Pesterijtjes....

Nadat Bonya afgelopen week zoek was geweest, schreef mens Ina ons het volgende.

Bonya wilde vanochtend weer de tuin in, het uitstapje van laatst was haar kennelijk goed bevallen. Na een tijdje riep ik haar vanuit de deur naar de tuin, maar nee hoor, geen Bonya. Ik ben gaan rondlopen in de buurt, maar ik zag haar nergens. Tot ik het kleine blafbeestje (Luna?) hoorde keffen. Ik keek door het raam naar binnen bij dit beestje, en wie zat daar in de tuin op de tafel naar het blaffertje te kijken? Juist: Bonya. Ze had het prima naar haar zin. Ik heb haar dus maar laten zitten. Over een tijdje ga ik weer kijken of ze er genoeg van heeft Luna te pesten.
Ik hoorde trouwens gisteren bij onze naaste buren, bij wie ik in de tuin mocht zoeken naar Bonya, nog een mooi verhaal over onze Lotje. In het huis van deze buren woonde vroeger Rooie Gijs. En zijn kattenluikje zit nog in de deur. Er woont daar nu geen kat, maar wel een grote witte bulldog, die IJs heet. Laat in de avond, de mensen lagen al in bed, hoorden zij een vreselijk lawaai beneden, ze dachten dat er werd ingebroken. Toen ze gingen kijken was IJs door de kamer aan het rennen en zat Lotje boven op een keukenkastje. Zij was door het luikje van Gijs naar binnen gegaan en IJs wilde graag met haar spelen, maar dat begreep Lot niet zo goed. IJs wil, volgens de buurvrouw, ook altijd met Iwan spelen, maar Iwan vindt dat (natuurlijk) helemaal niks. Spelen met een blafbeest, hoe kom je erop?

Door dit verhaal van mens Ina moest ik weer terugdenken aan de tijd dat Tommy, een zoon van mevrouw Troy, nog bij ons in de straat woonde. Tommy was een donderstraal en regelmatig een heel eind van huis weg. Zo ook de keer dat ik voor hem en zijn broertje Uk zou zorgen. Rond etenstijd ging ik Tommy zoeken, en het duurde een tijdje voordat ik hem had gevonden. Heeft u afgelopen week ook dat filmpje op tv gezien (of op You Tube) van die kat die uitdagend voor een vastgebonden blafbeest zit? Het blafbeest gaat helemaal uit zijn bol en kan net niet bij de kat komen...Wel, in een dergelijke situatie trof ik Tom. Buiten een cafe, vastgebonden aan een fietsenrek, sprong een flinke blaffer op en neer. Zijn lijn was best lang. Tom liep steeds maar voor hem heen en weer, maar net ver genoeg zodat het blafbeest hem niet kon bereiken; het ging echt slechts om centimeters! Af en toe ging Tom erbij zitten en waste een poot, terwijl het blafbeest vlak voor Tom's snuit, met het kwijl uit de bek druipend, zijn frustratie uitblafte. Dan liep Tom weer een stukje verderop, ging daar weer zitten en negeerde het blafbeest dat hem bleef volgen totaal. En ik durf te zweren dat Tommy erbij zat te grijnzen! Ik kreeg Tom dan ook niet mee naar huis, terwijl hij zo dol was op zijn avondmaal. Nee, hij was nog lang niet klaar met deze (zeer dankbare) pesterij!

PS: Wij willen de bezitters van blafbeesten natuurlijk niet kwetsen, maar zeg nou eerlijk: geeft dit niet weer eens aan dat katten eigenlijk toch wel veel slimmer zijn dan blaffers? Voor de goede orde: hierover is geen discussie mogelijk dus daar beginnen wij ook niet aan!

De hoofdredacteur.