Mensengejammer

Oud en Nieuw met Lapje, 20 uur.
Tot de bevolkingsgroep waar ik voor de helft, van vaders kant, toe behoor, heeft Tacitus al geschreven: Frisia non cantat, de Friezen zingen niet (de Vlaamse kant is van mijn moeder, mijn grootouders van moeders kant kwamen uit Yeper).
Lapje lag lekker voor de kachel en stoorde zich in het geheel niet aan het geknal dat er al is in mijn straatje voor de kleine kinderen die nu naar bed gaan. Alleen bij heel harde knallen heft ze even haar hoofd op. Je ziet haar denken, ach. . . . .het zal wel. En stopt haar kopje nog bijna dieper de kachel in..
Maar om de tijd te doden terwijl ik op de visite wacht, luister ik naar de top 2000. Heerlijk, ben ik verzot op, maar ik zet het wel even uit bij minder leuke nummers. Om het gezellig te houden. Zojuist kwam een van lievelingsnummers voorbij. Het Dorp van Wim Sonneveld. Ik schalde het luid mee.
Maar, ik zing zo vals als een kraai, en dat is zachtjes uitgedrukt. Een vriend van me die klassiek musicus is, zei ooit over mij: ’Hans is de enige in mijn vrienden- en kennissenkring die in zijn eentje tweestemmig kan zingen’.
Het meebrullen werd Lapje te erg. Ze keek me aan met een verontwaardigde blik en vertrok naar de keuken – nog net niet naar buiten! - , waar ze buiten het gehoor van mijn zang was. Ze stond al voor het kattenluik en leek het me beter mijn gezang te staken. Toen het nummer afgelopen was kwam ze weer terug om voor de kachel te liggen. . . . . .