Dit verhaal begint maandagavond. Rond
twaalf uur in het donker op het plein. Heel zielig kattengemiauw.
Waar komt dat vandaan? Na even rondkijken is de kat gelokaliseerd. Op
een dakkapel van een van de buurhuizen. Gelukkig niet een kat van
ons, maar wel heel zielig.
Vertrouwend op de klimvaardigheden van de
kat zijn we naar binnen gegaan en gaan slapen.
De volgende ochtend zit de kat er
echter nog steeds. Alleen is hij/zij hoger geklommen en zit nu op de
nok van het dak! Tijd voor actie!
Eerst geprobeerd de kat naar beneden te
praten. Bij onze katten heb ik dat vaker gedaan. Na een uurtje
bovenop een ladder in een boom, kreeg ik ze meestal wel zover dat ze
ver genoeg naar beneden kwamen om ze te kunnen pakken. Dus vol goede
moed, ik op een ladder aan de gang. Het is me gelukt om hem 1 meter
omlaag te laten komen. Tot de bovenrand van het vlizoraam. Veel
gemiauw en een grote plas later (ja, op een gegeven moment krijg je
hoge nood), ging hij weer naar de nok van het dak. Hij vond het veel
te eng om naar beneden te komen!
Daarna de dierenambulance gebeld. Daar
kregen we te horen dat katten vanzelf wel naar beneden komen zodra ze
honger en dorst krijgen. Nou deze kat liet duidelijk weten dat hij
dat veel te eng vond en dat daar weinig kans op bestond. Toch maar
eens kijken of de brandweer kon komen. Bart heeft 0900-TUIG gebeld en
kreeg daar te horen dat het protocol was dat de brandweer pas na 24
uur in actie komt. Beter, alleen dan zouden ze pas woensdag ochtend
komen omdat de 24 uur midden in de nacht afliep. Nog maar eens
geprobeerd de kat naar beneden te praten, geen succes.
Gelukkig ging dinsdagmiddag de zon een
beetje schijnen. De kat was op de schoorsteen geklommen en daar
tussen de pijpen in slaap gevallen.
Toen de schemer in begon te vallen
begon de kat wel onrustig te worden. Nog een nacht in de kou en het
donker op het dak zag hij duidelijk niet zitten. Op de nokken van de
daken liep hij heen en weer. Maar de lange schuine daken durfde hij
niet af. Ondertussen kwamen de mensen die in de huizen woonden thuis
van het werk en begonnen hevig tegen elkaar te klagen, dat die kat
nog steeds op het dak zat en hoe erg het wel niet was dat ze dan weer
de hele nacht een mauwende kat op het dak zouden hebben....
Maar van een van de buren kregen wij te
horen dat hij er gisteren om half vijf ook al op zat. De 24 uur was
om! Meteen de brandweer gebeld, ze zouden op de meldkamer even kijken
of het mogelijk was om langs te komen en terugbellen. Heel snel
kregen we het verlossende telefoontje. Ze hadden nog een andere klus
en zouden op de terugweg langskomen! Bart is op de uitkijk gaan staan
voor de brandweer, terwijl ik de kat heb uitgelegd wat er ging
gebeuren. We hebben de ervaring dat dat wel helpt. Een kat die in
paniek voor de brandweer wegvlucht is ook niet de bedoeling.
Niet lang daarna is de brandweer
gearriveerd. Ze konden niets garanderen, als de kat over de nok zou
weglopen, konden ze hem niet achterna. Dat wisten we wel en we waren
al lang blij dat ze het wilden proberen! Dus een brandweerman werd
met de ladder omhoog gebracht. Heel voorzichtig en beheerst. De kat
begon toch weg te lopen en ging de veilige schoorsteen op. Met het
gevaar dat de kat er aan de andere kant zou afspringen, is de
brandweer toch verder gegaan. De brandweerman begon zacht tegen de
kat te praten en de kat ging kopjes tegen de schoorsteenpijpen te
geven. Nog ietsje dichterbij en de veiligheidsbalk van de kuip op de
ladder omhoog. Nu kon de brandweerman verder vooroverbuigen. Het was
al donker en moeilijk te zien, maar opeens hoorden we de kat luid
mauwen en had de brandweerman hem in zijn nekvel. Veilig!
Spinnend liet de kat zich naar beneden
vervoeren en Bart kon hem daar overnemen. Na de brandweermannen te
hebben bedankt, hebben we de kat even mee naar binnen genomen om te
zien of alles goed met hem was. Voor eten en drinken had hij niet
zoveel belangstelling. Hij wilde het liefst terug naar zijn mens. We
kennen de kat wel, hij komt wel vaker langs in onze tuin, alleen
weten we niet van wie hij is. Erop vertrouwend dat hij zelf naar huis
kon hebben we hem weer in de tuin gezet. In ieder geval is hij weer
met zijn pootjes op de grond. Ik hoop dat hij weer fijn bij zijn mens
is gekomen.
Nathalie
3 opmerkingen:
Je zou denken dat deze kat studeert voor zwarte piet, alleen heeft hij daarvoor wel de verkeerde kleur.
weer een schitterend verhaal over onze soort, Nathalie, daar houd ik van!
Wow, wat een spannend verhaal! En toch goed dat de brandweer daarvoor kan en wil komen.
Trouwens, als de brandweer pas na 24 uur mag helpen, is dat misschien iets om in ons achterhoofd te houden bij een volgende keer (eerst even een berekeningetje maken voor dat je belt). Niet dat je natuurlijk al na enkele uren hoeft te bellen, natuurlijk....de meeste katten zullen inderdaad wel zelf naar beneden komen.
Een reactie posten