Mijn eerste kat is Kelly (later Kelly-Belly) (een kat spreek ik altijd met dubbele naam aan).Zij was een zandkleurig poesje met donkere oren en een donkere punt aan haar staart, blauwe ogen en een roze neusje uit Rijnsburg. Een snoepje om te zien, maar o zo ondeugend. Zo ondeugend dat alles in huis Kelly-Belly proof moest worden ingedeeld. Ze was in staat om bovenop de tv te springen en dan met uitstaande nageltjes langs het beeldscherm weer naar beneden te glijden. Ook sprong ze boven op de kamerdeur (ongelooflijk) die dan gevaarlijk heen en weer zwaaide, je moest maar weer afwachten hoe dat zou aflopen. Als ze boven op de nok van het dak liep hield ik altijd mijn hart vast. Cd’s uit de kast wippen kon ze ook uitstekend. In een gemetselde muur in de tuin staat haar handtekening, het cement was nog niet droog of mevrouw sprong er al op. En vooral geen bloemen en planten in huis, alles vrat ze op.
Maar ze was tot dan toe de lieveling van mijn leven. Ze kwam elke avond onder de dekens en ging altijd zo liggen dat we neusje aan neusje lagen, haar snorharen kriebelend in mijn gezicht.
Ze was inmiddels 14 jaar en leek nog jaren voor de boeg te hebben. Totdat ik haar enigszins zag waggelen, toen wist ik gelijk: dit is het einde. We gingen naar de dierenarts en ze bleek een acute nierinsufficientie te hebben. We hebben natuurlijk nog van alles laten doen zoals elke dag spoelen, hoewel we wisten dat het allemaal geen enkele zin meer had. Op een zaterdagmorgen hebben we haar met ontzettend veel verdriet laten inslapen. Tijd om om haar te rouwen heb ik niet gehad, drie dagen later overleed mijn moeder.
Nu hebben we Lieffie-Pieffie en Lucy-Pucy.
Anita
2 opmerkingen:
Ik wist dat een hond een baas heeft en een kat personeel, maar met twee woorden spreken tegen een kat had ik nog nooit gehoord.
Hebben jullie nog steeds haar handtekening in de tuinmuur staan ? :-) Zo heeft ze gezorgd dat jullie nog vaak aan haar terug zullen denken ;-)
Een reactie posten