Regenachtig dag?

Is het een regenachtige dag en heeft u even geen zin in schaatsen kijken of lezen? Maak dan 1 van onze leuke puzzels op www.simplesite.com/stadskatten! Maak een leuke digitale katbladpoezen-legpuzzel (keuze uit 5 stuks!) of test uw korte termijngeheugen met 1 van onze 5 memoryspelletjes (ook katbladpoezen)! Wel even het gastenboek tekenen, heh?

De nieuwe kat van de buren.

Onze bioloog was even wat "stil" de afgelopen tijd wegens de Mexicaanse griep. Tja, als je bij een bedrijf als "Naturalis" (het beroemde museum in Leiden) werkt, waar zoveel mensen in- en uitlopen, kan je wel eens een virusje opdoen! We zijn in elk geval erg blij dat Hans weer voldoende hersteld is om zijn verhaal te doen! Hier komt-ie!

Vanochtend ging ik boodschappen doen, na een week binnen te hebben gezeten. Ik moest wel want mijn eerste levensbehoeften waren op - kattenbrokjes en kattenvoer. Jullie dachten natuurlijk, bier, maar nee hoor, dat had ik nog!

Mijn overburen waren de auto aan het wassen toen ik naar buiten ging, en mijn overbuurvrouw vroeg me toen ze me zag: "heb je mijn nieuwe kat al gezien!?" Ik was stomverbaasd, want toen hun laatste kat dood ging zeiden ze: "we nemen geen nieuwe, want we zijn op leeftijd, een nieuwe overleeft ons". Ik kreeg hun kattenmand, zodat ik nu voor alledrie mijn katten een eigen mand heb...

"Nou", zei de overbuurvrouw, "kijk maar". En ze kwam met een hele mooie, piepjonge schildpad aanlopen. (Voor onbekenden van katten en het katblad: een schildpadkat is zwart, wit, rood en bruin met haartjes naast en door elkaar).

Ze zei: "Dit is de kat van mijn kleindochter. Het is een lieverd, wil alleen maar geaaid en geknuffeld worden." En vervolgens kreeg ik het katje in mijn handen geduwd. Het diertje (ik schatte haar 10 weken), keek me even aan gaf me een paar kopjes en begon vervolgens als als een gek tegen me te blazen. Mijn buren schrokken zich wild, en ik schoot in de lach. Het was overduidelijk: het diertje rook mijn schurken!

Mijn overburen hebben haar terug in de kamer gezet, en ik heb het diertje de rest van de middag niet meer voor het raam gezien. Mijn lapjeskat, die de hele straat in de gaten houdt (ze zou een top-verslaggever zijn!) wel. Zodra ze iets aan de overkant zag hoorde ik het. Mekkeren: vogels op het dak van de overburen. Blazen: het katje van de overburen voor hun raam. En het ergste: (geen grapje, echt waar!) spinnen tijdens het slapen op het toetsenbord van mijn laptop. Weliswaar eigen schuld, dikke bult, maar ik heb hele rare instellingen en wachtwoorden moeten wijzigen, een paar uur geleden!

Hans.

Ter herinnering aan Loetje (a.k.a. Tijger).

Loetje, 'mijn zwerfkatertje', zoals ik hem altijd noemde, is er niet meer...

Loetje, die vorig jaar drie maanden bij mij woonde en uiteindelijk een fantastisch huis kreeg met zijn eigen twee mensen, die helemaal verliefd op hem waren. Ze noemden hem Tijger en hij was zo gek op hen en zij op hem...

Gisteren (donderdag 29/10) kreeg ik een e-mail van zijn mensen : "Tijger is gisteravond doodgereden". Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gehuild (en als dat wel zo is heb ik het verdrongen).

Lieve Loetje (oftewel Tijger), hier zijn mijn herinneringen aan jou...

Je eerste tijd hier rond mijn huis:
Ik zag je voor het eerst in april 2008. Je was toen, denk ik, een maand of elf. Je kwam op het kattenkruid af in mijn tuin, zoals wel meer buurt- en zwerfkatten. Ik probeerde je te lokken met wat voer. Je zat vaak onder de motorolie, want je sliep onder auto's in de buurt. In het begin was je schuw, maar later kon ik je telkens even aaien; ik moest wel erg opletten, want na een paar aaitjes haalde je uit of beet je in mijn hand. Maar toch, telkens kreeg je meer vertrouwen. Ik vond je leuk, maar kon geen derde kat nemen bij mijn twee oude beestjes. Ik wilde je proberen te vangen om via het asiel een huisje voor je te zoeken, maar het asiel zat overvol. En ik wist ook niet of je het wel uit zou houden in een huis, je zwierf immers al zo lang.

Je eerste nacht hier thuis:
Ik had je de nacht voor je castratie in de badkamer opgesloten (als je buiten bleef zou je de volgende dag misschien niet 'nuchter' zijn of ik zou je niet op tijd voor de 'afspraak' kunnen vangen). Je raakte helemaal in paniek in de badkamer, sprong bijna twee meter hoog tegen de muren op. Ik ging bij je zitten op de grond en je vleide je tegen mij aan, je kopje vlak bij mijn hoofd. Ik heb er maar een klapstoeltje bij gehaald en heb bijna de hele nacht met je tegen mij aan gezeten.

Je besloot dat je hier wilde wonen.
Na je castratie verbleef je nog een nacht met mij in de badkamer. Daarna zette ik je weer in de tuin. Het was zomer. Mijn idee was je te voeren in de tuin tot er een plekje in het asiel vrij kwam. Maar daar was je het niet mee eens. Je bleef zielig voor het raam miauwen, net zolang tot ik het niet meer aan kon horen en je even binnen liet in de kamer. Je sprong op de bank en plofte neer. Zodra ik ging zitten kroop je op schoot en was er niet meer af te 'slaan'. Je negeerde Snuitje en Faffie en zij trokken zich terug in de slaapkamer.
Ik heb nog geprobeerd je weer buiten te zetten, maar je bleef urenlang zielig zitten miauwen voor mijn raam. Je mocht bij ons blijven tot er plek was in het asiel, maar na een paar dagen begon je Snuitje en Faffie aan te vallen... dus moest ik jullie apart houden. Als ik ging werken, zette ik je buiten zodat Faffie en Snuitje het rijk alleen hadden. Jij maakte de buurt onveilig, maar zodra ik thuis kwam zat je voor het raam. Op een ochtend toen ik naar mijn werk ging, rende je wel honderd meter keihard achter mijn fiets aan toen ik de straat uitreed, ik keerde om en je rende weer achter mij aan tot bij mijn huis en ik liet je naar binnen. Overal waar ik ging, liep je achter mij aan. Je wilde alleen nog naar buiten als ik meeging, ging ik weer naar binnen, ging jij ook weer mee.

Je eigen huis.
Je woonde drie maanden hier toen ik bericht kreeg dat er plek voor je was in het asiel. Wat was het moeilijk je daar achter te laten (maar wat waren Faffie en Snuitje opgelucht). Ik voelde me een verrader.
Je hebt er gelukkig maar vijf dagen gezeten, toen kwamen hele lieve mensen die je helemaal voor jou alleen had.
Het is alweer meer dan een jaar geleden dat je hier was, maar je hebt een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Ik zal je nooit vergeten.

Katja.

Hoe het met mij gaat ?

Hoi allemaal !

Ik stuur maar weer eens een bericht om iedereen te laten weten dat het heel goed met mij gaat sinds ik medicijnen krijg voor mijn schildklier. De dierenarts had gezegd dat ik na twee maanden terug moest komen om me te laten controleren, maar mijn mens durfde het eigenlijk niet zo goed aan met mij. Omdat ik de vorige keer dus een beetje heftig had gereageerd op dat dierenartsenbezoek. Sterker nog, mijn mens had eigenlijk het gevoel dat die hele 'schildkliercrisis' eigenlijk was veroorzaakt door de stress van dat bezoek... Nou ja, ik weet zelf ook niet hoor, hoe dat allemaal precies gekomen is.

Maar goed, na drie maanden was mijn mens eindelijk zover dat ze dan toch maar wilde weten hoe het nu allemaal precies zat met mijn conditie, dus is vorige week alles getest. Zelfs mijn bloeddruk ! Duurde trouwens eindeloos, want die man had het idee dat hij de bloeddruk alleen kon meten als ik er ontspannen bij zat op die behandeltafel. Ontspannen ! Bij de dierenarts !

Nou ja, na veel heen en weer getrek aan mijn poot door de dierenarts en mij, schijnt hij dan toch de druk te hebben bepaald en die was goed. Mijn schildklier blijkt met die pilletjes ook weer goed te werken, dus voorlopig zie je mij daar niet meer, bij die dierenarts.

En dan wilde ik jullie verder nog even laten zien dat ik heus wel eens op dat kleedje lig (http://leidschkatblad2.blogspot.com/2009/09/fout-kleedje.html ). Alhoewel, het begint nu naast het kleedje eigenlijk weer lekkerder te worden. Nu de verwarming weer aanstaat bedoel ik.

Groetjes,

Snuitje

Ingezonden door Katja

Leuk spelletje.

Hier is weer een berichtje van Heidi van de Hei.

Ik heb een nieuw spelletje verzonnen en heb me een heel uur vermaakt. Mijn vrouwtje zat op het terras naar mij te kijken en te lachen; ze heeft mij toch wel niet uitgelachen?

Men neme dus een stengel van bloeiend gras, neemt het steeltje in het bekkie, gaat lopen en schuift zo het bloemetje voor zich heen. Dat gaat dan mooi bewegen en dan kan je daar lekker achter aan rennen, ook rondjes draaien, hey gek, het bloemetje draait mee!!!! Wat een leuk spelletje ! En het vrouwtje maar foto's en filmpjes maken.

Dag! Kopjes van Heidi van de Hei.
PS : ik ben wel erg knap he ?

Gepasseerd...

Japekoppie:
Terwijl ik buiten was, heb jij stiekem sudderlappies opgezet! Ja, ontken het maar niet! En je hebt niet gewacht tot ik weer thuis was om voor te proeven! En nou zijn die lappies verpest door de kruiden die je erop hebt gegooid. En bovendien liggen ze nu in de pan heet te wezen en kan ik dus helemaal niks meer voorproeven!


Ja, ik ruik het best! En het is een grof schandaal! Je hebt me gepasseerd terwijl we nog zo hadden afgesproken dat ik altijd alles mag voorproeven! Kon je nou echt niet wachten tot ik thuis was? Je houdt zeker niet meer van me heh? Nou, ik ga mijn koffer wel pakken! Jij met je snertkrant en je snertcamera! Nee, zak er maar mooi in met je lappies! En ik hoop dat ze hartstikke taai worden en niet te vreten zijn! Snertmens!



Wat zeg je? Krijg ik toch een stukje? Heb je wat voor me bewaard? En mag ik de lapjes als ze gaar zijn ook proeven? Zijn ze niet zo sterk gekruid? Hou je heel veel van me? En nu ik net zo heb staan te schreeuwen ook nog? Evengoed?
Wel, ik vind jou ook lief hoor. Ja, ik ging effe uit mijn bol. Geeft niet heh? Kan gebeuren ja. Beetje spanning door dat nieuwe luik inderdaad. Ligt het in de koelkast, dat stukje om voor te proeven of is het al op kamertemperatuur?

Geen goed einde...

Arme Nico…
Ik heb een tijdje geleden verteld over Nico (de rode kater) in de bijlage van het lkb. Hij was weggelopen van huis omdat zijn baasje een puppy in huis had gehaald, en Nico dat helemaal niet op prijs stelde.
Nico lag meestal in een reismand in mijn voortuin maar de afgelopen maanden had hij zich verplaatst naar mijn achtertuin en heb ik de reismand ook daarheen gebracht. Hij kwam zelfs af en toe binnen om even te gaan liggen en een hapje te eten. Maar hij moest niets van mijn katers, Mickey en Moppie, hebben. Hij jaagde ze gewoon het huis uit! Ook al was hij dan 17 jaar met een mank pootje, hij stond zijn mannetje. Het viel me op dat hij erg veel dronk en zijn achterkantje zat vol met poep die in zijn haren was blijven vastzitten (hij kon zich niet meer goed schoonhouden), dus het leek me een goed idee om de dierenbescherming in te schakelen zodat Nico op hun kosten naar de dierenarts kon. Na veel telefoontjes wilden ze wel langskomen en kijken wat ze voor Nico konden doen, maar ze wilden ook kijken of het baasje met Nico naar de dierenarts wilde (en ze dus zelf voor de kosten zou opdraaien). Ik heb ook het baasje geprobeerd te bellen en ben naar haar huis gegaan maar dat leverde niets op (nam telefoon niet op en deed de deur niet open). Ik zat ermee omdat ik, naast dat ik over Nico’s gezondheid inzat, me ook zorgen maakte over het steeds kouder wordende weer. Maar afgelopen dinsdag kwam Nico niet meer naar zijn hokje (’s ochtends had ik hem nog eten gegeven, geborsteld en geaaid) en de volgende dag ook niet. Ik ben hem gaan zoeken in de buurt, steeds in zijn hokje gekeken of hij er al weer was maar Nico was nergens meer te vinden. Afgelopen donderdag kwam de overbuurman naar me toe en vertelde dat er een rode kat dood was gevonden onder een auto verderop in de straat. Ik schrok me rot! Het kon bijna niet anders dan dat het Nico moest zijn. O, nee! Ik ben meteen in de buurt gaan vragen of mensen meer info hadden. Er was 1 vrouw die een foto gemaakt had van de rode kat en ze zou hem volgende week aan me geven. Ze dacht dat de dierenambulance hem had meegenomen dus ik daar heen bellen. Maar hij bleek opgehaald te zijn door de gemeente reiniging en daar was hij nog. Door de staking van afgelopen woensdag was hij nog niet opgehaald door het destructiebedrijf….gelukkig maar! Ik heb het baasje gebeld en warempel ze nam op! Ze was er stuk van en wilde weten of het echt Nico was en zo ja, gaan ophalen om hem in de tuin te begraven. Daarvoor zou ze langs komen bij mij met Nico (als hij het was dan). Later belde ze mij om te vertellen dat het inderdaad Nico was geweest en dat ze hem al had begraven bij haar moeder in de tuin. Dat vond ik wel moeilijk want ik had hem graag nog even gezien. Maar goed, het zij zo. Ik hoopte eigenlijk dat Nico een natuurlijke dood was gestorven maar ze vertelde dat hij hoogstwaarschijnlijk door een auto is aangereden want zijn koppetje zat onder het bloed…. Ze vertelde verder dat ze hem indertijd had gekregen toen hij 3 jaar was, dat hij veel ongelukken in zijn leventje heeft gehad: 2 gebroken pootjes, gescheurd oor, ontsteking in zijn nek en nagels van achterpootje afgescheurd. Dat hij een vechtersbaas was en vaak met schrammen thuis kwam. Toen hij een keer gillend thuis kwam met achterpootje in erg rare stand, zei de dierenarts dat ze het pootje moesten amputeren. Maar dat wilde ze niet en ze is naar Den Haag (orthopeed) gegaan en die heeft het pootje kunnen redden. (Vandaar dus de pen in zijn achterpoot). Ik vond het fijn om te horen dat ze veel voor hem heeft gedaan, alleen erg jammer dat ze dat de laatste tijd niet meer heeft gedaan. Ik vond het niet veel zin meer hebben om haar dat nog in te wrijven. Het was duidelijk dat ze Nico's dood heel erg vond.
Ik ben blij dat ik Nico nog een redelijk goed leven heb kunnen geven, maar het is en blijft zeer triest dat hij op deze manier aan zijn einde is gekomen. Ik ben verdrietig. Arme Nico. Rust maar zacht, lieve Nico....

Jacq.

Job had geluk!

Marina, mijn schoonzus die in Canada woont, heeft schapen. Op een dag was ze bezig die te voeren, toen ze iets zag bewegen op de grond. Ze ging kijken en ze vond een piepklein rood katje van een week of 3,4. Het beestje had een gat in zijn kopje, vlak bij zijn oog, en hij was onderkoeld en uitgedroogd. Ze heeft nog gekeken of er nog meer poesjes lagen, maar dit was het enige.
Marina denkt dat het beestje door een grote vogel is meegenomen, en dat die hem uit zijn snavel heeft laten vallen. Omdat Marina veel van dieren houdt en zelf haar beesten behandelt als ze iets mankeren, heeft ze het kleintje meteen mee naar binnen genomen. Ze heeft een slangetje door zijn bekje naar de maag geleid en daardoor heeft ze warm lammetjesvoer naar binnen gespoten. Het katje kwam meteen bij. Ze heeft hem de hele nacht om de 3 uur gevoerd met een pipet, ze is in de kamer op de bank blijven slapen om hem warm te houden en te voeden. De volgende morgen liep de uk door de kamer te rennen. Ze heeft hem Job genoemd. Het gaat goed met de kleine Job, al hij heeft een gat boven en een kras over zijn oog. Ik heb vandaag foto's van haar ontvangen, die ik hierbij stuur. Omdat Marina al een tijdje een kat wil hebben, maar er door een intensieve verbouwing van hun huis nog steeds niet van gekomen was om er een uit het asiel te halen, zegt ze nu: Ik wilde graag een kat, en nu is hij uit de lucht komen vallen!

Ingezonden door Ina.

Brutus werd Bikkel.

1e dag bij katimo in de opvang

Brutus wilde een nieuwe naam en een nieuw huisje.
Al voor mijn vakantie zie ik zijn foto's. Ze staan op mijn netvlies gebrand. Hoe heeft dit zo ver kunnen komen! Een kater van 8 jaar zwaar verwaarloosd en uitgemergeld. Hij zit bij Katimo in de opvang. ( http://www.stichtingkatimo.nl/ )



een deel van zijn lijf is zo goed als kaal...

Het laat me niet los. Na het overlijden van Funs is er plaats voor een kater bij mij eigen twee meiden. Geen kitten, want Snoebel is toch wel dominant.

Tijdens onze vakantie hebben we het er over. Carel is niet enthousiast. Hij vindt onze twee meiden, samen met tijdelijke opvangers wel genoeg. We hebben het er geregeld over, maar je kunt dit niet afdwingen. Als we terug zijn van vakantie, zie ik de foto's van Brutus weer. Omdat deze naam echt niet bij hem past, is hij omgedoopt tot Bikkel. Als je dit overleeft, ben je een Bikkel. Bikkel is al goed bijgekomen maar nog steeds te mager. Hij heeft zijn vacht al deels terug. Hij is lief en sociaal met andere katten, maar ook met mensen. Ongelooflijk dat hij zijn vertrouwen in de mensen niet is verloren. Carel en ik hebben het er samen nog eens over; Bikkel moet een kans krijgen. De enige voorwaarde van Carel is, dat het goed moet gaan met onze eigen meiden. Dat vind ik zelf ook, want zij hebben de oudste rechten.

Donderdag heb ik Bikkel opgehaald bij Katimo. Daar in de groep is hij heel sociaal, hopelijk gaat dat bij mij thuis ook zo. Binnen een uur na aankomst loopt Bikkel het huis te verkennen. Juulke en Wieske zijn meteen weg van deze vriendelijke kerel! Bij hun eerste ontmoeting schrikken Sieske en Bikkel even van elkaar, maar het ijs is al snel gebroken. Ook Sieske bezwijkt voor de charmes van Bikkel en al snel geeft ze hem kopjes en kusjes.

En Snoebel? Snoebel negeert hem gewoon. Ze bekijkt hem amper en doet net of hij er al jaren is. Al snel zit iedereen gezamenlijk te eten. Niets verbroedert zo snel als een lekkere maaltijd. Voorlopig moet Bikkel nog 6 keer per dag een kleine portie extra eten, want grote maaltijden verdraagt hij nog niet.


In no time zit hij met Carel te kroelen. Hij weet wel hoe hij een hart moet veroveren!

Welkom in je nieuwe huis, Bikkel! Wij houden nu al van je....

Thea.

Meer over Max

Mens Floris is bij ons op bezoek geweest om zijn verhaal te vertellen over Max, van wie hij twee weken geleden zo plotseling afscheid moest nemen nadat gebleken was dat Max een tumor had in zijn maag en niet meer te genezen was. Wij wisten niet veel over Max. Ja, wij hadden zelfs nog maar pas geleden ontdekt waar hij woonde en hoe hij heette! Daarom zijn we erg blij dat we u nu nog wat meer over hem kunnen vertellen.... De hier geplaatste foto's zijn gemaakt door Floris.





Toen Max 2 maanden oud was, werd hij door zijn ex-mens "aangeboden" aan Floris. Het ex-mens was de eigenaar van een koffieshop en dus bracht Max zijn eerste maanden door tussen de wiet...

Toen Max in reismand bij Floris arriveerde, zat hij tussen en op de wiet; zelfs in zijn waterbakje lag genoeg om er een flinke joint van te rollen... We kunnen misschien wel veronderstellen dat Max enigszins verslaafd was en dat hij dus moest afkicken. Er lag Floris dus een belangrijke taak te wachten.





Max kwam overigens als "Gizmo" bij Floris in huis, maar daar mens F. dit geen passende naam vond, werd het Max.

Max bleef ongeveer anderhalf jaar binnen. Dit omdat Floris hem niet buiten durfde te laten. De parallelstraat is erg smal en af en toe rijden de wielhuizen er te snel doorheen, maar bovendien is zijn huis vlakbij het gevaarlijke water, en Floris wilde niet dat Max aan al die gevaren bloot gesteld werd als hijzelf naar zijn werk was. Doch Max was tenslotte niet te houden. Nadat Max al een keer door een raam naar buiten was ontsnapt (het dak op waar hij vervolgens niet meer af kon en daar vele uren "vast" zat en kletsnat regende!), en alsmaar bleef aandringen buiten te mogen, begon Floris met hem voorzichtig wat meer vrijheid te gunnen. Gelukkig bleef Max op straat nogal schuw en hoefde Foris niet te vrezen dat hij voor het aanstormende verkeer zou duiken of met vreemden zou meelopen.




Binnen in huis was Max allesbehalve schuw. In deze veilige omgeving voelde hij zich goed op zijn gemak. En alhoewel Max geen schootkat was, sliep hij graag bij Floris op bed en deed hij niet moeilijk als er mensen over de vloer kwamen. En Max groeide en groeide, en werd een flinke kater van vele kilo's boven het gemiddelde, zullen we maar zeggen!

Max heeft een fijn leven gehad bij Floris; ze waren zeer aan elkaar verknocht.



Wij zagen Max pas ongeveer anderhalf jaar geleden voor het eerst in de Katbladstraat en in de Hoftuin rondstruinen, maar omdat we hem maar zo zelden zagen dachten we dat hij van ver kwam en noemden hem de Vreemde. Maar Max woonde dus in de Parallelstraat en in feite dichtbij ons.





Jammer en verdrietig dat wij Max maar zo kort mochten kennen....

Gelukkig hebben wij in die korte tijd wel een serie aardige foto's van Max kunnen nemen en hebben die dan ook op de USB-stick aan Floris overgedragen.

Natuurlijk mist Floris Max enorm. Wij wensen hem nogmaals veel sterkte toe....

Texel, stand van zaken

En hoe het nu verder gaat.
De Dierenbescherming zou op 2 Oktober met de Gemeente texel en het SBB/NP een gesprek hebben om tot een oplossing te komen. Tot nu toe wordt dit steeds uitgesteld door de Gemeente en het SBB, want zij denken dat hoe langer je het uitstelt.... en van uitstel komt afstel.
Het lukt de Dierenbescherming dus niet om een gesprek te forceren. Zij vertelden mij dat het SBB/NP de belofte had gedaan om te wachten tot na het gesprek met afschieten.
Dit is belachelijk, daar het SBB/NP al jaar en dag illegaal huiskatten afschiet die zich in de duinen begeven.
Ik heb de Dierenbescherming dus ook laten weten dat dit een lachertje is en dat, mochten de Gemeente en SBB misschien over 1 maand de tijd vinden voor een gesprek, het niet meer nodig is, daar de katten dan al allemaal dood zijn.
De Partij voor de Dieren hiervan op de hoogte gesteld en dan krijg je weer zo'n nietszeggend mailtje. Daar zijn ze erg goed in bij de Partij v.d. Dieren, er gebeurt dus niets....


Met vr. groet,

Linda Bakker

Sorbo's story in een notendop.

Boomportret van Sorbo


Eind maart 2003 heb ik een wit-met- beetje rode kater uit het asiel gehaald, nadat mijn vorige poes doodgereden was.
Sorbo was niet mijn eerste keus, integendeel. We waren al drie asiels afgeweest, maar in die periode was er niet heel veel keuze en toen we bij het vierde asiel kwamen, was ik het eigenlijk helemaal zat. Ik wilde heel graag weer een poes, een cypertje, net zo als een eerdere poes die ik had gehad. Ik was helemaal gek op die poes geweest, maar een tumor maakte een eind aan haar leven. Loesje was ongeveer 10 jaar geworden. Maar zo als dat wel vaker gaat: je komt voor een poes en komt met een kater terug!




Sorbo met hond


Ik had mijn oog op een cyperse poes laten vallen, maar deze poes was zo nerveus dat ze zich niet liet vangen. De knullige aanpak van een medewerkster van het asiel zorgde er voor dat de kat nog gestresster werd, waardoor ik riep : "doe die wit-rooie maar".
De wit-rooie, die al een tijd bij mijn vader had zitten slijmen, werd in zijn kleverige nekvel gepakt en in de reismand gedeponeerd.
De kat was dus eigenlijk wit, met een beetje rood, maar daar was het meer grijs-rood en zeer plakkerig. Ook zat zijn kop vol schrammen en miste hij een stukje oor.
Men vertelde dat deze kat gevonden was in een container, daarbij een stukje oor was kwijtgeraakt en dat men hem al drie keer schoongeschrobd had en ze hem nu met rust wilden laten. Het laatste restje teer en viezigheid in zijn staart zou er uit moeten slijten.
En zo ben ik op zijn naam gekomen: Sorbo.
De eerste dagen thuis lag hij alleen onder tafel als een witte dweil: Sorbo. Een hulp in huis bleek hij overigens niet te zijn, integendeel, als geen ander bezat hij de kunst om precies op het juiste moment voor je voeten te lopen, zodat je voortdurend nog-net-niet over hem struikelde.





"Scarface"...


Nadat Sorbo gewend was en vanaf de flat, door het trappenhuis, mee naar beneden mocht, herontdekte hij zijn vrijheid. Hij ontpopte zich als snel tot de schrik van de buurt. Andere katten in en om de flat stoven weg als ze hem zagen, maar ook honden waren bang voor Sorbo, want daar moest hij niks van hebben. Mocht u in de buurt een hond (je) zien met een mooi litteken op de neus, is dat misschien wel een poottekening van Sorbo.
Een goede jager is Sorbo ook, hoewel dat nu wel minder is nu hij in het bejaardentehuis verblijft. Muizen vangen deed hij veel. Dan is het een voordeel als je bovenin een flat woont, want nu werden de muizen bij mijn fiets gelegd of aan bewoners op de begane grond geschonken!
Dat Sorbo van een potje knokken hield, was hem ook aan te zien. Menig abces heeft zijn lijf gesierd. Zo ook die ene keer nadat ik net de telefoon op de haak had gelegd en mijn zus had verteld dat Sorbo het prima naar zijn zin had.
Want plotseling viel me iets op onder Sorb's staart. Het leek wel een gezwel dat opengesprongen was en het zag er akelig uit. Dienstdoende dierenarts gebeld en met een medeflatbewoner naar de dierenarts gereden. De dienstdoende dierenarts vreesde een kwaadaardige tumor en ik moest de volgende ochtend een biopsie laten nemen bij Sorbo's eigen dokter.
Zij vreesde ook het ergste. Twee dagen wachten op de uitslag en de kat binnenhouden. Wat mij opviel was dat meneer zich absoluut niet ziek gedroeg. Hij wilde naar buiten, at goed, dronk goed en met zijn behoefte was ook niks mis. Na twee dagen kreeg ik de uitslag dat ze niks konden vinden, maar men vertrouwde het niet en om Sorbo beter te kunnen onderzoeken op tumoren moest er dieper in het weefsel gesneden worden. Sorbo moest dan onder narcose gebracht worden. Een hele kunst om een notoire vreetzak nuchter te houden, maar het was gelukt. De volgende ochtend bracht ik Sorbo weer naar zijn dokter en aan het einde van de middag kwam het (voor mij) verlossende telefoontje: er was geen tumor gevonden. Echter, voor Sorbo was de lijdensweg nog niet afgelopen...




Sorbo met veldmuis


Nadat ik samen met een vriendin Sorbo opgehaald had, viel me al gelijk iets merkwaardigs op: ik zag zijn anus niet meer. Alles zat dicht genaaid. Ik vertelde het aan die vriendin. Ik hoor het me nog roepen: "Ze hebben Sorbo helemaal dichtgenaaid!", waarop zij antwoordde: "Zo stom zullen ze toch niet zijn..."
Om een lang verhaal kort te maken: zo stom waren ze wel. Op vrijdagmiddag Sorbo opgehaald en op zondagochtend de dienstdoende dierenarts gebeld, want de poep kon niet langs de hechtingen. De dienstdoende dierenarts heeft toen twee hechtingen verwijderd en de inmiddels flink ingedikte keutels naar buiten kunnen krijgen. Poes en eigenaar waren opgelucht, maar oh, oh, maandag zou ik eens die sukkel bellen die Sorbo dichtgenaaid had.




Sorbo in boom


Het bleek een co-assistent te zijn die Sorbo gehecht had. De man bleef zijn onschuld vol houden: hij had niks fout gedaan. "Wat een stuk arrogantie, ben jij", dacht ik toen. Vervolgens heb ik hem de volle lading gegeven en verteld dat ik de kosten wel op hem zou gaan verhalen, afgezien nog van het leed dat de kat was aangedaan. Immers een fout maken kan altijd, maar als je je fouten niet wil erkennen, is het pas echt zorgelijk.
Een week later toen ik de hechtingen moest laten verwijderen was de co-assistent verdwenen, ik hoorde dat hij ontslagen was...




Sorbo in boom (2)


Gelukkig heeft Sorbo geen trauma's meer overgehouden aan dit avontuur, en tot begin 2008 was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toen pakten zich donkere wolken samen boven de flat. Op dezelfde verdieping waar ik woonde, woonde ook een jongen met agressief gedrag. Drank- en drugsgebruik maakten hem tot een ongeleid projectiel. Vanaf dat moment begonnen de bedreigingen, pesterijen en intimidaties tegen mij en mijn kat. Toen hij zelfs met doodsbedreigingen kwam, was de maat vol. Vanaf dat moment heb ik er voor gekozen dat Sorbo naar een ander adres moest. Dat is dus een bejaardenhuis geworden. Bij mijn ouders vermaakt hij zich prima, met nog twee bejaarde katers, heeft hij vrije in- en uitloop en een fantastische tuin om zomers te luieren en de vele mussen te bestuderen. Zelfs ijsvogel stond dat jaar op het menu. Hopenlijk wordt dat geen jaarlijks terugkerende exclusiviteit.




Sorbo in de mist

"Veldmuts"

Zelf ben ik nog harder op zoek gegaan naar andere woonruimte dan ik al deed, en vanaf februari 2009 ben ik verhuisd, wat een hoop rust gaf.
In de periode waarin ik nog op de flat woonde, miste ik ondertussen wel de gezelligheid van een kat. Ik heb toen de eigenaar van een dierenpension gevraagd of hij misschien een lease-binnenkat, voor me had. Dat werd Joekie, bedoelt als tijdelijke steun en toeverlaat, totdat ik verhuisd was en Sorbo weer terug zou komen. Aangezien het bijna een jaar duurde voordat ik verhuisd was en Sorbo helemaal ingeburgerd was bij mijn ouders, hebben we besloten dat Sorbo daar lekker van zijn oude dag mag genieten. De lease-kat is een blijf-kat geworden en heeft inmiddels gezelschap gekregen van een kleinzoon. Eind goed al goed!

Pauline.

Triest verhaaltje.

Een paar weken geleden besloot ik om van Noordwijk naar Katwijk te gaan zwerven door de Coepelduinen. Dit is een klein, maar desolaat stuk oerduin, een van de laatste echte duinen in Europa, al was het alleen maar dat het destijds door de Duitsers met rust is gelaten. Niet zoals van Katwijk naar Scheveningen, waar je onder de grond naar toe kan wandelen. Overigens ook belangrijk, want al die duinen herbergen in de oude bunkers winterslaapplaatsen van vleermuizen. De Coepelduinen behoren tot Europa's belangrijkste natuurreservaten, maar dat willen de inwoners van Katwijk, die er een jachthaven willen gaan aanleggen, niet weten.

Op een gegeven moment vond ik een halsbandje van een kat met een muntje, met inscriptie Minilogue en een een telefoonnummer. Vanuit de duinen kreeg ik een voicemail in het Engels en die heb ik ingesproken. Waarschijnlijk van een Estec medewerker dus. Een uurtje later (ik heb er 4 uur gezworven) ging mijn telefoon en meldde de baas van de kat zich. Hoe het halsbandje daar midden in de rimboe gekomen is, zal altijd wel een raadsel zijn, maar de eigenaar van het katje (een dure raskat, al weet ik het ras niet meer, dat was het ene oor in, het andere oor uit) vertelde me dat het diertje was doodgereden. Hij bedankte me hartelijk voor het bericht, maar wilde het hasbandje niet terug, hij had deze periode afgesloten. Aangezien ik hetzelfde heb meegemaakt met een hartstikke lief Abessijntje, kan ik dat goed begrijpen.

Het halsbandje heb ik nog en ligt nu ergens in mijn boekenkast.

Hans.