Snuitje:
Wat me nou toch weer overkomen is... Twee weken geleden ging ik samen met Faffie naar de dierenarts voor de jaarlijkse keuring en ik moest ook een prikje vond mijn mens. Ze stonden me nog helemaal te bewonderen daar bij die dierenarts, "wat ziet ze er nog goed uit voor d'r leeftijd" en meer van dat soort geklets, terwijl ik daar verdorie stond te hyperventileren van de zenuwen voor die prik! Eenmaal weer thuis was ik echt volkomen kapot, dus ben ik maar onder een stoel gaan liggen bijkomen van alle stress.
De volgende dag voelde ik me eigenlijk weer prima, maar ik had niet echt honger die dag, waarschijnlijk waren de zenuwen toch een beetje op mijn maag geslagen. Mijn mens ging haar achterstallige administratie doen en omdat ze geen grote tafel heeft, legde ze allemaal stapeltjes verspreid over de grond. Wat ze nog niet gedaan had lag op een hele hoge stapel. Halverwege ging mijn mens 'even internetten' (doet ze wel vaker). Opeens voel ik me ontzettend beroerd worden, ik zocht snel een plekje waar ik veilig kon staan en daar zag ik als een soort eiland de stapel 'ongesorteerd'. Ik vluchtte als het ware die berg op en moest toen ontzettend spugen, het golfde echt naar buiten...gelukkig stond ik zelf droog op dat eiland.
Mijn mens keek eigenlijk nauwelijks naar mij om, maar begon half hysterisch al haar papieren schoon te vegen...alsof dat belangrijk is als ik zo beroerd ben! Nou ja, ik voelde me eigenlijk wel een beetje beschaamd en deed daarom alsof er met mij verder niet veel aan de hand was.
Maar de dag daarna voelde ik me eigenlijk steeds zieker worden en toen ik nog een keer moest spugen was het ook alsof mijn hart helemaal op hol sloeg; ik raakte er helemaal buiten adem van en toen opeens ging mijn mens zich toch wel zorgen maken om mij. Moest ik opeens 's avonds laat wéér naar die dierenarts.
Goed, mijn verhaal wordt veel te lang...maar de uitkomst is dat ik het aan mijn schildklier schijn te hebben. En daar word je dus gestrest van.... alsof twee dierenartsbezoeken, één inenting, bloedprikken en een infuus in drie dagen tijd al niet voldoende verklaring voor mijn hyperventilatie-aanvallen is.
O ja, het gaat inmiddels gelukkig weer wat beter met mij (anders zou ik ook geen puf gehad hebben om jullie dit verhaal te vertellen natuurlijk).
PS: de foto is van een andere keer dat ik mij niet zo lekker voelde.
Wat me nou toch weer overkomen is... Twee weken geleden ging ik samen met Faffie naar de dierenarts voor de jaarlijkse keuring en ik moest ook een prikje vond mijn mens. Ze stonden me nog helemaal te bewonderen daar bij die dierenarts, "wat ziet ze er nog goed uit voor d'r leeftijd" en meer van dat soort geklets, terwijl ik daar verdorie stond te hyperventileren van de zenuwen voor die prik! Eenmaal weer thuis was ik echt volkomen kapot, dus ben ik maar onder een stoel gaan liggen bijkomen van alle stress.
De volgende dag voelde ik me eigenlijk weer prima, maar ik had niet echt honger die dag, waarschijnlijk waren de zenuwen toch een beetje op mijn maag geslagen. Mijn mens ging haar achterstallige administratie doen en omdat ze geen grote tafel heeft, legde ze allemaal stapeltjes verspreid over de grond. Wat ze nog niet gedaan had lag op een hele hoge stapel. Halverwege ging mijn mens 'even internetten' (doet ze wel vaker). Opeens voel ik me ontzettend beroerd worden, ik zocht snel een plekje waar ik veilig kon staan en daar zag ik als een soort eiland de stapel 'ongesorteerd'. Ik vluchtte als het ware die berg op en moest toen ontzettend spugen, het golfde echt naar buiten...gelukkig stond ik zelf droog op dat eiland.
Mijn mens keek eigenlijk nauwelijks naar mij om, maar begon half hysterisch al haar papieren schoon te vegen...alsof dat belangrijk is als ik zo beroerd ben! Nou ja, ik voelde me eigenlijk wel een beetje beschaamd en deed daarom alsof er met mij verder niet veel aan de hand was.
Maar de dag daarna voelde ik me eigenlijk steeds zieker worden en toen ik nog een keer moest spugen was het ook alsof mijn hart helemaal op hol sloeg; ik raakte er helemaal buiten adem van en toen opeens ging mijn mens zich toch wel zorgen maken om mij. Moest ik opeens 's avonds laat wéér naar die dierenarts.
Goed, mijn verhaal wordt veel te lang...maar de uitkomst is dat ik het aan mijn schildklier schijn te hebben. En daar word je dus gestrest van.... alsof twee dierenartsbezoeken, één inenting, bloedprikken en een infuus in drie dagen tijd al niet voldoende verklaring voor mijn hyperventilatie-aanvallen is.
O ja, het gaat inmiddels gelukkig weer wat beter met mij (anders zou ik ook geen puf gehad hebben om jullie dit verhaal te vertellen natuurlijk).
PS: de foto is van een andere keer dat ik mij niet zo lekker voelde.
5 opmerkingen:
Arme Snuit.
Krijg je nu pilletjes voor je schildklier?
Ah gossie Snuitje, wat zul jij je beroerd hebben gevoeld. Ik hoop dat het nu weer wat beter met je gaat.
Ja, Snuitje moet nu inderdaad elke dag een 'schildklierpilletje'.
Wat ben je zielig, Snuitje.Mocht je er medicijnen voor krijgen, hoop ik dat je snel opknapt.En dat je voorlopig (liefst helemaal niet meer) niet meer naar de dierenarts hoeft. Sterkte voor jou en je baasje en aai voor Faffie (en voor jou ook, hoor!)
Knap maar goed op lieve Snuitje. Je mens zal nu zeker beter opletten, zodat je niet weer gaat hyperventileren.
Een reactie posten