Vriendin (van mevrouw Katblad) Judith, die al sinds 1984 in Orgiva in de Alpujarras (Spanje) woont, stuurde ons deze foto van haar kat Safi toe. De foto werd genomen door haar nichtje Meike.
Judith heeft vroeger ook in Leiden gewoond en was docente tekenen en handvaardigheid aan dezelfde middelbare school waar mevrouw Katblad destijds ook werkte. Toen het leerlingenaantal terugliep en zij sowieso het onderwijs zat was, besloot Judith naar Spanje te verhuizen, en daar bouwde ze een nieuw bestaan op.
Judith heeft tenslotte haar eigen huis gebouwd en heeft er een flink stuk land bij, waarop behalve sinaasappel- en citroenbomen, vooral olijfbomen staan. Binnenkort kunnen wij dus weer de beste olijfolie (uit de molen) die bestaat verwachten! Maar dat terzijde.
Judith had in Leiden al twee haarfabrieken, en dat waren van die theemutsen, u kent dat soort wel. In Spanje echter ging men heel anders met poezenbeesten om. Ze waren vooral bedoeld om muizen enzo te vangen, en van het inenten van katten tegen de bekende ziektes was nauwelijks sprake. Dus toen mevrouw Katblad een keer bij Judith logeerde en met haar meeging naar de dierenarts voor de behandeling van een blafbeest, antwoordde zij op de vraag van de dierenarts “heeft u ook een huisdier in Holanda?” dat zij op dat moment een kat had (Mientje) van 18 jaren oud. Wel, de dierenarts geloofde daar dus helemaal niets van, want poezen werden hoogstens een jaar of zes, en dan nog moest je (of de poes) geluk hebben. Ja maar, vertelde mevrouw Katblad toen, in Holanda gaan wij anders met onze huisdieren om. Wij laten ze elk jaar inenten tegen kattenziekte etc., en verder krijgen onze katten speciaal kattenvoer en doen we aan vlooienbestrijding en ontwormen! De dierenarts was perplex door deze mededeling..... Gelukkig is ondertussen wat dat betreft ook in Spanje heel veel veranderd. De meeste katten worden gesteriliseerd of gecastreerd, ze krijgen (als hun mensen daar attent op zijn) eveneens injecties tegen de meest voorkomende kattenziekten en ze hoeven niet meer met de pot mee te eten of hun eigen eten te vangen, maar krijgen volwaardige brokken en er is tegenwoordig ook allerlei verantwoord blikvoer te krijgen.
 |
|
Toch is het leven daar voor poezen gevaarlijker dan hier. Ze hebben (als ze in een dorp of op het platteland wonen) een groter territorium, en kunnen worden aangevallen door wilde honden of vossen (zelfs hier en daar wolven of wilde zwijnen). Ze hebben meer vrijheid, dat wel. En dat geldt trouwens ook voor de blafbeesten. Zo is Judith al een paar honden kwijtgeraakt; gewoon niet meer thuisgekomen nadat ze op sjouw waren gegaan. En poezen kunnen dus ook zomaar verdwijnen. Mevrouw Katblad moet er niet aan denken wanneer zulke dingen zouden kunnen gebeuren met haar reporters, maar Judith heeft ondertussen geleerd daarmee om te gaan. Niet dat zij niet verdrietig is als er één van haar dieren zomaar verdwijnt en niet meer terugkomt, maar het hoort bij het leven op het platteland waar af en toe ook “wilde dieren” in de buurt rondzwerven en hun slag slaan.
En Judith, die in december weer eens in de Katbladstraat op de redactie kwam logeren, is elke keer weer verbaasd over de afmetingen van onze haarfabrieken! En toen mevrouw Katblad vertelde dat zij vond dat Japekop wat aan de magere kant was, riep Judith: WAT? Die DIKKERD??? Gelukkig kwam de dikkerd niet bij haar op bed slapen, maar mevrouw Troy (met haar 4 kilo) was al zwaar genoeg!
Mevrouw Katblad
