat geen jaarlijks terugkerende exclusiviteit.




Sorbo in de mist

"Veldmuts"

Zelf ben ik nog harder op zoek gegaan naar andere woonruimte dan ik al deed, en vanaf februari 2009 ben ik verhuisd, wat een hoop rust gaf.
In de periode waarin ik nog op de flat woonde, miste ik ondertussen wel de gezelligheid van een kat. Ik heb toen de eigenaar van een dierenpension gevraagd of hij misschien een lease-binnenkat, voor me had. Dat werd Joekie, bedoelt als tijdelijke steun en toeverlaat, totdat ik verhuisd was en Sorbo weer terug zou komen. Aangezien het bijna een jaar duurde voordat ik verhuisd was en Sorbo helemaal ingeburgerd was bij mijn ouders, hebben we besloten dat Sorbo daar lekker van zijn oude dag mag genieten. De lease-kat is een blijf-kat geworden en heeft inmiddels gezelschap gekregen van een kleinzoon. Eind goed al goed!

Pauline.