Wilde tuin, wijn en probleempjes...

Mevrouw Katblad ging op bezoek bij onze bioloog Hans en zijn haarfabrieken, om de situatie aldaar eens nader te bestuderen.
Zij werd allerhartelijkst ontvangen bij de voordeur, maar eenmaal binnen bleek Poema zich uit de voeten gemaakt te hebben; hij houdt niet zo van bezoek, werd gezegd.
Wel, de dames bleven gelukkig wel, al wilden zij niet direct op de foto. Gelukkig had Hans een flesje wijn koud staan voor mevrouw Katblad, zodat hij haar makkelijk kon overhalen nog even geduldig te wachten tot de dames gereed waren voor een paar kiekjes. Op bovenstaande foto ziet u Cees (spreek uit: Sees). Zij is vernoemd naar de beroemde (en oud-)burgemeester van Leiden, Cees Goekoop. Het is maar dat u dat weet.

Omdat er naast de wijn (en het bier) ook nog lekkere hapjes op tafel stonden, bleef Lapje graag een beetje in de buurt. Het duurde wel even voordat zij zich door mevrouw Katblad liet aaien, maar dat vinden wij alleen maar normaal. De spijkerbroek van mevrouw was natuurlijk erg boeiend voor deze meid vanwege de geuren afkomstig van onze redactiemedewerkers, maar ook dat spreekt vanzelf. En dus liet mevr. K het uitgebreide gesnuffel maar toe, al wist zij dat zij daar thuis weer problemen mee zou krijgen. Maar goed, wat moet gebeuren, moet gedaan.

Nog een glaasje wijn, mevrouw Katblad? Nou graag, Hans!

Toen het ijs eenmaal gebroken was en de spijkerbroek volledig geinspecteerd, liet Lapje ons graag haar gebied zien, en wilde daarbij ook best wel po(e)seren. Ja, ze heeft een lekker bekkie, niet? Dat kinnetje!

Het tranende oogje is overigens chronisch, dus geen ongevraagde adviezen a.u.b.

De tuin is voor Lapje erg belangrijk want ze zit daar graag. Haar favoriete plekjes zijn allemaal wat hogerop, maar ook dat is niet meer dan vanzelfsprekend. Echte poezenliefhebbers weten dat.
Ja, Hans houdt van een wilde, natuurlijke tuin, en Lapje is het daar helemaal mee eens. Alleen het kasje wat er staat (wij zagen o.a. tomaatjes en diverse groentetjes) vindt Lapje minder interessant. Want daar heb je als poes natuurlijk helemaal niks aan. Nee, zij zou liever een kippenhokje hebben, maar dat vindt Hans teveel gedoe, denken wij. Maar misschien hebben wij het ook wel mis, dat zou zo maar kunnen. Het zal u niet ontgaan zijn dat mevrouw Katblad graag fantaseert...

Nou. Nog één fotootje dan, en dan is het genoeg, vond Lapje. Nee, zij wilde niet meer elders po(e)seren want ze lag net zo lekker. We hadden de tuin nu toch wel gezien? Nou dan!

Ja, mevrouw Katblad stond daar tussen allerlei struiken met kruisbessen en andere bessen. Hans maakt daar heel lekkere dingen van en stopt dat vervolgens in potjes. Zo kreeg mevrouw Katblad al diverse producten uit eigen keuken toegestopt. Heerlijk!
Maar waar was Ceesje nou toch gebleven?

Ah! Cees blijft liever wat dichter bij huis. Dat komt doordat ze wat in de war is en dus bang dat ze de weg terug anders niet meer zal kunnen vinden.
Nu vond mevrouw Katblad eigenlijk ook wel dat de tuin van Hans en zijn haarfabrieken niet zonder gevaren is. Zo is er een vijvertje, helemaal verscholen onder het groen, en mevrouw Katblad was daar dus bijna ingestapt; nog een halve zool naar voren en het was misgegaan.... De waarschuwing kwam net op tijd!

Ceesje ging dus maar al te graag weer mee naar binnen. Ja, zij heeft wat probleempjes, deze oude dame. Zij vergeet af en toe dat het de bedoeling is dat poezen het op de kattenbak doen, en kiest dan voor het mensentoilet. Op zich niet zo'n vreselijke ramp omdat tegels ook makkelijk schoon te maken zijn, maar toch...

Hans ging dus afgelopen week met haar naar de dierenarts, en wat hij vermoedde zou wel eens waar kunnen zijn: Ceesje lijdt hoogst waarschijnlijk aan een beginnende dementie, denkt de dierenarts. Geen wonder dus dat zij niet meer ver van de keukendeur komt en de kattenbak niet meer ziet staan....
De dierenarts heeft wat pilletjes meegegeven die wat verbetering moeten bewerkstelligen. En inderdaad, de laatste berichten zijn erg gunstig; de pilletjes lijken te helpen! Wel, wij hopen uiteraard dat het ziekteproces zo mogelijk een halt toe kan worden geroepen en wij rekenen erop dat Hans ons op de hoogte houdt!
Tenslotte bedanken wij Hans voor zijn gastvrijheid; de wijn was heerlijk en de hapjes idem!

Spif, Star, Mido en Maddy.

Toen ik zaterdagochtend Loesje en Lotje wegbracht (ze heten nu Toetie en Lady), kreeg ik bij het asiel gelijk dit clubje mee naar huis.

Ze zijn ongeveer 7 weken oud en wederom gedumpt. Ze zijn bij elkaar gevonden en komen dus waarschijnlijk uit één nestje. Het zijn twee rooitjes (met een klein beetje wit) en twee cypertjes. Van allebei een hijtje en een zijtje. Omdat ze wat prutoogjes hebben, zitten ze voorlopig even apart op de kattenkamer. Na behandeling met kamillethee en oogzalf zien de oogjes er gelukkig alweer veel beter uit.

Ik denk dat ze over een paar dagen lekker naar beneden kunnen. Ze blijven in ieder geval weer twee weekjes bij mij logeren, voordat ze geplaatst mogen worden.
Groetjes,
Wilma

Boezelzus ook al twee jaar inmiddels !

Hallo Annemarie en Boezelbroer,

Elke dag geniet ik weer van jullie verhalen. Ik krijg ze via de feeds elke dag in mijn postvak en zo hoef ik niets te missen.
Vandaag druk bezig geweest met foto's maken van de poezels en Skyler wil graag dat je de foto's aan haar Boezelbroer laat zien. Het is een echte dame geworden!

Groetjes Sandra en Skyler

Gedumpt.

Bericht van 'Wilma's opvang':
Woensdagmiddag werd ik gebeld door iemand van het dierenasiel. Er waren zojuist twee gedumpte poesjes binnen gebracht door de dierenambulance. Ze zijn ongeveer een week of 8 á 9 jong, maar men wil graag dat ze nog voor twee weken de opvang in gaan.

De komende twee weken heb ik dus twee logeetjes. Ze zijn niet bang voor mensen, dus ze zijn duidelijk in een huis opgegroeid. Ik ben bang dat ze het slachtoffer zijn geworden van de komende vakantietijd. Loesje is het rooie en Lotje is het witte poesje.

Twee Houdini's ?

Ik heb een nieuwtje voor het katblad. Omdat het niet echt lekker slapen is in een bed met 2 mensen en 5 katten doen wij sinds kort de slaapkamerdeur dicht als wij naar bed gaan. Dit tot ongenoegen van de haarfabrieken, maar die moeten er maar aan wennen. Er zijn genoeg lekkere ligplekjes in huis en ze kunnen ook naar buiten als ze dat willen.
Toch lagen er 's nachts ineens weer katten op ons bed en de deur stond op een kier. Zeker niet goed dicht gedaan, dacht ik. De katten verwijderd en de deur weer dicht, nu stevig in het slot. Even later hoor ik wat aan de deur, ik kijk en: zie de klink bewegen! Rare gewaarwording als het hij-mens gewoon naast je in bed ligt en er verder geen mensen in huis zijn. En dan gaat de deur open en komen de katten weer naar binnen. Als ik ga kijken zit Lotje op de balustrade langs de trap, die vlak naast de deurklink is. Ze kijkt me triomfantelijk aan en glipt ook naar binnen.

Voor die nacht heb ik het maar zo gelaten, een beloning voor slimheid was wel op zijn plaats. Maar voortaan doe ik dus de deur op slot met de sleutel als we naar bed gaan. Ik zag afgelopen nacht de klink nog regelmatig op en neer gaan, maar dat zal wel overgaan als het niet meer werkt.

Caja is trouwens ook niet voor de poes. Toen Igor nog niet naar buiten mocht 's nachts deed ik het kattenluikje in de kamer op slot en de kamerdeur dicht. Caja, die ook in de kamer was, moest en zou er uit. Ze heeft net zo lang tegen het kattenluik getimmerd tot het bewegende gedeelte voorbij het slotje aan de buitenkant schoot. En toen kon ze naar buiten. Dit heeft ze een paar nachten herhaald. Toen ik het zat was telkens naar beneden te gaan om het luik weer dicht te doen heb ik de poef, die best groot is, voor het gesloten luikje geschoven. Piepkleine Caja, die net 3 kilo weegt, heeft het voor elkaar gekregen de poef weg te duwen en het luikje weer te openen.

Toen heb ik de moed maar opgegeven en Caja 's nachts buiten de kamer gehouden tot Igor ook dag en nacht naar buiten mocht. Eigenlijk wist ik allang wie er de baas was in huis, dat is nu dus weer bevestigd.

Ingezonden door Ina

Dit nieuwtje is een tijdje bij mevrouw Katblad 'op de plank' blijven liggen, dus de redactie weet niet of het de huidige stand van zaken bij Iwan thuis nog goed weergeeft...

Eindelijk meer over Snork...

Snork:
In december 2009 stond ik al eens in de bijlage van het Leidsch Katblad. Mijn vrouwtje vindt dat de Boez en ik op elkaar lijken. Ik wil nu wel wat over mijzelf vertellen. Mijn vrouwtje vertelt dit verhaal tot vervelens aan toe. Ik citeer:"Ik roep al jaren dat ik een kat wil. En dan het liefste een jongetje, die zwart is, en die Snork gaat heten."
Nou sorry hoor, ben ik zwart? Het enige waar ik aan voldoe is dat ik een jongetje ben. En nu Snork heet, maar dat heeft zij er van gemaakt. Ik kom uit het asiel in Hoofddorp. Waar ik daarvoor vandaan kom, dat ga, kan, wil, zal ik niet vertellen.
Het was op een zaterdagmiddag in juni 2007. Ik zat dus in een kooitje in dat asiel. Dat was echt niet leuk hoor. Ze hadden me in Lisserbroek gevonden, in de Azolastraat. Maar omdat ik een jongetje ben, vonden ze dat ik Azolo moest heten, echt zo stom.

Afijn, opeens komen er mensen binnen en de mevrouw van het asiel doet mijn deurtje open, ik wilde er natuurlijk meteen uit, mee, weg, naar buiten. Er waren 2 mevrouwen bij, waarvan één mij ging aaien. Ik ga mee, had ik besloten. Toen zegt ze dat ze niet kon kiezen. Kiezen? Waaruit? Ik, lief zwart-wit poezebeest, waarom kiezen? Blijkt dat er nog een deurtje was opengemaakt, daar zat dat zwarte geval in. Ook een jongetje, en zwart. Hij heette Doesel. O jee, straks ging die mee en ging hij Snork heten (maar dat van die naam wist ik natuurlijk nog niet). De mevrouw van het asiel zei dat ze ze natuurlijk ook alletwee kon nemen. Huh, alletwee, ik ben in mijn eentje al zo onwijs leuk.

Maar nee, ze vond ons alletwee heel erg lief met een hoog aaibaarheidsgehalte en omdat ze toch de hele dag weg is, besloot ze dat hij en ik, behalve haar, ook elkaar gezelschap mochten gaan houden.
Een paar dagen later kwam ze ons halen, we moesten allebei in zo'n stom kooitje in een wielhuis. Ik heb lekker de hele weg zitten gillen. Daarna werden we ergens naar binnengebracht, en dat is ons huis geworden. Ik ging Snork heten en Doesel werd Doezel.

Volgende keer zal Doezel wat komen vertellen.

Mispoes !

Zoals jullie misschien nog wel weten kwam poes Minous op zondag 30 mei jongstleden bij mij via het dierenasiel. Zij was langs de weg achtergelaten met het verzoek om goed voor haar te zorgen.
Dat heb ik dan ook vier en een halve week lang gedaan. In de eerste week ben ik ook nog even met haar naar de dierenarts geweest om te kijken of alles in orde was met haar en die bevestigde dat ze zo'n 6 tot 8 weken zwanger was en dat ze verder goed gezond was.

Inmiddels verstreek de termijn dat Minous zou gaan bevallen (een kattenzwangerschap duurt ongeveer 62 dagen). Het begon me zo langzamerhand wat erg lang te duren en daarom ben ik van de week toch maar weer even met haar naar de dierenarts gegaan. Ook zij begon te twijfelen en dus is er een röntgenfoto gemaakt. En wat schetste onze verbazing? Minous bleek helemaal niet zwanger te zijn! Ze heeft gewoon overgewicht!

Dat ze de uiterlijke kenmerken had van een zwangere poes komt hoogstwaarschijnlijk doordat ze ooit wel een nestje heeft gehad en doordat ze waarschijnlijk ook al gesteriliseerd is, want anders kan ze niet zo dik worden. Ik heb dus helaas een aantal mensen teleur moeten stellen die zich al verheugd hadden op nieuwe huisgenootjes. Zij zullen hun geduld nog even op de proef moeten stellen totdat ik weer nieuwe opvang krijg.
En poes Minous heb ik weer teruggebracht naar het asiel. Zij gaat op dieet en mag op zoek naar een nieuw mandje. Ik twijfel er niet aan dat ze die snel zal krijgen, want het is een heerlijk moppie!

Groetjes,
Wilma