Interview met Wilma, deel 1

Toen Wilma in het voorjaar van 2006 haarfabriek Boy (toen 5 jaar oud) ging ophalen bij het dierenasiel in Hilversum om hem een mandje bij haar thuis aan te bieden, werd haar gevraagd of zij er niets voor voelde om mee te helpen bij het socialiseren van kittens uit dit asiel. Wilma hoefde niet lang na te denken maar zei direct “Ja” op dit verzoek, kreeg een bench mee, kittenvoer, een kattenbak en grit.

Nog geen maand later was het zover: er was een moederpoes met 3 kittens van ongeveer 4 weken oud op straat gevonden en ze werden naar “Wilma’s Opvang” gebracht.

In haar huis had Wilma ondertussen al een kamer leeggehaald en helemaal opnieuw speciaal ingericht voor de opvang van de arme sloebertjes, dus ze was er wat dat betreft helemaal klaar voor. Erg veel ervaring met het opvoeden van kittens had ze nog niet, maar ze kreeg uiteraard instructies en de rest zou dan vanzelf wel komen.

Dit eerste nest was een makkie, vertelde Wilma ons. De kits waren al wat groter, de moeder was gelukkig niet wild maar een erg lief beest en ze verzorgde haar kits goed.

Na dit nest volgden er (tot nu toe) nog 23 gevallen waarvoor Wilma door het asiel werd ingeschakeld. Omdat ze ondertussen in die 6 jaar heel veel ervaring heeft opgedaan met het begeleiden van de kattenmoeders en hun kits en zich goed heeft verdiept in gedragsproblemen en medische zaken, krijgt Wilma tegenwoordig steeds vaker de wat meer ingewikkelde gevallen toegewezen.

Wilma heeft sinds het begin van haar opvang-activiteiten een fotoboek bijgehouden waarin ze al haar belevenissen en ervaringen met de diverse kits en hun moeders heeft opgeschreven.

Wij vroegen haar naar de “speciale gevallen” die haar het meest zijn bijgebleven, en het eerste wat haar te binnen schoot waren de 4 kits van een week oud die, toen ze 7 weken waren, FIP bleken te hebben. Eerst werd de moeder ziek; ze had het Corona-virus. Toen viel het Wilma ook op dat de kittens ongelijk opgroeiden; ze liet ze onderzoeken en de dierenarts kwam met het bericht dat ze allemaal FIP (mutatie van het Corona-virus) hadden en in moesten slapen omdat dat virus niet te bestrijden is en de kits dus sowieso zouden gaan sterven…

Heel bijzonder waren ook Frutseltje en Scruffie, de twee één-oogige vondelingetjes.

Frutsel

Broertje Scruffie overleed helaas de volgende dag, daarvoor kwam de hulp te laat. Maar met zusje Frutseltje gaat het heel goed. Zij is geadopteerd door haar redster.

Dan waren er natuurlijk de Heidepoesjes, een door een slecht mens achtergelaten nestje kittens op de Hilversumse hei, dat nog net op tijd gevonden werd door een blafbeest. Jawel, we hebben het hier over het nest van o.a. Igor en Gizmo, zij zaten ook in dat mandje maar huppelen nu vrolijk en gezond in de Katbladbuurt rond nadat ze eerst werden opgevangen en verzorgd/gesocialiseerd door Wilma.

Mike

Mike was ook heel bijzonder omdat hij zo’n enorme knuffel was.Wilma kan zich haar vorige "pleegkind” nog goed herinneren, niet persé omdat Mikey de laatste was maar omdat hij voortdurend bloedneuzen had.

Dan is er nog het bijzondere verhaal van Minous; zij leek zwanger, toen schijnzwanger, bleek toen toch echt zwanger te zijn.

En Moesje, ze was erg dik en leek heel veel kittens te gaan krijgen. En daarna ging er van alles mis. Het is een lang verhaal met rare, onverwachte wendingen en Wilma beloofde ons dat nog eens voor ons op te schrijven.

Hoort Wilma nog wel eens wat van haar opvangkittens nadat die zijn geplaatst?

Nou, eigenlijk niet. Igor, Gizmo en natuurlijk de Boez zijn uitzonderingen, maar Wilma neemt liever afscheid van de kits als ze vertrekken. Kort geleden nog hoorde ze hoe één van haar pleegkits was verongelukt; vreselijk om zo’n bericht te krijgen! Bovendien zijn er ondertussen zoveel kits bij haar in huis geweest, je kunt die niet allemaal blijven volgen… (mevrouw Katblad rekent even snel uit: 23 x ???, nee, inderdaad, dat is een onmogelijke zaak).

Krijgt Wilma nog iets van een vergoeding voor het socialiseren van de kittens?

Nee, tuurlijk niet! Wel bijvoorbeeld het speciale voer dat zwangere kattenmoeders nodig hebben gaat op rekening van het asiel, en de bezoeken aan de dierenarts uiteraard. Verder is het asiel zelf ook weer afhankelijk van giften (bijvoorbeeld door leveranciers geschonken kattenvoer) en Wilma koopt liever een wat breder assortiment brokjes en blikjes, opdat de poesjes leren om verschillende soorten voer te eten zodat de toekomstige verzorgers niet met haarfabriekjes met eetproblemen krijgen te doen. Ook koopt zij liever zelf het kattengrit (van het soort dat haar het beste bevalt en bovendien het meest veilige is voor kittens), en de speeltjes, dekentjes, mandjes en allerlei andere luxe zaken die nodig zijn schaft zij ook zelf aan.

Toen Wilma pas begonnen was met de opvang van kittens, kreeg zij een bench mee van het asiel, maar zodra de kleintjes geplaatst waren moest die bench gelijk weer worden teruggebracht. En daar Wilma lijdt aan spierreuma, werd dat heen en weer gesjouw te zwaar voor haar. Daarom heeft zij tenslotte zelf een bench gekocht die gewoon bij haar thuis kan blijven staan.

Gaat Wilma eigenlijk nog wel eens met vakantie?

Nee! Maar niet alleen vanwege de opvang van de kittens, hoor! Ook is het voor haar erg moeilijk om een oppas te regelen voor haar eigen katten. Bovendien is ze nog eens een keer 2 weken weggeweest en miste haar haarfabrieken toen dusdanig heftig dat ze besloot om dat maar niet meer te doen…. Wel gaat ze af en toe een dagje weg, gewoon om er even uit te zijn.

Nog even terug naar de opvang van kittens: wat doe je zo allemaal als ze bij jou zijn gebracht?

De eerste weken krijgen moederpoes en haar kits onder hun gewone dekens waarop ze liggen ook een paar elektrische warmtedekentjes. Wilma heeft door ervaring geleerd dat ze dat als erg prettig ervaren.

De eerste tijd verzorgt de moeder meestal zelfstandig haar kits. Wel moeten ze goed in de gaten gehouden worden. Het komt namelijk vaak voor dat de oogjes gaan ontsteken ten gevolge van een verkoudheid, en dan moeten die worden schoongemaakt. Wilma doet dat met afgekoelde kamillethee. Is de verkoudheid hardnekkig dan moeten er druppels van de dierenarts aan te pas komen. Ook moet natuurlijk vastgesteld worden of die verkoudheid toevallig geen niesziekte blijkt te zijn. Het gaat hier immers om moeders die zwervende waren, en dus niet ingeënt tegen allerlei vervelende ziektes; je moet er rekening mee houden dat ze iets onder de leden kunnen hebben.

Ze vindt het altijd weer een feest om te zien hoe de kits de kittenkamer gaan verkennen en aan het spelen gaan. Ze heeft altijd heel veel verschillende soorten speeltjes voor de kleintjes en natuurlijk een ook een paar klimpalen.

Na 6 weken, als ze zelfstandig eten, gaan de kits in ploegjes (als het er veel zijn) met Wilma mee naar beneden, naar de huiskamer. Daar kunnen ze ook kennis maken met haar eigen katten.

(morgen het vervolg van dit interview over 'Wilma's opvang')

interview: Mevrouw Katblad

Vier weken oud

Maandagochtend lag het grut nog allemaal heel lief in de bench.

Woensdagochtend was de bench ineens leeg. Bleek Apie met de kleintjes naast de bench op het zeil te liggen. Ik dacht nog, misschien vindt Apie het wel te warm voor ze in de bench en heeft ze haar kits verkast.

Maar toen ik even bleef zitten kijken, zag ik dat de kittens regelmatig zelf in en uit de bench klauterden.Ze waren dus zelf inmiddels op ontdekkingstocht gegaan.

Het is duidelijk te merken aan Apie dat dit nogal wat spanning voor haar met zich mee brengt. Ze wordt snel zenuwachtig en roept haar kits regelmatig bij zich door het maken van geluidjes. Tegen mij begint ze sneller te blazen en zelfs af en toe te grommen en ze neemt dan een dreigende houding aan. Ik moet dus steeds meer afstand houden, helaas.

Hopelijk leert Apie haar kits snel om zelfstandig te eten en zindelijk te zijn, want dan zit haar opvoedkundige taak er op. Ze zal dan teruggaan naar het asiel, waar ze zal worden gesteriliseerd. Als ze daarvan is opgeknapt zal ze lekker weer terug mogen naar haar vertrouwde (en voor haar veilige) tuin.

Daarna is het mijn taak om de kleintjes te leren dat ik niet zo eng ben als hun moeder hun wil laten geloven.

Wilma

Nog meer arme sloebers in het asiel...

Het LKB gaat tijdens de zolderverkoop geld ophalen voor de o.a. de adoptie van een kattenhok in dierenasiel Stevenshage.

Waarom kan het asiel elke extra bijdrage altijd goed gebruiken? Het asiel vangt per jaar ongeveer 600 katten (en 400 honden) op, daarnaast natuurlijk nog konijnen, cavia's en vogels. Subsidies en inkomsten uit pension en plaatsingsgelden zijn lang niet voldoende om alle kosten te dekken, dus donateurs, eenmalige giften, adopties van hokken en de jaarlijkse collecte zijn altijd hard nodig!

Zeker omdat er ook vaak dieren binnenkomen die extra zorg nodig hebben of voor wie extra dierenartskosten worden gemaakt. Zoals Tran hiernaast... Hij ziet er van voren misschien vervaarlijk uit, en er lijkt ogenschijnlijk niet veel mis met hem.

Maar zie je hem van de zijkant, dan valt op hoe akelig mager hij is en op zijn rug is hij vreselijk kaal. Ondanks dat hij nu al een tijdje goed te eten krijgt, komt hij helemaal niet aan. Hij zal een bloedonderzoek nodig hebben om uit te zoeken wat er mis is met hem. En dan afhankelijk van de uitslag waarschijnlijk medicijnen en/of een dieet.

De foto bovenaan dit stukje laat Guido zien. Ook hij was vreselijk mager bij binnenkomst, maar gelukkig voor hem komt hij wel aan nu hij van de straat is gehaald. Hij was dus duidelijk vermagerd door zijn zwerversbestaan en niet door een onderliggende ziekte.

Hier nog een foto van onze 'ster' van vorige week, Viejo. Omdat ze zo superzielig kan kijken, ook na haar ooglidcorrectie (daarvoor was het natuurlijk helemaal een drama). Viejo heeft trouwens geboft, want zij is deze week geadopteerd door een mevrouw die speciaal oude katten nog een paar mooie laatste jaren wil bieden. 

Verder komt het ook regelmatig voor dat er een kat met suikerziekte in het asiel zit. Deze katten zitten er meestal een flinke tijd, omdat het wat lastiger is een nieuw huis voor ze te vinden. Tijdens hun verblijf in het asiel worden ze twee keer per dag 'gespoten' met insuline. Dit kan natuurlijk niet alleen tijdens kantoortijden, dus het betekent dat een asielmedewerker 's avonds, wanneer het asiel allang gesloten is, nog even langskomt om deze kat eten te geven en te spuiten.

Eén van deze katten was Red, die inmiddels al een paar maanden een eigen huisje heeft. (Deze foto heb ik 'geleend' van de facebook-pagina van dierentehuis Stevenshage )

Tot zover de arme-sloebers-special... 

Komt allen naar de zolderverkoop ten bate van het asiel en de zwerfkittenopvang (hierover volgt nog een bijlage door mevrouw Katblad).

Katja

Nepetagenot

HANDGEMAAKTE

KATTENKRUIDKUSSENTJES

3 JUNI TE KOOP OP ONZE ZOLDERVERKOOP

Gevuld met YEOWWW! biologisch kattenkruid (nepeta cataria)

(modellen: Mimi en Jip)

Arme sloebers in het asiel

Misschien herinneren onze lezers zich nog Miepie, de 11-jarige kater die in asiel Stevenshage terecht kwam toen zijn mens in het verzorgingshuis was overleden. Miepie had een heel slecht gebit waaraan hij geopereerd moest worden, maar moest eerst voldoende aansterken om deze operatie te ondergaan. Op het laatste moment werd zijn operatie voor de zekerheid uitgesteld, omdat er op dat moment wat katten last van niesziekte hadden. Maar voordat er een nieuwe afspraak met de dierenarts gepland was, kwam er iemand die Miepie graag een leuke oude dag wilde bieden. Miepie mocht alvast mee met zijn nieuwe mens en zal binnenkort nog op kosten van het asiel aan zijn gebit geholpen worden.
Rond de tijd dat Miepie in het asiel belandde, ontstond er het idee bij wat lezers van het Katblad om het asiel wat geld te doneren als bijdrage in de kosten van Miepies operatie. Uiteindelijk heeft Mevrouw Katblad toen bedacht dat het handig was deze inzameling te combineren met die voor de kittenopvang tijdens het Katblad-feest op 3 juni. De inzameling wordt dan wel wat algemener voor de katten in het asiel (dus niet specifiek voor Miepie).

Om nog eens te laten zien waarom extra donaties bij het dierenasiel altijd heel welkom zijn, wil ik u hier een paar 'arme sloebers' tonen, die nog niet het geluk hebben gehad, zoals Miep, dat er iemand speciaal voor hen viel, ondanks hun hoge leeftijd, ziekte, handicap of andere 'beperking'.

Allereerst is daar Viejo, spreek uit Bjègo, wat Spaans schijnt te zijn voor 'oud' (en voor dement en
stokdoof volgens de asielmedewerksters, die overigens heel liefdevol over haar vertellen).

Viejo is geschat op minstens 13 jaar, maar is waarschijnlijk ouder, ze komt net zo oud en breekbaar over als redactiekat mevrouw Troy.   Toen ze net in het asiel zat heeft ze een operatie gehad aan haar oogleden, die naar binnen gekruld waren, waar ze erg veel last van had. Inmiddels zijn haar oogleden weer helemaal hersteld. Het is een schat van een poesje, zou liefst de hele dag op schoot zitten en gekroeld worden.

Dan is daar Pimpy, hij hoort bij Hicky. Deze twee katers van zeven jaar oud zijn in het asiel beland omdat hun mens geen tijd meer voor hen had. Pimpy had een niet goed geheelde breuk aan zijn rechtervoorpoot en na korte tijd bleek dat de poot niet meer te redden was. Daarom heeft hij net een pootamputatie ondergaan. Hij moet het nog rustig aan doen, maar als alles goed gaat loopt hij binnenkort weer als een kievit (nou ja, één met drie poten dan).

Voorlopig ziet hij er nog erg zielig uit, met zijn 'lampenkapje'. Het is de bedoeling dat de jongens samen een nieuw huis vinden, want ze zijn erg aan elkaar gehecht.

En hier hebben we Esla, een verlegen schildpadpoesje van elf jaar oud. Afgestaan omdat haar mens niet meer voor haar kon zorgen. Drie jaar geleden zat ze ook al eens in het asiel, toen ze gevonden was als zwervertje. Esla krijgt een speciaal dieet omdat ze allemaal wondjes onder haar kinnetje heeft, door een overgevoeligheid of allergie voor 'gewoon' voer. Het lijkt erop dat Esla vrouwen leuker vindt dan mannen en daarom trekt ze het liefst in bij een vrouw die alleen woont.

Volgende week nog meer arme sloebers in de bijlage...

Katja

Kittens van Apie alweer drie weken oud!

Weer lekker thuis...

Omdat ik zo nodig een lang weekend naar Terschelling wilde, heeft Rissa een paar dagen gelogeerd in het kattenpension van het asiel van Leiden. Echt leuk vond ze het niet, maar het leek mij de beste oplossing, omdat Rissa medicijnen en een speciaal dieet moet krijgen wegens een voedselallergie en nog wat vage aandoeningen waarvan de dierenarts nog aan het uitzoeken is wat er precies met haar aan de hand is. Bij het asiel werken kattenverzorgsters die Rissa goed in de gaten kunnen houden en er is snel een dierenarts bij de hand. Maar omdat Rissa alleen haar eigen voer mag eten moest ze wel in haar (dubbel zo grote) kenneltje blijven en mocht ze niet los bij de krabpalen en de buitenren. Niet dat ze dat gedurfd zou hebben, want Rissa houdt helemaal niet van andere katten, dus vond ze het wel prima om lekker hoog te zitten waar ze veilig was en niet lastig gevallen werd door langslopende 'pestkoppen'. Helaas was de camera niet mee naar het asiel, dus deze foto's laten alleen Rissa zien toen ze net weer thuis was.

In eerste instantie liep ze wat bangig het huis opnieuw te verkennen, maar na een paar minuten kwam ze al wat brokjes eten en even later lag ze languit op haar kussen naast me op de bank te genieten.

Katja

Ze groeien als kool!

Wilma

Verhuisd uit de krabton

Dinsdagochtend lagen de kittens alleen onder in de krabton. Apie lag in het bovenste holletje. Het was haar blijkbaar toch een beetje krapjes geworden.
Ik heb de kittens toen gelijk gewogen, het zijn lekkere zwaargewichten, dus dat gaat goed.
De beide zwart-witjes zijn zo te zien allebei katertjes.

  

Ik ben heel brutaal geweest en heb de kittens in de bench gelegd.

Toen ik 's middags thuis kwam lagen de kittens nog steeds in de bench en Apie zat in het holletje van de krabpaal. Dat gaf mij de gelegenheid om de krabton weg te halen, want tja, die had ik dus nog niet schoon kunnen maken na de bevalling!

Even later sprong Apie uit haar holletje, rende de kamer door en ging in het hoekje van de vensterbank liggen.

Toen heb ik haar maar alleen gelaten om haar wat tot rust te laten komen en te wennen aan de nieuwe situatie.

Vanmorgen lag ze in de bench haar kittens te zogen. Ik heb toen rustig de kattenbak kunnen uitscheppen en het voer en water ververst.

Zojuist lag ze weer op de vensterbank en kon ik mij dus weer even bezighouden met haar kittens. Ze lijkt mij te vertrouwen, want ze laat mij rustig mijn gang gaan, ook als de kittens af en toe wat blazen en piepen.

Beide jongetjes zijn nog beschikbaar, het meisje is al gereserveerd.

 

Wilma

De oogjes gaan open...

Wilma

Krap-ton?

Vandaag zijn ze alweer een week oud. Het wordt een beetje krap in de krabton.

Na deze foto kreeg ik een tik op mijn vingers van Apie. Ze vond duidelijk dat ik wat te dicht bij kwam.

Wilma