Vlekkie, de eerste kat van Katja

De eerste kat die ik mij echt kan herinneren was Vlekkie. Vlekkie was 'mijn' poes. Ze was een lapjeskat, met veel zwart/schildpad-tekening, maar ook een paar echte witte en lichtrode 'lapjes'. In die tijd duidden wij elk dier met 'hij' aan, nooit met 'zij'. Dus in mijn herinnering denk ik aan Vlekkie als 'een 'hij', terwijl ik 't nu raar vind dat op te schrijven over een lapjeskat. Wel was ik me (een jaar of vijf, zes oud) al heel goed bewust dat Vlekkie een poes was en geen kater. Onze Vlekkie was 'gesteriliseerd' en ik was toendertijd heel trots dat ik wist wat dat betekende. Voor deze Vlekkie hadden we nog even een andere Vlekkie gehad, maar daar is mij niet veel van bijgebleven - ik was toen pas vier - behalve het nestje dat die eerste Vlekkie had gehad. Dat zat er bij 'mijn' Vlekkie dus niet meer in.

Vlekkie was geen schootkat, wat ik wel erg jammer vond. Als ik haar optilde begon ze meestal te brommen. Gelukkig kon ze wel erg genieten van aaien, als we haar ondertussen maar gewoon lekker op de vensterbank lieten zitten. 

Toch kon ik erg veel met haar doen, zoals je kan zien op deze foto, waar ze er toch redelijk ontspannen bij ligt. De verkleedpartij was voor een of ander feest op school, dat jullie niet denken dat ik er altijd zo bij liep. Toch geeft het wel redelijk de 'obsessie' die ik toendertijd al met katten (of in ieder geval Vlekkie) had, aan. Ik heb Vlekkie ook talloze malen vereeuwigd, in tekeningen, 'gouaches' (zie boven) en ook in beeldjes van echte klei (mijn ouders hebben nog steeds een brokkelig - want niet gebakken - beeldje staan wat ik op achtjarige leeftijd maakte).

Misschien dat dat gebrom van haar vooral wat te maken had met dit soort gezeul en gesjor van mijn zusje en mij. Ook kregen wij op een gegeven moment een andere poes er bij, Lette, die werd 'van mijn zusje'. Vlekkie was niet zo dol op Lette en zat steeds vaker op de stoep bij een mevrouw op de hoek van de straat 'heel zielig te wachten' op een bakje eten. En daar bleef ze dan zo'n beetje de hele tijd op de stoep rondhangen tot die mevrouw haar 's avonds oppakte en thuis kwam brengen. Vlekkie rook dan helemaal naar parfum, wat ik toendertijd nog het ergste vond. Dit is een aantal jaar zo doorgegaan. Mijn moeder heeft die mevrouw heel vaak proberen te overtuigen dat Vlekkie thuis echt genoeg te eten kreeg, maar het wilde niet echt doordringen.

Vlekkie werd een hele dikke poes en het laatste jaar van haar leven had ze ernstige suikerziekte (wat toendertijd bij dieren nog niet echt behandeld werd met insuline): ze at toen ongeveer een groot blik kattenvoer per dag (en werd desondanks steeds magerder) en dronk minstens een halve liter water (mijn moeder had een kattenbak gemaakt die 'afwaterde' omdat één keer per dag nieuw grit niet meer voldoende was). Dit was op het laatst voor haar geen katwaardig leven meer, en we hebben haar toen laten inslapen. 

Ze is zestien jaar geworden (maar op deze foto was ze nog piepjong ).

Katja