Miepje en Poes, de eerste katten van Ina

Onze eerste kat kregen wij omdat ons huis werd geteisterd door een muizenfamilie, die zich steeds verder uitbreidde.

Ze was net 7 weekjes oud, een kleine lapjespoes, die we Miepje noemden.

Toen ik met haar thuis kwam zei het hij-mens: "Die is toch veel te klein om muizen te vangen", en eerlijk gezegd had ik ook mijn twijfels.

Maar op de eerste avond in ons huis hoorden we ineens "Rrrrrrt", gevolgd door "Pieieieiep" en Miepje had haar eerste muis gepakt; het beestje was bijna net zo groot als Miep, hij stak aan beide kanten flink uit haar bekje, maar ze hield hem vast. Vele muizen volgden het lot van die eerste en Miepje bleek haar gewicht in goud waard.

Helaas verdween ze na een jaar tegen de kerstdagen om nooit meer terug te komen; we willen er niet aan denken wat er met haar gebeurd kan zijn (verkocht als kerstkonijn?).

We besloten om tot na de zomervakantie te wachten met het halen van een volgende poes, dan hoefden we niet voor oppas te zorgen. Toen we thuiskwamen van die vakantie bleek de muizenfamilie toch niet geheel uitgeroeid door Miepje: er lag een tapijt van muizenkeutels over de vloer en 's avonds kwamen de brutale beestjes gewoon de kamer in om te kijken of er nog iets te halen viel. 

De volgende dag haalden we ons tweede meisje, een klein zwart-witje van maar 6 weekjes oud, die weg moest van de mensen van haar moeder, ze was de laatste van het nestje en de mevrouw was het duidelijk zat, die kleintjes. Onze tweede dochter noemde haar Rosina, naar een meisje in haar klas.

Rosina was duidelijk het overgebleven kneusje van het nest, ze was veel ziek en we dachten dat haar geen lang leven beschoren zou zijn. Maar dat pakte anders uit. Na een halfjaar van tobben en dierenarts-bezoeken was ze ineens helemaal beter en richtte ze een slachting aan onder het muizenvolk. Een van die gevangen diertjes wist halfdood te ontsnappen en dook onder de keukenvloer, waar hij alsnog de laatste adem uitblies; het heeft maanden geduurd voordat hij was vergaan en ondertussen vergingen wij van de stank.

Rosina, die we eigenlijk vaak "Poes" noemden, ging, zolang we in Nederland op vakantie gingen, met ons mee; ze wist meteen in welk huisje wij zaten, ging lekker naar buiten en kwam 's avonds haar eten opeisen. Ze kwam 's nachts door het raam naar binnen, wat steeds moeilijker ging, ze kreeg een buikje, van de vele muizen, dachten we. Ze liet ons ook meegenieten van haar vangsten, de schat. Het begon al erger te stinken in onze slaapkamer en toen bleek dat er een muizenoffer onder ons bed lag, geschonken door Poes.

Weer thuis gekomen bleef Poes dikker worden en op een avond kreeg ze twee kindertjes, een zwarte en een lapje. Van de mensen die het zwartje adopteerden hoorden we niets meer, maar die van het lapje kregen we een keer aan de telefoon tijdens een weekenddienst, het bleek prima met haar te gaan.

Poes is ook een keer van het dak van het buurhuis gevallen, precies met haar ene achterpoot tussen de plankjes van een houten bankje. Met die lelijk gebroken poot is ze toch nog naar boven geklommen, maar toen kon ze niet meer. De dierenarts heeft haar geopereerd, een pen in het pootje gezet en toen moest ze hokrust houden, ze mocht niet springen. We zetten een oude box (van de kinderen) in de kamer, met iets tussen de spijlen en een "dakje" erop. Poes vond dit duidelijk helemaal niets, 's morgens lag ze prinsheerlijk in haar favoriete stoel. Hoe ze uit de box gekomen is zullen we nooit weten, we hebben haar maar de vrijheid gelaten, de sprong uit de box was vast erger voor haar pootje dan het sprongetje naar de stoelzitting. De poot genas goed en ze leefde nog lang en gelukkig; de laatste twee jaar van haar leven was ze volkomen blind, maar ze wist precies de weg in huis, de trap op en af liep ze met haar snorharen langs de muur. Ik leg nog steeds niets aan de muurkant op de trap, dat is een gewoonte geworden.

Op een gegeven moment was Poes het leven zat, ze werd incontinent, wilde niet meer eten en drinken, niet meer geaaid worden, kortom, ze wilde dood. Die wens hebben we in vervulling laten gaan bij de dierenarts. Ze is zeventien jaar geworden.

Ina