Het Bommelverhaal, deel 2

Bommel:
Ze zijn nu toch echt te ver gegaan. Ja, eerst met een snoepje gelokt en toen die bak dichtgeklapt zodat ik gevangen zat. En daarna een stukkie over straat en dan dat rotwielhuis in. Ja, ik zag de bui ondertussen best wel hangen. Ze hadden de vorige keer gezegd: tot volgend jaar maar weer, maar volgens mij is dat jaar nog lang niet om. Wel, om kort te gaan, we gingen dus weer naar de dierendokter en dat had te maken met mijn suiker. Nee, dat eet ik dus niet maar ik heb het wel. Nee, zelf snap ik er ook geen bal van maar het zal wel.
In elk geval kwam ik dus weer op die tafel te liggen terwijl ik daar niet om had gevraagd. Ja, het is een grof schandaal.



Wat er toen gebeurde, slaat alles. Ze haalden een stuk vacht van me weg. Van mijn poot, ja. Ja, natuurlijk was ik daar tegen! Maar wat doe je als je aan alle kanten wordt vastgehouden? Ik wist me te beheersen ja, dat klopt. Ja, ik weet me onder alle omstandigheden te gedragen en ook nu hield ik me in. Terwijl het niet niks is hoor, als ze met zo'n zoemer aan je poot zitten!



Nee, dat was nog niet alles. Want toen mijn poot kaal was, ging er een naald in. Een flinke naald inderdaad. Ze zeiden dat ze zo met me klaar waren, maar dat viel dus tegen. Ja, want ik verdomde het mijn bloed af te staan aan die naald. Maar die ene, die assistent dus, kneep zo hard in mijn poot dat ik het niet meer kon tegenhouden. Het bloed dus, ja. Maar ik heb ze niet veel gegeven dus. Nee, het was net genoeg, zeiden ze. Wel, ik was ook niet van plan meer af te staan. Genoeg is genoeg, heh?



Ze brachten mijn bloed toen naar een ander kamertje en ik kreeg een verband om mijn poot. Rose ja, terwijl ik uitdrukkelijk verzocht had om blauw. De zoveelste vernedering, inderdaad.
En geloof het of niet, het was nog niet klaar, dat gedoe daar op die tafel. Ze hebben me ook nog op een weegschaal gezet. Nee, dat was niet zo erg, maar toch. Ja, het feit dat je niks hebt in te brengen heh? Wat u zegt....




Ik snap ook niet waarom ze nu weer in mijn bek wilden kijken. Ik heb toch een goed gebit en geen klachten? Daarom.

En die dokter moest ook weer zo nodig voelen en luisteren. Nee, het hield maar niet op, die ongewenste intimiteiten. Maar ik hield me dus groot en liet me niet kennen. Nee, aan mij zullen ze niks merken maar geloof maar niet dat ik geen stress had, heh? Dat kon ze trouwens aan mijn hartslag horen, die dokter.

Toen gingen ze praten. Over mijn hoofd heen inderdaad. Onbegrijpelijke taal ook nog eens. Ja, wel aardig dat ik nog wat op mijn kop werd gekriebeld, maar ik was natuurlijk liever gelijk weer naar huis gegaan.

Ja, dat praten duurde maar. Er kwam ook nog een papier op tafel en dat had weer met die suiker te maken. Toen ze na eindeloos kletsen eindelijk klaar waren, mocht ik weer in mijn reisbak. En daarna inderdaad dat rotwielhuis weer in. Wel, onderweg heb ik heel even geprotesteerd tegen de hele gang van zaken. Ja, omdat het weinig zin heeft om een keel op te zetten. Maar ik heb dus wel, tegen mijn gewoonte in, een blijk van onvrede getoond. Want deze keer zijn ze echt te ver gegaan, daar ben ik van overtuigd.

Dit dierendoktersbezoek was voor het mens van Bommel ook niet bepaald een groot genoegen, maar die ongerustheid kennen we als kattenbezitters allemaal. De uitslag van het bloedonderzoek toonde geen andere ernstige afwijkingen (behalve de suiker dus), maar Bommel's schildklier is wat vergroot en hij heeft een hartruisje. Er zullen dus nog een aantal vervolgonderzoekjes moeten plaatsvinden en het is natuurlijk vooral belangrijk om de insuline goed ingesteld te krijgen. Wij zullen uiteraard Bommel blijven volgen en wensen hem en zijn mens veel sterkte toe! Zet'm op allebei!

De redactie.