Swiebertje is al weer een jaar bij mij. Wat gaat de tijd hard. Van de zomer
en tot twee weken geleden was hij hele nachten op stap en vaak kwam hij niet
voor de middag thuis. Ik begon me al zorgen te maken dat hij weer aan het
zwerven was gegaan, maar sinds de nachten koud geworden zijn is hij niet bij de
kachel weg te slaan. En doet hij wat alle gezonde katten doen: eten en slapen. 
Hij was de laatste weken zich vaak aan het wassen en krabben. Hij bleek erg veel
vlooien te hebben. De druppels uit de supermarkt hielpen niet, dus druppels bij
de dierenarts gehaald. Hij had ook een lintworm en een teek. Ik heb achter
elkaar hem een lintwormpil gegeven, vlooiendruppels en de teek met een
chirurgische pincet verwijderd. Hij liet alles zonder noemenswaardige protesten
toe, ik had me ingesteld op een worstelpartij met zijn scherpe klauwen, maar
niks van dat alles! Hij kan heel goed opschieten met het cyperse katje van de
buren, die hij zelfs verdedigt tegenover een grote witte kater!
Laatst was het heel mooi weer en dan gaan we als zusjes vaak
wandelen met 1 van onze mensen, maar toen gingen mijn mensen in hun wielhuis
zitten. Ik wilde wel mee dus klom ik op de neus van het wielhuis.
Helaas reden ze zomaar zonder mij weg. Pas toen het bijna donker was kwamen ze weer thuis en toen
moest ik naar binnen. Flauw he? 
Ik stel mijn mensen voor een raadsel. Ik speel heel graag met
balletjes van alufolie. Alleen, of samen als ze in de lucht worden gegooid en ik
ze heel goed vang. Dan spring ik heel hoog. Vaak neem ik er eentje mee naar mijn voerbak. Dan verdwijn ik
naar de keuken. Soms liggen er zo wel drie balletjes in aan het einde van de
dag. Andere poes Pluis vindt dat maar niks. Slim he? Mijn mensen begrijpen het
totaal niet.
Hier was ik nog klein. Een paar weken oud en pas ziek geweest. Maar ik wilde
ETEN,ETEN en nog meer ETEN.
Zoals u ziet ben ik al lekker gegroeid. Ik durf zelfs met die roteend van die
witte Blaffert te spelen. Die roteend maakt een zeer irritant geluid. Altijd
als ik lig te slapen moet die Blaffert ermee spelen. Ik schrik me dan wezenloos
van het rotte geluid wat er uit eend komt. Het werd dus tijd dat ik daar tegen
optrad. Snavel dichthouden helpt goed. Er komt geen piep meer uit zo.
Dit is niet wat het lijkt hoor. Die Schijnheilige Birmaan is helemaal niet aardig
tegen me. Ze loopt steeds tegen me te gillen en te krijsen als ik bij haar in de
buurt kom. Behalve dan als we eten krijgen en er niet genoeg plaats op de bank
is voor ons allemaal. Mijn mens moet niks van dat gegil hebben en gooit ons dan
allemaal van de bank af. Ligt niet aan mij hoor! Ik ben de liefheid zelve (manieheus: ik spring die Schijnheiligerd zo op haar kop).
En zo groot ben ik dus nu!! Mijn mens staat er nog steeds van te kijken dat ik
zo hard groei. Gewoon een kwestie van ETEN, ETEN en nog meer ETEN. Dat is mijn
grote passie.
Dit is wat je ziet als je aan komt bij het asiel. In het linkergedeelte zitten de kattenpensions en achteraan de acht quarantainekamers (kan je niet zien op de foto). Het rechtergedeelte bevat de centrale hal met balie, en de drie kattenhallen voor de 'plaatsbare' katten, de keuken en het magazijn. Rechts hiervan bevindt zich nog het gedeelte met de hondenkennels, dit is niet verbouwd.
De acht quarantainekamers bevinden zich links aan een lange gang, rechts zijn ramen voor daglicht.
In elke quarantaineruimte kunnen maximaal zes katten verblijven.
Hier de centrale hal met balie.
Op deze hal kijken de drie kattenhallen met plaatsbare katten uit.
Een van de kattenhallen.
Nog een van de kattenhallen, met nieuwe krabpalen en leuke stapelbare units met kussentjes.
Mickey heeft graag uitzicht op wat er in de centrale hal gebeurt. Op de achtergrond de kattenhokken, in deze ruimtes heeft iedere kat een dubbel hok tot zijn beschikking. Om de beurt of eventueel tegelijkertijd - afhankelijk van hoe de katten met elkaar kunnen opschieten - mogen de katten los in de kattenhal met hoge krabpalen, lekkere mandjes en de via een kattenluik of open deur toegankelijke buitenruimte.
...
"Ja, sta je daar nou nog steeds mijn uitzicht te versperren?"
"En nou wegwezen!"
Muffin is een
schoot en knuffelkat (en was erg blij dat ik er vroeg uit kwam 's ochtends door
de jetlag), terwijl Twitch heel schichtig is - pas op mijn laatste dag bleef ze
lang genoeg in de buurt dat ik een foto kon maken. 
Bij Muffin was dat een stuk
makkelijker. Die poeseerde er lustig op los. 
Tijdens een van de bezichtigingen in het huis zat de kat Tiffany prinsheerlijk op de bank. 'Mensen kwamen langs om het huis te bekijken. Tiffany genoot van alle aandacht,' vertelt Fran Perceval. Die aandacht kwam vooral van de kinderen van de kopers. Het verleidde de verkoopster tot de grap 'dat de kat ook bij de deal ingesloten kon worden.'
Nogmaals veel dank - ik ga weer flemen en kwijlen met/op het kussentje
Rowan heeft zich het kussentje meteen toegeëigend, zoals je op de foto kunt
zien. Thimo is nog even geduldig: als een echte jager wacht ie tot Rowan
klaar is, en dan gaat hij ermee spelen en verstopt ie het in zijn
stash....
Het was
het beginstadium van de grote stinkzwam, het duivelsei. Gelukkig was
die in het pakje niet uitgekomen, in de tuin wel. Gisteren viel het
me op dat er wel vleesvliegen afkwamen op de voerresten van Swiebertje
in de keuken, maar niet op de stinkzwam in de tuin. 
Vanmiddag heb ik
een test bedacht, ik legde de stinkzwam in de keuken, naast Swieb zijn
voerbak. 
Toen ik van de boodschappen terugkwam liep Swieb met me mee
naar binnen. Hij rook de geur van de zwam en ging op zoek. 
Eenmaal
oog in oog met de stinkerd kreeg hij een dikke staart en begon luid
te blazen, maar hervatte wel zijn maaltijd! In ieder geval houden
katten niet van stinkzwammen, proefondervindelijk bewezen. Tot zover
deze onschuldige dierproef.
Het moet toch niet gekker worden zeg. Loopt hier ineens een gillend baby poesje
rond.
Ik mag dan wel doof zijn, maar ik ben natuurlijk niet achterlijk. Ik moet er niks
van hebben allemaal. Het schijnt dat die kleine hier blijft wonen. Hij schijnt
Tinus te heten. Ja, dat weet ik allemaal via mijn zesde zintuig. Klaar ben ik
ermee, ma nie heus!!
Ik ben Tinus. Mijn moeder en de mensen van mijn moeder moesten mij niet meer. Ik
was pas 4 weken oud.
Ik krijg hier goed te eten. Ik eis ook dat ik de hele dag te eten krijg. Ik ben
aardig opgeknapt en kan nu laten zien hoe ik werkelijk ben. Nergens bang voor
dus. Ik slaap bij de Blafferts want die zijn lekker zacht. Ik klim gillend tegen
benen omhoog. Want ik heb uitgevonden dat ik dan sneller te eten krijg. Als het
mens hier Tinus roept, kom ik er gelijk aan. Want je weet nooit of je eten krijgt
of een aai. Soms wordt ik dan op een kattenbak gezet. Vind ik eigenlijk niet
geweldig maar ik doe daar dan maar wat. Ik wil ook niet gelijk al te vervelend
over komen nietwaar.
Ik doe nog niet zoveel eigenlijk. Slapen, eten en een beetje keten. En
natuurlijk de hele boel bij elkaar gillen. Dan komt altijd die witte Blaffert
naar me toe rennen. Kijken of er wat aan de hand is. Hij doet trouwens net of
hij mijn nieuwe moeder is. En dat is helemaal niet nodig want ik regel het
zelf wel allemaal. Nou ja, niet alles natuurlijk. En ik ben wel blij dat die
Blafferts zo lief voor me zijn. Want ik heb toch ook veel liefde en een beetje
bescherming nodig. Dat heb ik hier gelukkig wel. In mijn eerste huis helemaal
niet. Ik zit vol plannen. Maar eerst wil ik ETEN, ETEN en nog meer ETEN. Ik ben
de nieuwe koning in dit huis. Wacht maar tot ik echt groot ben.
