Jazar weer thuis na 3 jaar!

Het begin van 2010 was voor mij verschrikkelijk. Jambo, mijn oude zwarte kater was eind maart vredig op mijn schoot overleden. Ik had hem de vijf maanden daarvoor intensief moeten verzorgen omdat hij niet meer zelfstandig kon eten. Emotioneel zeer intensief, maar zeer de moeite waard. De band die ik met Jambo had, was intens en hij wilde me domweg niet verlaten. Pas aan het einde zag hij in dat het goed was, dat ik niet alleen zou achterblijven en dat hij altijd terug kon komen. Toen konden hij en ik elkaar loslaten.
Gelukkig had ik Jazar nog, eveneens een zwarte kater, maar nog een kitten. Wat was ik blij met hem! Het was nog zo’n speels kitten en heel lief en aanhankelijk.

 

Jazar voordat hij verdween.

Maar het noodlot sloeg toe. Begin mei overleed de oude kater van mijn beste vriend vrij plotseling aan nierfalen. Ik reisde naar mijn vriend toe om bij hem te zijn voor de begrafenis (in de achtertuin). Een nachtje ben ik maar weggeweest en een goede buurvrouw zorgde ondertussen voor Jazar. Toen ik terugkwam, was hij niet thuis. Dat was hij wel vaker niet, lekker ‘s nachts op stap. Maar de volgende ochtend op 5 mei lag hij niet naast me op bed.
Hel.
Posters plakken in de wijk, ‘s nachts rondlopen en met zijn eten rammelen. Alle instanties bellen. Zoeken, zoeken, zoeken. Mijn kleine katertje was verdwenen en we konden hem niet vinden. Alles geprobeerd, niets hielp. Totdat je moet loslaten, anders ga je er zelf aan onderdoor. Dat heb ik ook gedaan, mij gevoel volgend dat hij nog wel leefde en ooit weer bij me terug zou komen. Al was er wel een stuk van mijn hart weg met Jazar.
Gelukkig vond ik die zomer Arthur, het kitten waar de ziel van Jambo weer in kon incarneren. Heerlijk samen op de bank, kroelen en spelen, puur gelukkig zijn.
Later kwamen Rose, Mimi en Momo, elke kat speciaal, elke kat een geweldige toevoeging aan ons gezinnetje. We stelden dat het zo wel genoeg was, geen nieuwe katten in huis, hoewel er altijd een plekje voor Jazar zou zijn.
Drie jaar lang kijk je bij elke zwarte kat die je tegenkomt, is het hem? Drie jaar lang altijd de hoop gehouden. Af en toe bij Amivedi op de site kijken, nog een keer posters plakken. Vertrouwen op het feit dat hij gechipt is. Ooit zal ik een telefoontje krijgen.
Dat gebeurde afgelopen vrijdag 5 april, zomaar, eerst zit je te lunchen en dan gaat de telefoon. Jazar is gevonden, ja, het gaat goed met hem...
De opluchting, het wonder, het is niet te beschrijven, maar dan de domper: hij is bij iemand die hem al anderhalf jaar bij zich heeft. Hij is bij iemand die aan hem gehecht is. Wat nu? We hebben vier katten. Die nacht niet geslapen. We zouden hem zaterdag gaan bekijken, maar nog geen idee of we hem zouden meenemen. Dat je zo blij bent dat hij terug is, maar dat je iemand erg pijn gaat doen als je hem meeneemt. De beslissing is eigenlijk simpel, Jazar hoort bij mij. Gelukkig is degene die hem in huis heeft heel duidelijk, Jazar is van mij en als ik hem terug wil dan kan dat. Zo zou je dat ook met je eigen kat willen.


Jazar weer terug, kennismaking met Mimi.

Jazar ligt bij mij op schoot terwijl ik dit stukje schrijf. Hij leeft even op de slaapkamer, er komt nog enorm veel stress bij hem los, hij is zo lang weggeweest en heeft zoveel beleefd. Hij is ongecastreerd verdwenen in Leiden en gecastreerd aan komen lopen in Rotterdam!
De andere katten maken hem nog onzeker, hoewel ze heel lief en rustig naar hem zijn. We geven hem de tijd, hij gaat al stukje bij beetje vooruit. Mijn hart is weer heel, we hebben nu vijf katten.

 

Nathalie