kerstbijlage-bijdragen!

De Boez' eerste Kerst. Hij was nog geen half jaar oud en dus was alles nieuw voor hem, zo ook een boom in huis. Uiteraard hadden wij speciaal voor hem een nepboom gekocht en er nietbreekbare versiering in gehangen. Toch besloten wij al snel na de kerstdagen de boom te demonteren en in de doos terug te doen. Boez wist namelijk precies hoe hij de neptakken uit de nepstam kon wriemelen en zo vonden wij elke ochtend wel ergens een tak op de vloer en de versiering elders in huis.
Wij weten nog niet wat wij dit jaar zullen doen. Misschien een boom buiten? Dan kunnen Boez en zijn vriendje Oscar lekker "de beest uithangen"! Maar dan moet het natuurlijk wel een echte boom zijn....

STUUR ONS UW KATKERSTVERHAAL!

Voor onze Kerstbijlage vragen wij u foto's van uw haarfabriek(en), met tekst natuurlijk, op te sturen naar ons. Het thema is uiteraard: Kerst! Mocht u nu geen (oude) foto's hebben of kunnen vinden, is alleen een verhaaltje ook welkom! Uw inzending hebben wij graag voor 15 december binnen!

De redactie.

Pesterijtjes....

Nadat Bonya afgelopen week zoek was geweest, schreef mens Ina ons het volgende.

Bonya wilde vanochtend weer de tuin in, het uitstapje van laatst was haar kennelijk goed bevallen. Na een tijdje riep ik haar vanuit de deur naar de tuin, maar nee hoor, geen Bonya. Ik ben gaan rondlopen in de buurt, maar ik zag haar nergens. Tot ik het kleine blafbeestje (Luna?) hoorde keffen. Ik keek door het raam naar binnen bij dit beestje, en wie zat daar in de tuin op de tafel naar het blaffertje te kijken? Juist: Bonya. Ze had het prima naar haar zin. Ik heb haar dus maar laten zitten. Over een tijdje ga ik weer kijken of ze er genoeg van heeft Luna te pesten.
Ik hoorde trouwens gisteren bij onze naaste buren, bij wie ik in de tuin mocht zoeken naar Bonya, nog een mooi verhaal over onze Lotje. In het huis van deze buren woonde vroeger Rooie Gijs. En zijn kattenluikje zit nog in de deur. Er woont daar nu geen kat, maar wel een grote witte bulldog, die IJs heet. Laat in de avond, de mensen lagen al in bed, hoorden zij een vreselijk lawaai beneden, ze dachten dat er werd ingebroken. Toen ze gingen kijken was IJs door de kamer aan het rennen en zat Lotje boven op een keukenkastje. Zij was door het luikje van Gijs naar binnen gegaan en IJs wilde graag met haar spelen, maar dat begreep Lot niet zo goed. IJs wil, volgens de buurvrouw, ook altijd met Iwan spelen, maar Iwan vindt dat (natuurlijk) helemaal niks. Spelen met een blafbeest, hoe kom je erop?

Door dit verhaal van mens Ina moest ik weer terugdenken aan de tijd dat Tommy, een zoon van mevrouw Troy, nog bij ons in de straat woonde. Tommy was een donderstraal en regelmatig een heel eind van huis weg. Zo ook de keer dat ik voor hem en zijn broertje Uk zou zorgen. Rond etenstijd ging ik Tommy zoeken, en het duurde een tijdje voordat ik hem had gevonden. Heeft u afgelopen week ook dat filmpje op tv gezien (of op You Tube) van die kat die uitdagend voor een vastgebonden blafbeest zit? Het blafbeest gaat helemaal uit zijn bol en kan net niet bij de kat komen...Wel, in een dergelijke situatie trof ik Tom. Buiten een cafe, vastgebonden aan een fietsenrek, sprong een flinke blaffer op en neer. Zijn lijn was best lang. Tom liep steeds maar voor hem heen en weer, maar net ver genoeg zodat het blafbeest hem niet kon bereiken; het ging echt slechts om centimeters! Af en toe ging Tom erbij zitten en waste een poot, terwijl het blafbeest vlak voor Tom's snuit, met het kwijl uit de bek druipend, zijn frustratie uitblafte. Dan liep Tom weer een stukje verderop, ging daar weer zitten en negeerde het blafbeest dat hem bleef volgen totaal. En ik durf te zweren dat Tommy erbij zat te grijnzen! Ik kreeg Tom dan ook niet mee naar huis, terwijl hij zo dol was op zijn avondmaal. Nee, hij was nog lang niet klaar met deze (zeer dankbare) pesterij!

PS: Wij willen de bezitters van blafbeesten natuurlijk niet kwetsen, maar zeg nou eerlijk: geeft dit niet weer eens aan dat katten eigenlijk toch wel veel slimmer zijn dan blaffers? Voor de goede orde: hierover is geen discussie mogelijk dus daar beginnen wij ook niet aan!

De hoofdredacteur.

Huisdierenoppasdienst vraagt oppassen!

Bijgaand krantenartikel kregen wij opgestuurd door mevrouw Luitgard Buve, de oprichtster van de "huisdierenoppasdienst" in Leiden.

Deze oppasdienst groeide dermate groot (en dat alleen maar door mond/mond-reclame en wat foldertjes bij asiel en dierenartsen), dat Luitgard het in haar eentje niet meer aankon. Gelukkig vond zij 2 mensen die per 1 januari a.s. een doorstart willen maken met deze dienst. Zelf blijft zij de p.r. doen.

De oppasdienst heeft zo langzamerhand wel een groot tekort aan oppaskrachten! Iets voor u? Kijk op de site: http://www.huisdierenoppas.nl/!

Wij wensen mevrouw Buve en haar twee "doorstarters" een heel goede nieuwe start toe!

(Met een klik op de foto kunt het artikel nog lezen ook!)

Belle

Mooie Belle ligt heel graag te luieren....




of bovenop het toetsenbord!

Wij hebben met Belle kennis gemaakt via de site http://www.nl.unitedcats.com/

Wij schreven onze redactiekatten daar in en Belle meldde zich al vrij snel bij ons aan: ze wilde graag vriendin worden van onze mevrouw Troy, Japekoppie en de Boez! Wel, dat vonden wij natuurlijk erg leuk en gezellig. En nu heeft het mens van Belle ons dus wat foto's toegestuurd, waarvoor wij haar hartelijk danken! Hieronder het meegestuurde verhaaltje over Belle. (Wij vinden haar trouwens echt HEEL MOOI!)

Hier een verhaaltje van ons.
Belle is 11 jaartjes jong,
wil af en toe nog wel eens spelen,
maar luiert vooral graag de hele dag!

Eigenlijk maakt ze niet zoveel mee.
Ze zit erg graag bij me,
vooral als ik aan het computeren ben.
Dan ligt ze het liefst half op het toetsenbord.
Zoek dan maar de meest linkse letters onder haar vachtje door!

Maar meestal ligt ze gewoon mooi te zijn.
Ik hou heel veel van haar.


Groeten van Nel (oftewel: Ladybelle op United Cats).

Indringers.

Kent u dat gevoel? Je komt je huis binnen en er is ‘íets’. Je krijgt het gevoel dat, hoewel alles op zijn plek staat, er toch iets niet in orde is.
Je gaat even op de bank zitten, maar het rare gevoel kan je niet van je afzetten, heel vervelend.
Dat overkwam mij 15 jaar geleden, toen Ceesje net een jaar oud was. Ik zat om me heen te kijken wat er mis kon zijn. Niks dus. Cees zat op de bank en leek de onschuld zelve. Maar het beviel me niet en ik besloot mijn huis te gaan onderzoeken.
En ja hoor, ik kom de studeerkamer binnen en daar zit een gigantische cyperse kater, niet gecastreerd. Hij keek me aan met een gezicht van: ‘Ja, hier ben ik dus, nou en !?’ Ik herkende hem meteen, het was de kater van het hoveniersbedrijf in de straat parallel aan de mijne.


Deze kater is een goeierd, dus ik greep hem in zijn nekvel en gooide hem beneden de tuin in, waar hij direct het hazenpad koos.
Daarna ging ik op mijn gemak een biertje drinken bij de TV. Maar het gevoel bleef knagen: ‘Hans, er klopt nog steeds iets niet!’.
Dus weer naar boven, nu naar de slaapkamer. Daar zat een grote ongecastreerde rode kater in de vensterbank. Dat was een zwerver die ik wel vaker had gezien. Maar wat zag hij er uit!!! Zijn oren waren één en al zwerende wonden, te vies om naar te kijken. Zo een vechtersbaas krijgt niet de verzorging die hij nodig heeft. Ik deed de deur direct achter me dicht, dook naar het open raam en sloeg het dicht, zodat de kater de kamer in viel. Ontsnappen was niet meer mogelijk. Vervolgens pakte ik een grote tube jodiumzalf, Betadine, iets dat ik altijd op voorraad heb, omdat ik met mijn werk als veldbioloog wel eens wondjes oploop.
Of de kater niet zo agressief was als hij er uit zag, of dat hij voelde dat ik hem ging helpen, ik weet het niet. Maar hij was poeslief. Ik heb de ergste viezigheid van de wonden weggeveegd met wat watten en de hele tube Betadine over zijn beide oren verdeeld, alvorens hem weer vrij te laten. Een paar weken later zag ik hem weer eens langs lopen, met zo goed als genezen oren, iets dat me heel erg blij maakte.

Oh ja, da’s waar ook, voor ik het vergeet te zeggen:
Het zal u na het lezen van dit verhaal niet verbazen dat ik een paar weken later zat opgescheept met een heerlijk nestje jonge Ceesjes; een zwart-wit katertje, een cypers poesje en een lapjespoesje. Alleen heb ik niet kunnen beredeneren welke van de katers de vader was van welke van de jongen...
Ik kon er op voorhand drie kwijt, dus dat had Cees goed gedaan.
De lapjespoes is overigens naar de eigenaars van de moeder van Ceesje gegaan, zodat daar een generatie terug in huis kwam.


Ingezonden door Hans

Niet begrepen...

Betty, uit Laren, is op familiebezoek in de VS geweest. En kwam daar bij verschillende mensen thuis. Mensen met poezen, die niet weten wat een poes nodig heeft. Een droevig relaas....

Bezoek in de VS.

Ik heb daar twee broodmagere poezen , in huis opgesloten, meegemaakt. Steeds mauwden ze vóór overgeefscènes na een minimale hoeveelheid eten. Doodgaan aan verveling, dat is het. Ze kauwden op plastic en werden met verboden om de oren geslagen. Iedereen daar was verbaasd toen in vier dagen afwezigheid een lieve buurvrouw zich over hen onfermd had en dat dat overgeven toen niet meer gebeurde.
In Ohio, waar ik ook was, heb ik een witte poes ontmoet. Ze wilde nooit aanhalig reageren op onstuimig oppakken en nooit geaaid worden.
Na twee uur kwam ik de kamer in, alleen. Ging zitten en we praten wat, de kat en ik.

Vervolgens draaide ze zich op de rug en kon ik haar aaien.
Hoe leer je mensen dat de kat er niet is voor jou, maar met jou in een huis? Ik heb hen verteld dat ze een geweldige poes hebben die graag wil spelen, en dat het hen niet anders dan kan lukken er heel veel plezier van te hebben.
De poes redt het wel, het is hele persoonlijkheid.....

Betty.

Job's oog gaat beter worden!

Hier zijn foto's van Job; zijn oog wordt steeds beter en is soms helemaal open.
Ik heb druppels en ook zalf voor het oog.
Verder is het een erg play-vol kitten met scherpe nagels en tanden.
Hij miauwt erg zacht ik weet niet of dat van mij komt met het tuben of van de klauw van de vogel.
Hij volgt mij overal.
Hier is het nog geen winter en heerlijk zonnig en zacht weer.
Groetjes Marina.

Bericht van de Dierenbescherming inzake Texel; fragment nieuwsbrief.

Dierenbescherming overhandigt proteststemmen.

Donderdag 19 november heeft de Dierenbescherming 5798 proteststemmen tegen de 'kattenmoord op Texel' overhandigd aan wethouder Peter Bakker van de gemeente Texel. Duizenden mensen gaven via de website www.dierenbeschermingnhn.nl aan het oneens te zijn met het beleid van de gemeente. De proteststemmen komen uit het hele land en zelfs vanuit het buitenland (Australië, Israël, Duitsland en Frankrijk etc). Een voorbeeld van een veel voorkomende reactie: "Dit is werkelijk niet te geloven, ik voer al jaren lang allerlei acties tegen het vermoorden van katten en honden in andere landen. Had nooit verwacht dat het in Nederland ooit zou gebeuren, ben verbijsterd en teleurgesteld."
Gezien de reacties is er erg veel weerstand onder de bevolking tegen het afschieten van de katten. Men vindt het onaanvaardbaar dat de mogelijkheid bestaat dat de dieren ter plekke in de vangkooi afgeschoten worden. Momenteel is de Dierenbescherming in overleg met de gemeente, Staatsbosbeheer en het Nationaal Park om diervriendelijke, structurele en effectieve oplossingen te bespreken. Begin december zullen wij een voorstel presenteren dat een alternatief biedt voor de jacht. Hopelijk besluiten de gemeente, Staatsbosbeheer en het Nationaal Park dan om het doden van de katten te staken.
Wordt vervolgd!

Zwerfkatten
De Dierenbescherming heeft ervaring in de omgang met verwilderde kattenpopulaties en is van mening dat beleid zich vooral moet richten op preventie. Het loont de moeite om preventieve maatregelen te nemen om de toestroom van katten in het natuurgebied te beperken. Voorlichting, registratie van dieren middels het chippen en controle hierop spelen hierbij een belangrijke rol. Daarbij moet er een oplossing komen voor de reeds aanwezige katten in het gebied. Het is gebruikelijk dat zij onvruchtbaar gemaakt worden, zodat de groep niet verder kan groeien. De ‘geholpen' katten worden vervolgens op geschikte locaties herplaatst. Over de precieze invulling van de strategie op Texel wordt nog gesproken. Wel is duidelijk dat het veel geld zal gaan kosten. Door op de onderstaande button te klikken kunt u online een donatie voor deze katten naar ons overmaken. Alvast namens de katten van Texel, heel erg bedankt!

(voor de button en meer info dient u de site van de dierenbescherming te bezoeken!)

Iets moois.

Hoi Lezers van het Leidsch Katblad,

Daar ben ik weer met een verhaaltje voor jullie. Deze keer over de moeder van Zusje en Lapje, die dus buiten woont en elke dag lekkere hapjes en drinken voorgeschoteld krijgt van mij.
Moederpoes leeft al meer dan 4 en een half jaar buiten, want dat is de tijd die ik de buitenkatjes nu al eten geef. Zij was ontzettend schuw.
Maar deze zomer is daar beetje bij beetje verandering in gekomen. Ze liet zich steeds vaker zien en ik kon steeds wat dichter bij haar in de buurt komen. En nu, sinds 2 weekjes, is er iets ongelofelijk moois aan de hand.. Ik kan haar AAIEN!!
Nou, hoe vinden jullie dat? Knap hè, van een poes die geen mensenhanden kende? Die misschien wel nog nooit van haar leventje een aaitje had gevoeld? Het moet nog heel voorzichtig en soms schrikt ze er nog van. Maar het begin is er en dat voelt geweldig fijn!

Groetjes, Nicolet.

Ziekbed.

Na een fikse griep trakteerde mijn lichaam me op een extra toetje, jicht in mijn linker- en rechtervoet en linkerknie. Met als klap op de vuurpijl een slijmbeursontsteking in mijn rechterknie. Bij de vorige keer dat ik dit heb gehad, vorig jaar februari, dacht mijn huisarts dat het door bijverschijnselen kwam van een geneesmiddel dat ik slikte. Maar dat slik ik niet meer. In ieder geval leidt het tot helse pijnen, die nu dankzij een paardenmiddel over zijn, en heb ik vandaag (vrijdag) op eigen kracht boodschappen in de winkelhof kunnen doen.

Maar tijdens de periode dat de pijn het ergst was heb ik toch besloten om mijn heil te zoeken in een omstreden paramedische therapie. Deze is ook doeltreffend, al was het maar vanwege de helende werking die er van het warme lichamelijke contact uitgaat. Ik kan het iedereen aanraden, maar de therapie wordt niet vergoed, ook niet door de meest uitgebreide aanvullende verzekering. De rekening die gepresenteerd wordt kan hoog oplopen en direct uitbetalen is vereist!

Het is de Poezendieck podotherapie.
De medewerkers van Poezendieck werken in teamverband, het team dat mij is toegewezen bestaat uit drie verpleegkundigen: een nachtwaker, een nachtzuster en een ochtendzuster.
De nachtwaker houdt gedurende de nacht de patiënt van een verhoging in de gaten. Dat kan een schommelstoel zijn, maar ook de kachel, als ie maar op het waakvlammetje staat. Dat is de positie waarin hij het best de omgeving kan scannen.

De nachtwaker/broeder gedurende zijn dienst in de therapiemaatschap.

De nachtzuster komt vanaf een uur of drie in de nacht de patiënt in een psychische houdgreep nemen. Dat wil zeggen, ze nestelt zich zo tegen je aan dat je je niet durft om te draaien, hetgeen de pijn in met name het gewricht van de rechterknie ten goede komt. En passant ziet ze kans het haar van de patiënt te wassen.
Tegen zes uur gaat zij met pauze en wordt ze afgelost door de ochtendzuster. Hetgeen een rare gewaarwording is. Je valt in slaap met het korte stevige haar van de nachtzuster tussen je vingers en wordt wakker met de zachte haren van de ochtendzuster.
Vanochtend konden de nachtzuster en de ochtendzuster het niet met elkaar eens worden over de wisseling van dienst en besloten ze de dienst maar een tijdje samen waar te nemen. De nachtwaker/-broeder beslist hoe laat de algemene dienst er op zit, dat is om ongeveer 8 uur! Dan geeft hij het signaal: tijd voor een gastronomische onderbreking. En dat signaal is zo hard dat de patiënt er zelfs van wakker wordt. Door zijn bevel enkele keren te herhalen weet hij dat de patiënt zijn benen moet testen. Een van verplichte oefeningen van de patiënt is het openen van etenswaar. Nu moet de patiënt zelf ook eten nietwaar!? De therapeuten eisen ook fooi. Het meest zijn ze geïnteresseerd in rauwe ham of ontbijtspek. Is dat er niet dan stellen ze zich tevreden met een hapje uit een blikje (vooral als er Kips leverworst op staat).

De ochtendzuster prepareert de instrumenten die noodzakelijk zijn bij Poezendiecks podotherapie.

De Nachtzuster bekijkt de situatie voor ze voor de rest van de dag onder zeil gaat.

Ingestuurd door Hans

Foto-experiment.

Omdat mijn katten (bijna) niet buiten komen, heb ik over het algemeen niet veel opwindenders te fotograferen dan op het bed of op de vensterbank schattig slapende of net wakker wordende katten.

Hier een paar foto's van een experiment dat ik een paar jaar geleden met Snuitje uitgevoerd heb om eens wat 'spannendere' foto's te verkrijgen.

Boven: waar het me eigenlijk om ging.

Onder: hoe ik de foto's gemaakt heb.

Ingezonden door Katja

Het Kattenatelier

Hard werken maar ook veel plezier! (foto: Marian)


Afgelopen weekeinde is er onder mijn begeleiding een "Kattenatelier" gehouden in het atelier van Stichting De Blauwe Vinvis in Leiden. ( http://www.blauwevinvis.nl/)
Elf deelnemers gingen aan de slag met verf op een schildersdoek of een vel papier, en zo heeft ieder zijn eigen kat geschilderd. Sommigen deden dat zo uit de losse hand, anderen waren heel precies bezig. Er waren mensen die nog nooit een kwast in handen hadden gehad! Maar ja, onze poezen hebben allemaal ogen, snorharen, een neus en oren! En als je die op doek of papier hebt gezet, komt er al heel gauw een poes tevoorschijn en zie je het schilderij groeien.

Zo zijn er in één middag elf poezen geboren; de resultaten waren verrassend en divers! Wil je al deze poezen eens goed bekijken, neem dan een kijkje op http://camerakwast.blogspot.com/2009/11/kattenatelier.html
Wellicht dat er ook een katbladatelier gaat komen voor de lezers van het katblad?! De redactie zal u op de hoogte brengen van waar, hoe en wat. Dus blijf het katblad lezen en bereidt u vast voor op een speciale bijeenkomst! En laat nu alvast weten of u zich in dit katblad-atelieravontuur wilt storten! Ik ben dan in elk geval aanwezig om u op gang te helpen en met raad en daad bij te staan!
Marian http://camerakwast.blogspot.com/



De groep met de eindresultaten.......... (foto: Guus Bos)





Wat een lekker ding! (foto: Marian)



Meer info vindt u heel binnenkort in het "gewone" LKB!

Een Avond bij de "Asielzoekers"

Wij hadden al zoveel gehoord over de "Asielzoekers" Mickey en Moppie, dat wij maar eens bij hen op bezoek gingen om hen met eigen ogen te kunnen zien.
Het was een erg regenachtige avond en dus waren beide katten binnen en lagen te slapen.
Mickey (boven) trok zich erg weinig aan van onze komst. Hij wilde wel zijn ogen heel even openen toen wij hem aaiden.



Wij zagen al direct dat Mickey erg bijzondere pootjes heeft: witte vacht met zwarte vlekjes op de tenen en pootzool! Een grappig gezicht!

Moppie was minder blij met onze komst. We hadden hem wakker gemaakt en dat vond hij niet prettig. Daarbij komt ook nog dat hij niet zo van vreemden houdt, dus hij besloot de (huis-)kamer te verlaten. Wij vonden dat erg jammer en zetten de achtervolging in.....

Het bleek dat Moppie altijd honger heeft en zijn etensbakje was leeg, dus was het hoog tijd voor hem om daar eens de aandacht op te vestigen. Later konden wij de Mop wel aaien. Dat kwam omdat wij kattensnoepjes bij ons hadden en die kon Moppie echt niet weerstaan....

Mickey was er trouwens ook niet vies van, maar die kwam voor het lekkers niet van zijn slaapplek af.

Gedurende het nuttigen van een glaasje wijn (door ons), kroop Moppie diverse keren door het kattenluik naar buiten en kwam vervolgens dan weer nat naar binnen. Wij hebben niet helemaal begrepen waarom hij dat deed; het was tenslotte vies weer en donker!

Er was nog een blafbeest ook, in het huis van Mickey en Moppie. Een zij. Ze hield de beide asielzoekers goed in de gaten maar deed verder niet naar tegen hen.

De grootste slaapplek in de kamer was van haar, het blafbeest dus, maar we begrepen dat ze het ook wel toestaat wanneer een haarfabriek zich daar even te rusten legt, hoewel er zat andere plaatsen waren waar een kat heerlijk kan liggen dromen.

Zo was er dit beeldige mandje - heerlijk beschut en lekker zacht - , maar dat werd helemaal niet gebruikt door M en M! Daar snappen wij dus niets van. Op de foto is het niet helemaal goed te zien, maar deze mand leek op een enorme, comfortabele pantoffel die veel beschutting biedt! Maar omdat de mand dus niet werd gebruikt, stond hij weggestopt onder een tafeltje.... Ja, wij trokken 'm stiekem tevoorschijn voor een foto en hebben de "pantoffel" toen weer snel teruggeschoven toen het mens in de keuken bezig was.

Na nog een paar glaasjes wijn en een lekker bord eten, moesten wij helaas weer naar de redactie terug. Al die tijd had Mickey dus liggen slapen, en Moppie had zijn douche-uitjes ook maar beëindigd en had plaatsgenomen op de bank.

Dag Mop! Gelukkig ben je nu niet meer bang voor ons, heh?

Dag Mickey, wij zullen je niet weer wakker maken en komen heus nog wel eens langs, maar dan moet je wel wat actiever zijn, hoor!

En uiteraard bedanken wij Jacq. voor haar gastvrijheid!