Een dief in de nacht

De eerste dag van mijn ziekbed had ik medicijnen nodig, maar ik kon natuurlijk niet lopen. Dus had ik mevrouw Katblad gevraagd of zij de medicijnen voor me wilde ophalen. Behalve de medicijnen bracht zij ook een overheerlijk stuk bijzondere oude kaas mee. Ik heb er dagen mee gedaan, iedere dag wat fliebertjes (of brokjes beter gezegd, fliebertjes snijden van zo een brokkelkaas gaat niet). Ik had een keer de kaas vergeten op te ruimen, maar omdat bewegen nog erg moeilijk was liet ik het er maar bij. Mijn katten lusten toch geen kaas en zekere geen oude. Midden in de nacht werd ik echter wakker en ik dacht bij mezelf: “wat hoor ik toch een raar gerasp?”. Het bleek Ceesje te zijn, die opeens kaas wel lekker vond. Ze zat met smaak de kaas af te raspen. Helaas voor haar heb ik het afgepakt, een stukje bijgesneden en opgeruimd. Maar de volgende dagen heeft ze wel telkens een brokje gekregen.

Hans

Hoe dwarsboom je iemand?

Ik heb weer eens een paar weken plat gelegen met een zware jicht aanval. Aangezien traplopen dan onmogelijk is, slaap ik op de bank in de woonkamer. Bijkomend voordeel is dat ik daar mijn laptop en mijn TV heb. Bij de vorige aanval (minder erg dan deze) had ik heel veel hulp van de katten. Traden de poezen toen op als therapeuten in de vermaarde ‘Poezendiecks podotherapie’ maatschap, deze keer wisten ze me, vooral in de eerste week, met zichtbaar genoegen te dwarsbomen, zoveel ze maar konden. Vooral Poema spande de kroon.

De dagen dat ik niet overeind kon komen dacht ik "Ik ga lekker schaatsen kijken, o.a. EK allround" Niks daarvan. Mijnheer gaat pontificaal op de laptop zitten om langdurig aan zijn persoonlijke hygiëne te werken.

"Zit ik in je beeld, baasje? Nou, pech gehad dan". Dus me maar met letterlijk pijn en moeite opgericht om Poema weg te jagen, die met frisse tegenzin wegging.

Eergisterennacht kon ik niet slapen, waarschijnlijk omdat ik al zo verschrikkelijk veel geslapen heb dat het niet meer zo hard nodig is. Dat betekent nu Australian Open kijken op Eurosport. Op de tweede foto ziet u hoe dat gaat.

Een groot zwart silhouet tussen mij en de TV, dat bij het maken van een foto met flits blijkt te besaan uit een wel voldane Poema, die opgeschrikt door de flits keihard miauw schreeuwt. Dat betekent: "Eten, en snel een beetje!". Nou is het mijn beurt (met dwarsbomen): "Mooi niet om 4 uur ‘s nachts!!!".

Maar even later besluit Poema zijn vertrouwde plekje op te zoeken om me vergenoegd gade te slaan, dat maakt alles weer goed.

Hans

Afscheid van Faffie...

-----  8 november 1993 - 18 januari 2012 -----

Ach jochie toch,

de afgelopen dagen heb ik al je oude foto's nog eens bekeken (op de computer en in mijn fotoboeken).

Mannetje met je grappige haar achter je oren, zo ontzettend zacht, zo lief, zo mooi!

Ik was er zelf nog helemaal niet aan toe, maar ik moest je wel laten gaan. 

Je was al zo vaak ziek geweest en er weer bovenop gekomen. Daarom wilde ik in eerste instantie niet geloven dat het dit keer anders was. Maar je at bijna niet meer, omdat je je juist nog beroerder voelde als je wel at. Dat was een verschil met andere keren: ik heb je vroeger verschillende keren 'gedwangvoederd', omdat ik wist dat je je dan beter ging voelen en weer zelf ging eten. Maar nu was je zo moe; het enige moment van de dag waarop je je beter leek te voelen, was 's morgens vroeg (wanneer je de hele nacht niets had gegeten, want je at immers alleen nog wat wanneer ik wat vlak voor je neerzette). 's Morgens kwam je dan bij mij op het dekbed staan 'stampen' en snorde en genoot van het aaien, het kon je niet lang genoeg duren. Maar stond ik eenmaal op en maakte ik wat te eten voor je, dan nam je een paar likjes, at een paar snoepjes en lag de rest van de dag in je mandje of zat op de vensterbank vlak boven de verwarming (waarschijnlijk kon je jezelf ook niet meer goed warmhouden). Uiteindelijk drong het tot me door dat als ik jou pijnloos wilde laten inslapen, ik natuurlijk niet zou moeten wachten tot je duidelijk 'leed', dan zou ik te laat zijn met mijn beslissing. In feite had ik het misschien nu al te lang met je aangezien. Dat spijt me, maar ik kon niet anders. In ieder geval heb je nu geen pijn meer. Ik mis je ontzettend.

Katja

(Even voor de duidelijkheid: ik heb niet de illusie dat ik dit echt 'aan Faffie' heb geschreven en dat ik op deze manier nog contact met hem heb. Het is meer een vorm die ik gevonden heb om mijn gedachten en gevoelens omtrent zijn dood voor mezelf en jullie lezers onder woorden te brengen. Dus a.h.w. kom ik wel in contact met mijn eigen gevoelens voor/over Faf op deze manier).

Nog wat laatste fotootjes van Mike

Nog wat laatste fotootjes van Mike aka Draakje:

Scarface!

Lekker Boy aan het uitdagen.

En ja hoor, die is wel weer in voor een stoeipartijtje.

Eén van zijn favoriete bezigheden: op mijn schouder zitten.

Of zou hij studeren voor papegaai?!

Vind je mij niet ontzettend liehief?

Wat doe jij nou toch allemaal met dat ding?

De operatie is goed gegaan. Zijn neusje was helemaal schoon, dus geen poliepjes gevonden. Inmiddels is hij helemaal gezond verklaard en is zaterdag verhuisd naar zijn gouden mandje.

Groetjes,

Wilma

De katten van Nathalie

Beste mevrouw Katblad,

je vroeg om foto's van de kittens, dus ik kan het beste even de rest van de

katten voorstellen:

Arthur, mijn ziele maatje! Is 5 weken ouder dan Rose en geboren op 2 mei

2010. Ik heb hem gekregen via Dierenasiel Stevenshage en ben helemaal gelukkig met hem. Onze grootste hobby is om samen door de wijk te lopen (Koppelstein). Net als jij met je haarfabrieken :-).

Mimi, is één van onze Noorse boskatten en is 15 mei 2011 geboren. Zij is ons prinsesje! Een hele mooie, zelfstandige poes en hele goede vriendjes met....

Momo, ons andere Noorse boskat kitten. Momo is 5 weken jonger dan Mimi en komt ook uit een ander nest. Hij kan heel goed met Mimi spelen, maar het ultieme genot van Momo is om door Rose gewassen te worden :-).

Mimi en Momo

Rose samen met Arthur

Nathalie

Nieuws van Mike



De Kerstgroet van Mike.

  

Met z'n allen aan het Kerstdiner.

Mike tezamen met stoeimaatje Boy.

Mike heeft de werking van het kattenluik ontdekt en verkent de ren.

Mike groeit als kool en is inmiddels de drie-kilo-grens gepasseerd.

Omdat zijn neusje hem parten blijft spelen,

wordt over een paar dagen bekeken of hij misschien

een poliepje in zijn neus heeft.

Omdat hij daarvoor onder narcose moet wordt hij gelijk gecastreerd.

Wilma

Verzoeknummer van mevrouw Katblad

Het gaat de laatste week niet zo goed met Faffie:

Hij eet bijna niet en lijkt vaak misselijk. Daarom gisteren toch maar met hem naar de dierenarts geweest (had het afgewacht omdat hij al achttien is en ik ook eigenlijk niet teveel polonaise meer aan zijn lijf wil als het gewoon de ouderdom zou zijn. Maar ja, ouderdom gaat misschien wel gepaard met minder eetlust, maar natuurlijk niet met misselijkheid...)

Dus is er gisteren toch bloed geprikt om te proberen de oorzaak van de misselijkheid te achterhalen. Daarnaast heeft Faffie een onderhuids infuus gehad omdat hij licht uitgedroogd was. Ik omschreef de gevolgen van dat infuus aan mevrouw Katblad als 'een "zwabber" met vocht onderaan zijn borstkas' en haar verzoek was om daar eens een foto van te maken met een verhaaltje er bij. Bij deze dus.

Toen we net terug waren van de dierenarts zag Faffie er een beetje uit als een zeboe, met zo'n zwabberende lel tussen zijn voorpoten.

De vloeistof (ca. 200 ml) was trouwens ergens op zijn rug erin gespoten, maar gaat op zoek naar het laagste punt.

Later, toen ik foto's ging maken voor dit stukje was de vloeistof nog lager gezakt en hing toen ergens tussen zijn achterpoten.

 

Jullie denken misschien 'ja, zo'n hangbuik hebben alle (gecastreerde) katten toch', maar kijk dan maar eens naar het volgende plaatje dat ik vandaag maakte, toen de vloeistof blijkbaar in zijn lichaam opgenomen was.

De 'zwabberende' lel is duidelijk verdwenen.

Gisteren, eigenlijk al voordat hij naar de dierenarts ging, had Faffie een betere dag, waarop hij verschillende keren een beetje blikvoer (A/D) aangelengd met water opgeslobberd heeft, maar vandaag is het eigenlijk weer 'pet', ondanks dat hij ook een tabletje tegen misselijkheid heeft gehad. Maandag kan ik bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek...

Katja

Rose

Dit verhaal begint op de ochtend van 2 november. Ik word wakker en ik vraag me af waar Rose is. Rose ligt ʻs morgens altijd op mijn dekbed tegen mijn benen aan. ʻs Nachts was ze nog bij me geweest en zoals zo vaak, was ze rond het ochtendgloren even naar buiten gegaan en gewoonlijk komt ze dan na zonsopgang weer terug om lekker tegen mijn benen verder te slapen tot ik ook wakker word. Niet deze ochtend… Een knagend gevoel, ze zou toch niet?... Later in de ochtend geen Rose. Begin van de middag nog steeds geen Rose... Het knagende gevoel werd wanhoop. Rose vermist! Niet goed ! En ik had ook geen contact met haar...

Rose is een hele mooie zwarte Europese korthaar en ze is geboren in juni 2010 op een boerderij. Ze is mijn zielemaatje en reist met mij mee op en neer van Friesland naar Leiden, waar mijn goede vriendin Nathalie woont. Rose is helemaal aan het reizen gewend en gaat in de auto lekker liggen slapen op de bijrijdersstoel, veilig in haar eigen tuigje. De wijk waar Nathalie woont is een ideale kattenbuurt, veel struiken, tuintjes en bomen, allemaal ideale verstop- en speelplekjes.

Het is een autoluwe wijk in tegenstelling tot de buurt van mijn huis in Friesland waar ik aan de rand van een dorp woon langs een drukke doorgaande weg. Geen wonder dat Rose graag mee gaat naar Leiden, daar kan ze lekker buiten spelen met Arthur, de kater van Nathalie.

Rose heeft zich in het verleden twee keer in de nesten gewerkt. De eerste keer zat ze opgesloten in een garagebox, waarvan de eigenaar een dakraampje open had laten staan. De tweede keer was ze ingesloten in een fietsenberging. Beiden keren had ik een goed gedachtencontact met haar. Toen ze langer dan normaal weg bleef riep ik haar in gedachten en vertelde ze me dat het “even een probleem was” om te komen. Ik kreeg van haar beelden dat ze in een donkere ruimte zat opgesloten. Maar dit keer was het heel anders. Geen contact, alleen maar het heel korte: “Ik kom terug.” Voor de zekerheid toch maar de garageboxen en fietsbergplaatsen langs, geen Rose… De realiteit begint tot me door te dringen: “Neeeeee, Rose is vermist”. Wat doe je dan? Ik ben zelf een doener, die niet bij de pakken neer gaat zitten en je doet dan als mens alles wat je kunt doen als je geliefde zielemaatje vermist is: posters maken en door de hele wijk ophangen, Rose als vermist opgeven bij de Nederlandse Databank Gezelschapsdieren en de andere instanties die vermiste huisdieren registreren. Belangrijk, laat je dier chippen! Later in het verhaal lees je waarom. Daarna begint het wachten, het lange afgrijselijke wachten…
Het wachten is het ergste, je weet niet waar je geliefde kat is en of je haar ooit terug ziet. Ik had alleen het “Rose komt terug” waar ik me op kon richten. Maar wanneer en hoe, geen idee. Kort of lang? Als Rose of in een nieuwe incarnatie als kitten? Allemaal onzeker.
Toen Rose in haar vorige incarnatie bij me was en Pépé heette, ook als hele mooie zwarte Europese korthaar, is ze meer dan negen maanden vermist geweest, dat is een hele lange periode om te wachten. Toen wist ik gelukkig zeker dat ze weer terug zou komen, maar dat ik een lange periode geduld zou moeten hebben. Nu wist ik veel minder en raakte het me, omdat we een nog diepere band hebben dan toen. Ik heb me begraven in wat computerwerk om toch iets te doen te hebben, maar mijn gevoel was dood en afgesloten. Rose vermist, iets wat eigenlijk gewoon niet kan, maar toch gebeurd is…

Acht dagen later, ik zit met Nathalie in de auto en we rijden net terug van de “Badmeester”, het restaurantje op de duinen bij de Wassenaarse Slag. Het is rond zeven uur, mijn mobiele telefoon gaat over. Ik zet mijn auto aan de kant en neem op. “Hallo? Ja, we hebben uw kat gevonden” Eerst ongeloof, dan snel m'n opschrijfboekje pakken. “Waar is ze gevonden, waar is ze nu?” “We hebben haar gevonden in de straat bij de Morspoort in het centrum van Leiden en we zitten nu met haar bij mij broer in de Morsstraat.” Ik schrijf het nummer op en kijk naar Nathalie. Zij knikt bevestigend op mijn onuitgesproken vraag waar het is en hoe we er snel kunnen komen. “We komen meteen!” Ik kijk achterom om te kijken of de kattenreismand nog steeds in de auto staat, die staat er gelukkig nog, we rijden vlot naar Leiden. Zou het kunnen? Zou het echt Rose kunnen zijn?
In de Morsstraat aangekomen is het het juiste nummer zoeken. Ja we zijn er bijna. Kijk, de dierenambulance! In een flits begrijp ik het, het is Rose! Haar chip is uitgelezen en toen kon ik gebeld worden. De deur gaat open en we lopen mee naar de bovenwoning, daar ligt Rose in een stoel, ze is er niet goed aan toe, ik laat haar mijn hand ruiken en ik voel de golf van herkenning, die door haar heen gaat. Mijn mens is terug en bij me! Ze mauwt en heeft pijn. Ze heeft een wond aan haar rechter achterpoot en ze kan haar achterpoten niet gebruiken. Inmiddels praat Nathalie met de man van de dierenambulance, die vertelt dat Rose er slecht aan toe is en dat ze dringend naar een dierenarts moet. Er wordt gebeld en we kunnen meteen terecht bij Marie-José, van de dierenartsenpraktijk in de Stevenshof. Ik geef de jonge mensen die Rose hebben gevonden vijftig euro als beloning. Echte helden, ze zagen Rose liggen, mauwend en wel, iedereen liep aan haar voorbij, zij niet, ze hebben Rose meegenomen naar het huis van een broer, die in de Morsstraat woont en daar de dierenambulance gebeld. Deze helden hebben zeker een beloning verdiend. Als ze in de toekomst weer een dier in nood zien, zullen ze zeker weer tot actie overgaan.

We zijn bij Marie-José in haar nieuwe dierenartsenpraktijk in de Stevenshof. Rose ligt op de behandeltafel op een warmtematje en tegen een warme kruik. Haar temperatuur was beneden de drieëndertig graden toen we binnen kwamen en is dat nog steeds. Ze heeft ook net een verwarmd infuus gehad, zo proberen we haar temperatuur weer omhoog te krijgen. Een kat heeft normaal een temperatuur van ongeveer negenendertig graden. Rose is dus nog steeds zwaar onderkoeld. Marie-José heeft al geconstateerd dat haar bekken waarschijnlijk gebroken is en dat er mogelijk meer aan de hand is. Het ziet er allemaal toch wel zorgelijk uit. Marie-José heeft net röntgenfoto's gemaakt met haar nieuwe digitale röntgenmachine en is deze op een grote monitor in de röntgenkamer aan het bekijken. Nathalie en ik zijn bij Rose, Rose kijkt ondanks alles nog wakker uit haar ogen en is blij dat de mensen die ze zo goed kent bij haar zijn. Marie-José komt terug uit de röntgenkamer en kijkt bezorgd. Niet alleen Rose haar bekken is gebroken, maar ook één van haar achterpoten is uit de kom geklapt. Dat klinkt vrij ernstig. Marie-José geeft uitleg: “Een gebroken bekken kan goed helen met benchrust, maar met een poot uit de kom moet ze echt naar een orthopedisch chirurg, dat wordt waarschijnlijk opereren.” Rose leest mijn gedachten mee. Benchrust is oké, maar een chirurg en opereren, daar heeft ze echt geen zin in. Ze laat haar kopje zakken en doet haar ogen dicht. We kijken alle drie verbaasd naar Rose. Ze zal toch niet?…Het lijkt er wel op, ik voel dat ze uit haar lijfje trekt, ook haar ademhaling wordt oppervlakkig. Marie-José neemt nog een keer de temperatuur, nog steeds niet meetbaar. Ik vraag Marie-José wat haar observatie als dierenarts is en ze bevestigt wat ik al voel, het lijkt er op dat Rose aan het overgaan is... Nadat Rose zich steeds verder uit haar lijfje terug trekt vraagt Marie-José wat wij willen. Nathalie en ik zijn eensgezind, een natuurlijke overgang. We hebben dat eerder meegemaakt met twee van onze katten. Als je kat opstapt is dat toch wel de mooiste manier, mits een kat geen ondraaglijke pijn heeft. Marie-José staat helemaal achter onze keus, we kunnen gewoon bij haar in de praktijk blijven met Rose, dat is voor haar geen probleem. Dierenartsen kunnen echte helden zijn. Marie-José schakelt het warmtematje uit en we halen ook de warmtekruiken weg om de overgang voor Rose zo gemakkelijk mogelijk te maken, haar hartje klopt nog sterk, het overgaan zal nog een poosje duren. Uiteindelijk tilt Rose haar kopje op, doet haar ogen open en kijkt mij recht aan. Ik heb vaker gehoord, dat zowel mensen als dieren vlak voor het overgaan nog een heel helder moment kunnen hebben. Ik kijk Rose recht in haar ogen en aai haar. “Het is oké meid, het was kort, maar we hebben samen een mooie tijd gehad gedurende de anderhalf jaar die je bij me was. Het is oké, als jij niet meer wilt mag je opstappen en zie ik je weer terug als kitten zodra jij en ik daar klaar voor zijn.” Rose kijkt mij diep aan en dan...dan krabbelt ze op. Ze probeert op haar voorpoten te gaan staan... We kijken alle drie verbaasd naar Rose en naar elkaar. Marie-José pakt een thermometer, ze wil weten wat er aan de hand is. Rose haar temperatuur is aan het stijgen. Drieëndertig vier en een kwartier later drieëndertig acht! “Dit kan ik niet meer verklaren” zegt Marie-José “Dit is de tweede keer deze maand, dat er hier zoiets gebeurt.” We zijn alledrie heel blij dat Rose weer terug komt. Alle tekenen van overlijden waren er, ik voelde ze, Marie-José zag ze. En dan toch komt ze weer terug, het was duidelijk haar tijd nog niet. Marie-José schakelt snel het warmtematje weer in en maakt nog een warme kruik. We besluiten om Rose veilig bij haar de nacht door te laten brengen in een van de kattenverblijven.

Ik ben net wakker als de telefoon gaat. Het gaat goed met Rose. Het warmtematje moest zelfs uit omdat Rose in haar verblijf lag te hijgen. De temperatuur is goed, rond de negenendertig graden. Marie-José vraagt wat we willen doen. “De orthopeed, zoals we besproken hebben.” Er is nog even overleg met onze eigen dierenarts en dan belt Marie-José de orthopedische praktijk in Den Haag. We kunnen er meteen terecht, we stappen in de auto, halen Rose op bij Marie-José en rijden naar Den Haag.
Rose blijft in eerste instantie een volle week in Den Haag. Niet alleen haar bekken is gebroken en haar heup is uit de kom, maar na het weekend blijkt dat de huid van de lelijke schaafwond op haar rechterachterpoot aan het loslaten is. Die wond is hierdoor de grootste zorg. Gelukkig heeft dokter How hier ervaring mee en verzorgt de poot van Rose vakkundig. Na een week kunnen we Rose ophalen, haar poot zit stevig in het verband.

Rose is blij dat ze weer in haar vertrouwde omgeving is en wij zijn blij dat Rose weer bij ons is. Vanaf dat moment gaan we elke week met Rose op controle in Den Haag. We hebben inmiddels twee maal hechten en vijf wekelijkse controles inclusief verband wisselen achter de rug, geduld is een schone zaak. Afgelopen week mocht Rose eindelijk zonder verband, maar wel met kapje op mee naar huis. Haar poot is nu verder aan het genezen en Rose begint er voorzichtig weer op te lopen. Haar beide achterpoten blijken goed te functioneren, opereren heeft geen haast en kan voorlopig uitgesteld worden. We hopen allemaal dat haar achterpoten zo blijven functioneren.

Toen Rose weer terug kwam zijn we helemaal voor het herstel van Rose gegaan en hebben daar al onze energie in gestoken en het heeft veel energie gekost! Maar we zijn heel blij dat mijn zielemaatje Rose er weer bovenop aan het klauteren is en steeds verder aan het genezen is. We hopen dat ze goed herstelt en dat ze binnenkort zonder kapje, op vier poten door huis loopt. Zodra ze sterk genoeg is mag ze ook weer naar buiten, eerst aan een tuigje en daarna weer helemaal los, want Rose is een echte buitenkat!

We zijn dolblij dat Rose weer bij ons terug is en dat ze weer aan de beterende hand is. We zijn financieel bijna blut, en hebben al onze tijd en energie ingezet en dat was de juiste beslissing. We zouden dat meteen weer doen.

Bart (en Nathalie)