Grote veranderingen in het asiel

Zowel Joris als Maarten hebben inmiddels het asiel verlaten.
Joris is gaan samenwonen met een meneer (die trouwens, net als Het Katblad, ook een adoptiehok in het asiel sponsort).
Maarten woont bij een moeder en dochter, samen met een hondje en een andere kat, Kees, die zij een aantal jaar geleden uit het asiel adopteerden.

Ook Waggel (die trouwens een poes is en geen kater, zoals ik dacht toen ik het bericht gekoppeld aan deze link schreef), oud bewoonster van ons adoptiehok in de ziekenboeg, is eindelijk verhuisd naar haar nieuwe huis (zij bleef wat langer omdat ze eerst goed moest herstellen van het trekken van bijna haar hele gebitje). Haar nieuwe mensen stuurden een berichtje naar de facebook van Stevenshage.
Zo is maar weer eens bewezen dat ook de wat oudere en krakkemikkige katten heel goed terecht kunnen komen.

Deze drie katten boften alledrie dubbel: ze hebben niet alleen nu een fijn eigen huis, maar konden ook net op tijd het asiel verlaten vlak voor 'de grote verhuizing' naar de tijdelijke opvang:

Eén van de tijdelijke kattenhallen (met een adoptiehok van Het Leidsch Katblad)
is hier bijna gereed voor de verhuizing van de katten.
Inmiddels zijn alle katten nu 'overgeplaatst'.

Men is deze week eindelijk begonnen met het slopen van het grootste deel van het asiel (alleen de hondenkennels blijven staan). Op de plek van de centrale hal en alle kattenkamers en -hallen wordt het komende jaar een heel nieuw asiel gebouwd. Wie geïnteresseerd is in meer 'verbouwingsfoto's' (of tot nu toe verhuisfoto's en sloopfoto's) met maar eens wat rondkijken op de facebook van het asiel.

Katja

Daar komt Swiebertje

Twee weken geleden kreeg ik de vraag van een vriend van me of ik iemand wist die een zwerver, Swiebertje geheten, die bij zijn zoon Wim was komen aanlopen, wilde opvangen. Ik zei meteen: "Ik heb geen katten meer, dus hij mag bij mij komen". Vorige week is hij bij mij gebracht. Een veel te dikke kater van 10 jaar. Hij woonde bij Wim in een doos in het portiek. Wim had geprobeerd om hem in huis op te nemen, maar dat ging niet met zijn eigen katten. Met het oog op de komende winter heb ik over mijn hart gestreken en gezegd:"Laat hem maar bij mij komen".

Hij zit nu een week bij mij en hij blijkt een enorme uitdaging te zijn. Hij is al helemaal gewend en helemaal zindelijk. De eerste avond rook ik dat hij ergens gepoept had, maar ik kon niks vinden. Omdat hij de eerste nacht boven had gezeten, dacht ik: "Laat ik de lege katttenbak van vulling voorzien". Tot mijn grote verrassing lag zijn Grote Boodschap, met hoofdletters, in de lege kattenbak.

 

Hij is heel aanhankelijk als je hem zelf met rust laat, aan zijn lijf geen polonaise! Wil je hem optillen of even terugsturen naar binnen, begint ie te blazen, bijten en met zijn poten te slaan. Blijkbaar is hij in het verleden zwaar mishandeld.

Maar Swieb is inmiddels aardig ingeburgerd bij me. Ik heb in het begin van de week lopen vloeken:"Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald?". Maar de aanblik van een diep in slaap genietend katertje voor de kachel doet me wegsmelten. Na mijn verkeersongeluk moet ik zelf zeker een jaar revalideren. Swieber moet ook revalideren, maar dan geestelijk. Ik geef hem die kans, al zal ik veel geduld moeten tonen.

 

 

 

 

 

 

Over één ding hoef ik me geen zorgen te maken. Of eigenlijk juist wel. Hij heeft een ongebreidelde eetlust!

Hans

De verhuizing

Beste Mevr. Katblad,

Ik bevind me sinds enkele dagen al in een zeer depressieve stemming.
Ik snap het niet want onze vorige verhuizing greep me niet zo aan. Mijn mens zegt dat dat komt omdat we toen in dezelfde straat bleven. Het was zomer en we waren erg snel klaar met de verhuizing. Maar nu zitten we al weken in de bende. Dozen en steeds meer dozen. Er verdwijnen ineens meubels als ik even weg ben. Verkocht zegt mijn mens dan. We gaan fris en fruitig met nieuwe dingen in het nieuwe huis wonen. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik ben erg gehecht aan de spullen. Ook al mocht ik er niet op of in zitten en alleen maar naar kijken. Mijn eigen spullen gaan wel mee. Maar ja, dat is toch niet hetzelfde. Het wordt een kale boel hier en dat duurt nog tot half december. Aan wat er dan gaat gebeuren ....ik wil er niet aan denken. Ik verkeer dus veel buiten de deur. Maar het is koud en regent veel. Daar heb ik dus ook niks aan.

Ik was erg ontroerd door de adviezen nadat u mijn brief geplaatst had. En daar zit wel wat in allemaal. Mijn buurvrouw had een hond die ook veel lekkere happen kreeg. Die was 12 kilo te zwaar en best wel jong toen zij dit jaar ingeslapen moest worden. De blaffert en ik waren wel geen vrienden maar ik vond het wel een triest eind. Sinds die tijd krijg ik al die happen van de buurvrouw. Ik dacht er verder niet over na. U heeft mij de ogen geopend. Niet dat ik mezelf te dik vind ofzo. Maar ik ben wel veel dikker dan vorig jaar. Ik kan niet meer zo makkelijk over de schutting komen.
In het nieuwe huis hebben we geen schutting zegt mijn mens. Een heg, struiken en een hek. Dat klinkt ook wel leuk eigenlijk. Want om nou elke keer met mijn dikke buik over de schutting te schuren is ook niet je dat.

Ik heb dan ook besloten mijn verzet te staken en mee te gaan. Ik moet er niet aan denken om als een kat in de goot te eindigen. Dat heb ik al eens meegemaakt en dat was gewoon een rotleven. Mijn mens kan daar nog enorm kwaad over worden. Hoe iemand het flikt om zo'n lieverd als ik ben dat aan te doen. Ik heb het dus eigenlijk wel getroffen hier. Er woont hier maar 1 kat die bij haar geboren is. Het evenbeeld van uw Mevr. Troy. En ik ben altijd jaloers op die Janus.Want hij heeft niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Mijn mens maakt wel eens een grapje over haar verzameling gevonden voorwerpen. Maar dit vind ik zeer ongepast. Daar kunnen wij ook allemaal niks aan doen, hè.

Ik lig de laatste week veel in de hondenmand tussen de 2 Blafferts in. Dat is een nieuw probeersel van me. Ik vind er veel troost zo.

Ik kan u helaas nog geen foto sturen. Ik zie er droevig uit en mijn haar wil ook niet goed zitten. Zo kan ik me nattuurlijk niet vertonen als u me wilt voorstellen als uw razende reporter. Dat zou een verkeerd beeld van mij geven.
Ik ben van nature een zeer vrolijke en vriendelijke kat met een buitengewoon sociale inborst. Dat zou nu niet te zien zijn op een foto.
Alles hangt zogezegd. Als u begrijpt wat ik bedoel.

Het is droog. Ik ga maar weer eens buiten kijken of daar nog wel alles klopt.


Met vr.gr., Bram