Scruffie

’s Avonds na mijn werk heb ik je opgehaald bij het asiel. Je was moederziel alleen gevonden. Misschien zou je een leuk vriendje voor Frutseltje zijn, dat had ik gehoopt. Toen ik je thuis uit de vervoersbox haalde, schrok ik. Jeetje, wat was je mager! En omdat je behandeld was met anti-vlooienspray zag je vacht er ook nog eens vreselijk uit.Toen ik je op de grond van de kattenkamer zette, deed je wankelend een paar stapjes. Maar van de brokjes die ik je aanbood nam je gretige happen. Misschien valt het dan toch nog mee, dacht ik. Na het eten ging je ineengedoken naast het brokjesbakje zitten, met je kopje tegen het bakje geleund. Daar zat je na een tijdje nog. Ik heb je toen maar in een mandje gelegd en heb je toegedekt.

De volgende morgen zag ik je nog in hetzelfde mandje liggen en vreesde het ergste. Maar als ik goed keek, zag ik dat je nog ademhaalde. Je lag in je eigen uitwerpselen en voelde heel koud aan. Je reageerde ook niet echt meer, alleen nog wat reflexen. Ik probeerde je nog te temperaturen, maar de thermometer reageerde al niet meer. In een handdoek gewikkeld heb ik je op schoot genomen. Je ademhaling werd steeds minder zichtbaar, maar je hartje was sterk. Ook toen ik je weer naar het asiel bracht, was, als je goed keek, je ademhaling nog zichtbaar. Daar zouden ze met je naar de dierenarts gaan. Die zou je, indien dat nog nodig was, helpen om alle ellende achter je te laten.

Lieve Scruffie.
Je bent in ieder geval niet naamloos gestorven. Als je een week eerder was gevonden, dan had je waarschijnlijk nog een kans gehad. Nu was de strijd te ongelijk. Ik ben heel erg blij dat ik je nog heel even gekend heb. Dag moppie, een goede reis naar de Regenboogbrug.

Wilma

Frutsel

Nadat Pippi was opgehaald heb ik nog even geholpen met het verschonen van de benches en hokken waar de kittens in zaten. Toen kwam er een wat oudere vrouw binnen die vertelde dat ze vanmorgen was aangevallen door een vals kitten dat in de quarantaine-afdeling zat en ze liet me haar verbonden arm zien. Dat kitten zou gevochten hebben, waardoor het een oog zou zijn verloren en waardoor het geestelijk helemaal verknipt zou zijn. Deze mevrouw vertelde dat ze eerst voor de dierenambulance had gewerkt en nu sinds een week als vrijwilliger bij het asiel werkte. Ze was erg belangstellend naar het werk dat ik deed als poezenmoeder en ik heb haar daar het een en ander over verteld.

Even later werd mij gevraagd of ik het bewuste kitten, genaamd Frutsel, bij mij in de opvang wilde nemen. Frutsel was gisteren als 'zwerf' binnen gebracht. De da heeft geconstateerd dat het ontbreken van haar linker oog aangeboren is (en dus niet het gevolg van een vechtpartij!). Wat ik te zien kreeg, was een heel bang en onzeker grietje dat achterin de vervoersbox zat.
Ze zit nu in de kattenkamer en ik kan zien dat ze tijdens mijn afwezigheid al op de kattenbak is geweest en dat ze al wat brokjes heeft gegeten. Nu heeft ze zich teruggetrokken in het onderste gedeelte van de krabton. Mijn eerste indruk is dus meer die van een bang en onzeker kitten, dan van een vals kitten. Ze gromt of blaast totaal niet en reageert soms met een mieuw op mijn praten. Ik heb haar zelfs al even heel voorzichtig onder haar kinnetje kunnen kriebelen. Jammer toch dat mensen zo snel conclusies trekken.
Hoe oud ze is weet ik niet, want ik ga haar nu nog niet oppakken om te wegen, maar ik gok op een week of 6. Dit arme grietje heeft duidelijk al veel negatieve dingen meegemaakt in haar nog zo korte leventje.

Wilma

Gezocht: een tijdelijk huis voor Geert en Leen

Van 1 oktober 2010 tot en met 1 april 2011 zoek ik een tijdelijk thuis voor katers Geert (15) en Leen (10). Ze zijn lief, zelfstandig en gezellig - heerlijke katten met een warm karakter. Vanzelfsprekend vergoed ik alle kosten (voer, kattenbakvulling, etc.) die bij hun verblijf komen kijken. Ben jij of ken jij iemand die voor het definitief nemen van huisdieren eerst even proef wil draaien? Neem dan contact met mij op via karinrus@hotmail.com . Alvast veel dank, ook namens Geert & Leen.

Groeten,
Karin

Geert

De laatste foto's !

Nog wat laatste fotootjes van de opvangkits:

Straks worden ze geënt en gechipt. Daarna wordt het rode katertje, waarvan de naam inmiddels gewijzigd is van Mr. Darcy in Merlot, geplaatst. Beide cypertjes blijven in het asiel en wachten daar op nieuw personeel. En het rode poesje, Pippi, gaat nog even met mij mee naar huis, want haar nieuwe personeel komt haar morgenochtend halen.

grtz, Wilma

De verjaardagen van Bacchus.

Tijdens mijn studietijd had ik een vriendenclub waar ik eens in de twee weken mee bij elkaar kwam om een biertje te drinken en een hapje te eten. Een van mijn studievrienden, Donald, zei eens toen we in de kroeg zaten ”wat jammer dat we nu na het kandidaatsexamen elkaar zo weinig meer zien, kunnen we niet elke week ergens afspreken om wat bij te kletsen”. Ik had in mijn tweede eerste jaar negatieve ervaringen met een dergelijke club in L’ Espérance. Er waren altijd mensen bij die hun binnenkomen zo planden dat ze zo goed als niets hoefden te betalen bij het rondjes geven. In het Leidse kroegjargon heten deze mensen ‘Leuners’. Ik vond het een leuk idee, maar stelde Donald voor om dat eens in de twee weken te doen, op woensdag, en wel bij degene die het dichtste bij de Universiteit woonde en dat was ik. Ik woonde toen in een studentenhuis aan de Nieuwe Rijn, achter stripwinkel Dumpie (dat heeft me overigens een hoop geld gekost).
Bier en hapjes haalde ik in huis. Er werd een lijst bijgehouden van wie er aan de beurt was om de kosten te betalen. Dat was een prima oplossing, we hebben dit 25 jaar volgehouden, vanaf 1976. Lekker een drankje en vervolgens ergens in de stad uit eten. Meestal was dat Woo Ping, maar ook vaak elders. Op een gegeven moment was het voorbij. De partners van de leden waren ook van de partij. Er waren zoveel scheidingen dat het niet meer vol te houden was. De laatste keren kwamen er nog maar 4 vaste deelnemers opdagen. In de hoogtijdagen waren dat er meer dan 20.
Mijn katten waren ook prominent lid van de borrelclub. Toen Bacchus 15 werd heb ik een feestje ter ere van zijn verjaardag gegeven. Onder de voorwaarde dat iedereen een cadeautje meebracht.
Hij heeft een overvloed aan speeltjes, hapjes en snoepjes gekregen. Er waren twee cadeautjes die er uit sprongen. Dat waren een slabbetje en iets raars in een cadeauverpakking, in een roze inpakpiertje met een gouden strik. Het slabbetje was gemaakt door de (toenmalige) echtgenote van één van mijn Naturalis collega’s, heel mooi, mosgroen met in gouden letters ‘Bacchus 15' er op geborduurd.! Hij heeft er, niet geheel vrijwillig, de hele avond mee rondgelopen.

Het cadeautje in het roze papier kreeg hij van mijn Brusselse vriend Eric. Die was toen controller bij Wagon-Lits (hij runt thans met zijn vrouw een kattenpension in Brabant). Het pakje voelde vreemd week en vormeloos aan. Iedereen keek met grote vragende ogen toen ik het uit ging pakken. Mijn vriend zat er met grote pretogen bij. Er kwam een verse wijting uit. Eric vertelde dat hij de wijting op de markt gekocht had en ter plekke heeft ingepakt. Wat had ik graag het gezicht van de marktkoopman gezien!

Eric heeft vaker dergelijke grappen uitgehaald. Op het dispuut waar we beiden lid van waren, vierden we ieder jaar traditioneel Sinterklaas, met surprises. Het cadeau mocht niet duurder zijn dan exact 100 cent. Voor het origineelste cadeau was er een prijs, in de vorm van een fles wijn. Eric won die eens met straatlengten voorsprong. Zijn cadeau bestond uit een door de directeur van Wagon-Lits persoonlijk ondertekende, altijd geldige kortingbon van één gulden, voor een reis naar de Galapagos eilanden, te besteden bij ieder willekeurig reisbureau!

Toen Bacchus 18 jaar werd besloot ik zijn verjaardag weer te vieren, ook nu werd het een groots feest. Alleen had ik in de door Bacchus zelf ondertekende uitnodiging niet gezegd dat er cadeautjes verplicht waren. Hij was aan het sukkelen en had zodoende wat eetvoorschriften. De zinsnede in de uitnodiging dat hij niet mee ging uit eten, omdat hij hoopte zijn buikje vol te hebben gegeten met dingen die hij eigenlijk niet mocht (ik bedoelde kaas) werd echter opgevat als een uitnodiging toch een cadeautje mee te brengen. Bacchus heeft de uitnodiging zelf ondertekend. Ik heb zijn poot in een stempelkussen gezet en onder de brief afgedrukt. Eén keertje maar, de rest van de uitnodigingen betroffen fotokopieën.

Bacchus heeft het me niet in dank afgenomen, hij heeft de hele avond aan zijn voetkussentjes zitten likken, net zolang tot er geen stempelinkt meer opzat. En me heel erg verwijtend aangekeken! De uitnodiging heeft tot grote hilariteit geleid. Mijn vriend Arthur, bioloog van Ecomare op Texel, heeft de uitnodiging op het prikbord aldaar gehangen. Hij heeft vele vragen over die gek (ik dus) moeten beantwoorden. Op de dag zelf kwamen van heinde en verre vele vrienden van Bacchus naar zijn verjaardag. Anne uit Zeeland, Arthur van Texel, Peter uit Almere etc.
Ook nu kreeg hij heel veel cadeautjes, zoals vis, die door vissendeskundige (op culinair gebied) Gerard deskundig gefileerd werd voor hem (met slabbetje van drie jaar daarvoor om !).

En een stuk kaas. Dat was, helaas voor Bacchus, van plastic en is door Garfield ingepikt. Die er vanaf die dag nog steeds over waakt, dat het hem niet wordt afgenomen !

Hans

Mee naar Texel.

Ik was afgelopen weekend op Texel met mijn vriendin, haar neefje en zijn vriendin in het familiehuisje. En natuurlijk ging Nelson, de wit/zwarte kater van 4 jaar mee. Hij is dat gewend van jongsaf aan. In het reismandje gaan vindt hij geen probleem. Hij laat geen kik. Maar als hij door heeft dat hij naar de dierenarts gaat, mauwt hij de boel bijelkaar! Ze moeten hem zelfs platspuiten want hij is niet te houden.

Nelson vond het heerlijk om weer op Texel te zijn. Hij is dan eindelijk vrij om te gaan en te staan waar hij maar wil. Hij woont doorgaans in hartje Amsterdam en kan daar niet naar buiten, er zijn alleen 2 kleine balkons. Hij dook meteen de tuin in en ging alles besnuffelen en onderzoeken. Hij slaapt de hele dag niet; hij rent, speelt en jaagt. Wat ook leuk is dat, als de hond van de buren zich laat zien in de tuin, hij hem opjaagt en wegjaagt uit de tuin! Knappe Nelson! Verder liggen er vaak muizen voor de deur. Hij probeert zelfs konijnen te vangen maar dat is (nog) niet gelukt. En vogeltjes vangen ook niet. In het begin was Nelson wat schuw maar hij draaide bij en kwam kopjes geven.

's Nachts moet Nelson binnen blijven en dat vindt hij niets. Hij blijft eindeloos mauwen, hij kan en wil niet accepteren dat hij binnen moet blijven. Dat doet hij de laatste tijd ook in Amsterdam. Hij mag daar in het trappenhuis (ze wonen 3 hoog), en vangt daar ook muizen, maar nu gaat hij voor de benedenvoordeur zitten en blijft mauwen. Dat vind ik triest voor Nelson, zeker omdat ik gezien heb hoe gelukkig hij is op Texel en als ik hem buiten zie rondstruinen. Het kan zijn dat ze in de toekomst gaan verhuizen naar een benedenwoning met tuin zodat Nelson alsnog zijn eigen Texel krijgt! Ik hoop het van harte.

Jacq.